Dagblaðið Vísir - DV - 22.12.1984, Blaðsíða 19

DV. LAUGARDAGUR 22. DESEMBER1984
63
— Létt spjall við
bóndann, skáldið,
dansarann,
einbúannog
fyrrverandi
oddvitann,
Benedikt
Ingimarsson
frá Hálsi í Eyjafirði
„Ég er fæddur hér að Hálsi, en þó
ekki í þessu húsi. Foreldrar ininir voru
Indiana Benediktsdóttir og Ingimar
Traustason. Móðir mín lést árið 1971
þá 89 ára gömul og faðir minn dó 1947
þá 71 árs. Sjálfur er ég fæddur 1906 og
erþví 78áragamall.
I minni bernsku var allt ákaflega
þröngt og aökreppt að því að mér
fannst. Og mér finnst það ekki síður í
dag eftir allar þessar breytingar á
öllum hlutum. Fjárhagurinn var mjög
þröngur og flestir bændur ákaflega fá-
tækir. Það eru aðrir tiinar i dag. Nú til
dags eru flestir bændur stórbændur og
hlaða nýjum bílum og búvélum kring-
um nýbyggða bæi. Breytingamar eru
iniklar. Þrátt fyrir mikla fátækt þegar
ég var að alast upp var aldrei vöntun á
mat. Það sem orsakaði það öðru frem-
ur voru fráfærumar. Þær voru hér á
bæ til 1914. Það var feikilegt gagn að
þeim. 1 þá daga var kjet og srrjer
geymt til vetrarins aö ógleymdu súr-
skyrinugóða.
■■ÞAÐ GETUR
VERIÐ GOTT
ISJALLANUM”
Ég haföi heyrt mikiö talaö um Benedikt á
Hálsi. Öllum röddum bar saman um að þar
færi mikilmenni. Það var ekki laust viö að
ég hlakkaði til að sjá þennan aldna mann.
Heyrt hafði ég að hann hefði sérstöðu á
ýmsum sviðum. Sérlega þá að hann hefði
búið á Hálsi í Eyjafirði einn síns liðs í f jölda
ára. Enga konu eignaðist hann og engin
börn.
Hvað gat þessi maður verið að gera allan
liðlangan daginn? Skyldi honum ekki leið-
ast? Þær voru margar spurningarnar sem
leituðu á hugann þegar ég beygði af þjóð-
veginum í áttina að bænum gamla
mannsins. Frá þjóðveginum er drjúgur
spotti en svo fór þó að lokum að hvítmálað
hús blasti við ofarlega í fjallshlíðinni. Þar
bjó Benedikt Ingimarsson. Bærinn, sem
byggður var 1930, var greinilega farinn að
láta á sjá. En það sem fyrst vakti athygli
mína voru þrír hundar sem sátu í þrem
gluggum sem vísuðu að bæjarhlaðinu. Þeir
tóku f jörkippi þegar bíllinn ókunnugi nálg-
aðist og komu þefandi og stökkvandi í fang
mér þegar Benedikt opnaði dyr bæjarins.
Það var greinilegt á hegðun þeirra að gestir
voru ekki daglegt brauð á þeim bæ.
Það var ekki laust við að mér brygði þeg-
ar ég sá Benedikt. Stórt nef hans skagaði
fram úr andlitinu og grátt hárið var ókyrrt.
Augu hans stækkuðu sífellt og hann virti
fyrir sér þetta dekurbarn höfuðstaðarins
sem komið var í heimsókn. Það leyndi sér
ekki að maðurinn var hraustlegur þrátt
fyrir háan aldur. Ólmir hundar gamla
mannsins léku undir styrka rödd hans er
hann bauð mig velkominn. Fyrr en varði
hafði hann lagað kaffi og ég fékk líka kex-
kökur. Benedikt virkaði örlítið tauga-
óstyrkur í fyrstu en eftir að hann hafði róað
hundana og hlustað á formfasta forvitni
mína, spurningar um hitt og þetta, náði
hann greinilega að slaka á og við hófum
spjallið.
„ ... og þá varð að farga
kúnni"
„Búskapurinn var ekki stór á þess-
ari jörö til að byrja meö og lengst af
var hér tvibýli. Afi minn og amma
bjuggu einnig hér á undan foreldrum
mínum. Eg man eftir því að kýrnar
voru þrjár og tvíbýliö hafði eina þeirra
í félagi. Svo kom grasleysissumarið
1918 og þá varö að farga kúnni. Auk
kúnna voru hér um hundrað fjár. Túnið
þoldi ekki meira. Það er lítið til aö lifa
af nú á dögum.
Ármann bróöir minn tók við búinu
hér af foreldrum okkar og ég hjálpaði
til. Eg man að niöurskuröarsumarið
1959 átti ég þrjátíu kindur. I dag er
þessu þannig fariö að ég er með um
fimmtíu kindur og auk þess nokkra
gemlinga og einn hrút. Ég þarf ekki aö
hafa mjög miklar áhyggjur af
heyskapnum. Eg er mcð sextán
hektara tún og lána helininginn af því.
I staðinn fæ ég hirðingu af minum átta
hekturum. En ég er aldrei langt undan
og fylgist með verkunum.”
„Hef alltaf litið á
einveruna sem heimsku"
Og þú býrð hér einn. Er einveran
ekkert napurleg?
„Ja, þetta atvikaðist þannig að eftir
Sjá næstu opnu