Dagblaðið Vísir - DV - 12.11.1984, Blaðsíða 30

30
DV. MANUDAGUR12. NOVEMBER1984.
Rakarastofan Klapparstíg
Sími 12725
Hárgreiðslustofan Klapparstíg
Tímapantanir
13010

I vetrarskoðun MAZDA eru eftir-
farandi atriði framkvæmd:
O
ei
o
o
o
| Skipt um kerti og platínur.
Kveikja tímastillt.
Blöndungur stilltur.
Ventlar stilltir
Vél stillt með nákvæmum stillitækjum.
Vél gufuþvegin.
Skipt um bensínsíu.
Rafgeymir, geymissambönd og hleðsla athuguð.
Kannaður bensín, vatns- eða olíuleki.
Loftsía athuguð og hreinsuð, endurnýjuð ef með barf.
Viftureim athuguð og stillt.
Slag í kúplingu og bremsupetala athugað.
Frostþol mælt.
Rúðusprautur stilltar og frostvari settur á.
Þurrkublöð athuguð.
Silikon sett á þéttikanta hurða og far- angursgeymslu.
Ljós stillt.
Hurðalamir stilltar.
Þrýstingur í hjólbörðum athugaður.
Verð með söluskatti: Kr. 1.884.00
Innifalið í verði; Platínur,
kerti, ventlcdokspakkning,
bensínsía, frostvari á rúðu-
sprautu og þar að auki: brúsi
af lásavökva og ný rúðu-
skafa í hanskahólfið!
Pantið í tíma í símum 81225
eða 81299
BILABORG HF
Smiðshöfða 23 sími 812 99
.......... ...
„ÞETTA ER
ÞJÓÐARMORД
Þórir Guðmundsson, f réttamaður DV, fylgist með óeirðum
í kjölfar morðsins á Indiru Gandhi
—óeirðum sem gætu sundrað Indlandi endanlega
Fréttir í útvarpi og sjónvarpi hér í
Delhí seg ja að allt sé með kyrrum k jör-
um í borginni og raunar í landinu öllu.
Fréttaþulirnir eru grafalvarlegir þeg-
ar þeir segja að orðrómur, sem bendi
til annars, sé rangur en þó gefur margt
til kynna að orðrómurinn segi réttari
sögu en fréttir ríkisfjölmiðianna af
ástandinu. Ef upplýsingum úr ýmsum
áttum er púslað saman kemur í ljós
mynd sem er miklu hörmulegri en áð-
ur var ætlað. Opinberar tölur um látna
í kjölfar morðsins á Indiru Gandhi má
að h'kindum margfalda að minnsta
kosti fimm sinnum en opinberlega er
sagt að 580 hafi látið hfið í óeirðum í
Delhí og áhka margir annars staðar í
landinu. Sikkar, sem komust lífs af úr
lestarferðum fyrstu þrjá dagana eftir
morðið, segja hins vegar hryhingssög-
ur af ferðum sínum og ég hef talað við
hindúa sem staðfesta fjöldamorö á
sikkum í lestunum.
Á mánudaginn var heimsótti ég
flóttamannabúðir sikka í skóla einum í
Delhí. Fyrir utan skólann voru nokkrir
lögreglumenn með riffla á verði og
sikkamir innifyrir sögðu mér aö ég
væri heppinn að hafa ekki komið fyrr.
Daginn áður hefði fréttamaður Reut-
ers verið barinn af lögreglunni þegar
hann reyndi aö komast inn í búöirnar
og hið sama hefði komið fyrir frétta-
mann BBC. Nú virtist komin sterkari
stjórn á lögregluliðið og enginn gerði
mér mein.
Hmdúamúgurinn viröist hafa
fengið hvað mesta ánægju út úr þvi
að smána sikkana með því að
klippa af þeim hárið. Samkvæmt
sikkatrú býr mikiil hluti máttar
mannsins í hárinu.
Inni í búöunum voru langar biðraðir
eftir fatnaði sem efnaðir og góðgjamir
menn — hindúar jafnt sem sikkar —
hafa gefið til hinna heimilislausu og
efnalitlu manna sem i búöunum gista.
I gegnum hátalarakerfi var tilkynnt
hvaö væri til úthlutunar og hverjir
ættu rétt á fatnaði eða lyfjum og öðrum
hjálpargögnum. Konur og böm gengu
fyrir. I einu horninu úti fyrir var verið
að elda mat í stórum gömlum pottum
sem hver maður myndi undir venju-
legum kringumstæðum hika lengi við
aðborða úr.
Karlamir sátu á túninu fyrir framan
skólann en baka til léku krakkar sér í
boltaleikjum. Konumar þvoðu þvotta
og minnstu bömin hlupu með hama-
gangi um svæðið. Þarna virtust vera
um eitt til tvö þúsund manns en mér
var sagt að daginn áður hefðu veriö
þarna milli fjögur og fimm þúsur.d.
Margir höfðu rétt skroppið út fyrir eða
farið að vitja heimila sinna. Maður
nokkur sagðist nýbúinn aö fá fréttir af
heimili sínu og væri það heilt og
óskemmt en aðrir voru ekki eins
heppnir. Hús margra höföu verið
brennd til grunna, bílar þeirra eöa
mótorhjól orðiö vilhmennskunni að
bráð og sumir misst aleigu sína. Allir
þóttust hins vegar heppnir að hafa
komist lifandi í flóttamannabúðirnar.
Bílstjóri einn komst með naumind-
um lífs af eftir að hópur hindúa réðst á
rútu sem hann ók til Delhí frá bæ í
nokkurri f jarlægð.
„Þeir börðu mig með bareflum og
járnstöngum,” sagði hann við mig þar
sem hann stóö í vatnspolli inni í skólan-
um með umvafið höfuð, ljót sár á and-
liti og vinstri höndina í fatla. „Þaö var
annar sikki í rútunni og þeir drápu
hann. Ég komst undan á flótta og fyrst
fékk ég inni á lögreglustöð en síðan
flutti herinn mig hingað.”
„Sex sikkar voru i lestinni. Við
vorum allir barðir en þrir okkar
náðu að flýja. Við sáum árásar-
mennina hella steinoiiu yfir hina
þrjá og bera eld að.”
Miöaldra kona, meö sárabindi um
höfuð, hafði ekki ósvipaöa sögu að
segja. „Þeir réöust inn á heimili mitt
og misþyrmdu fjölskyldu minni,”
sagði hún. „Manninn minn og bömin
börðu þeir fyrir framan augun á mér.”
Hindúamúgurinn virðist hafa haft
mesta ánægju af því að smána sikkana
meö því að klippa af þeim hárið. Sam-
kvæmt sikkatrú býr mikill hluti máttar
mannsins í hárinu og þegar ég heim-
sótti æðsta prestinn í Gullna hofinu,
Bhindranwaele, síðastliöiö sumar, þá
gerði hann mikið grín að mínu snögg-
klippta hári. Hann sagði að ef háriö
væri ekki klippt yxi það ekki jafnhratt
og ella og sá kraftur sem þannig spar-
aðist í hárvextinum kæmi fram í sikk-
um sem aukin hugarorka. Því væm
þeir upp til hópa fremri snöggklipptum
mönnum. (Þess má geta að Bhindran-
waele var drepinn af indverskum her-
mönnum mánuði eftir samtal okkar.)
Það er því hin mesta niðurlæging
fyrir sikka að hár hans sé skorið enda
„Þeir sögðust myndu drepa ensku
konuna ef hún opnaði ekki dyrnar á
klefa sinum þar sem við
leyndumst. Hún sagðist fremur
vilja deyja sjálf. Hún bjargaði lífi
okkar.”
sást í flóttamannabúöunum skýr
vitnisburður niðurlægingarinnar á
mörgum. Hópar hindúa höfðu brotist
inn í hús þeirra og klippt af þeim nauö-
ugum háriö en sumir höfðu þó klippt
sig sjálfir til að komast hjá því að
verða auöþekktir sem sikkar. Sumir
höfðu jafnvel skilið eftir snyrtileg yfir-
varaskegg til þess að fullkomna
hindúagervi sitt. Sögöu ýmsir að senni-
lega hefði þetta bjargað lífi þeirra.
Inni í skólanum var ljótt um aö lit-
ast. Vatn flæddi yfir steingólfið í göng-
unum á götuhæðinni og tugir manna
híröust á köldum gólfum í skólastofun-
um. Læknar hlúðu að hinum særðu.
Þama hitti ég meöal annars fyrir tvo
bræður sem sögðust hafa bjargast
naumlega undan morðóðum samferða-
mönnum sínum í lest til Delhí.
„Sex sikkar voru í lestinni,” sögðu
þeir, „og þegar við komum á eina iest-
arstöðina kom hópur hindúa að og
kraföist þess að samferðamenn okkar
hentu okkur út. Við vorum allir barðir
„í flóttamannabúðunum hitti ég
mann sem kvaðst hafa misst f jögur
böm sto. Hendur þeirra höfðu verið
bundnar með rafmagnsvir og þau
brennd lifandi.”
en þrír okkar náðu að flýja inn í fyrsta
farrýmisvagn þegar lestin fór af staö.
Við sáum árásarmennina hella
steinolíu yfir hina þrjá og bera eld að.
Inni í vagninum hittum við enska konu
sem vann við hjálparstörf. Hún hleypti
okkur inn til sín og lokaði klefanum og
læsti. Alltaf öðru hvoru tóku aðrir far-
þegar í neyöarhemihnn, stöðvuöu
þannig lestina og reyndu síðan að opna
dymar. Þeir sögðust myndu drepa
hana ef hún opnaði ekki, þeir hótuöu að
brenna hana en hún sagðist fremur
vilja deyja sjálf en að opna dyrnar
sjálfviljug. Hún bjargaði lífi okkar.”
Aðrir sikkar í búðunum sögöu álíka
sögur af moröum um borð í lestum.
Bæði þeir og hindúar, sem ég kannast
við, hafa sagt mér frá lestum til Delhí
sem nema staðar við brúna yfir
Yamunaá, rétt áður en komið er á lest-
arstöðina í Delhí, og þar er fleygt út
líkum sikka. Stundum safnast hópur
manna saman á árbakkanum og horfir
á aðfarimar. A þriöjudaginn var höfðu
Sikkar auðþekktir á vefjarhöttum sinum og skeggi.