Dagblaðið Vísir - DV - 22.12.1984, Blaðsíða 29

DV. LAUGARDAGUR 22. DESEMBER1984
73
Skemmti-
sigingin
varðað
martröð
Förinni var heitið til Bahamaeyja.
Seglskúta beiö okkar á Miami Beach.
Við vorum skólafélagar frá háskólan-
um í Gainesville. Þetta átti að vera
jólaleyfið okkar.
Prófin voru á enda og úti steikjandi
hiti þrátt fyrir að komið væri fram yfir
miöjan desember. Snemma morguns
héldum viö af stað akandi fyrsta hluta
leiðarinnar, 350 mílur í suðaustur, frá
Gainesville til Miami. Sveifluðumst
fram og aftur á Florida Tumpike hrað-
brautinni. Plastsætin voru brennandi
heit því loftkælingin í bílnum var biluð.
Við sátum á handklæðum og létum
okkur dreyma um kulda og frískandi
hafgoluna.
Við höföum öll reynslu af siglingum
en aldrei reynt fyrir okkur úti á rúms jó
nema Jim. Hann var eini Bandaríkja-
maðurinn i hópnum. Jim átti lítinn
seglbát og haföi eitt sinn farið á nám-
skeið í siglingafræðum. Hann átti hug-
myndina að þessari ferð og var frá
upphafi sjálfkjörinn skipstjóri. A leið-
inni sögðum við frá siglingaafrekum
okkar. Jim hafði svo sannarlega orðið
sér úti um góða áhöfn í ferðina.
Jim sagði að siglingin til Bahama-
eyja yrði minnsta mál í heimi. Hélt því
fram að ekki þyrfti mikla kunnáttu í
siglingafræöi í svona skottúr. Ekki
væri fræðilegur möguleiki annað en að
hitta á eyjarnar sem væru á stóru
svæði undan strönd Flórída. Það kæmi
jafnvel fyrir aö sæist út í eyjamar frá
Miami Beach þegar skyggni væri gott.
Árekstur yfirvofandi
Þama lá hún. Glæsileg 45 feta segl-
skúta og var okkar í heila viku. Starfs-
maður skútuleigunnar tók á móti okk-
ur á bryggjunni og afhenti lykla. Hann
ráðlagöi okkur aö biða með brottför til
morguns. Veðrið færi versnandi og
hætta á miklum sjógangi úti fyrir
ströndinni.
Til Bahamaeyja var aðeins um átta
tíma sigling. Þaö var ákaflega freist-
andi aö sigla þá strax um kvöldið.
Koma til Bahamaeyja snemma næsta
morgun. Við létum heilræði starfs-
manns skútuleigunnar lönd og leið og
ákváðum að sigla. Smávegis öldugang-
ur myndi ekki skaða. Feröin yrði bara
líflegri fyrir bragöið. Öldugangurinn
væri líka ágætis svefnmeðal fyrir þá
sem ekki þyrftu að vera uppi á dekki.
Viö vorum áhyggjulaus, hamingjusöm
yfir að vera búin í prófunum. Dingluö-
um fótunum yfir borðstokkinn og
þömbuðum bjór. Sólin var aö setjast og
pálmamir blöktu litils háttar í golunni.
Höfnin var þéttskipuð seglbátum.
Við ræstum mótorinn og bökkuðum út
úr skútusvæðinu. Fyrst voru það bát-
arnir báðum megin við okkur sem
fengu fyrir ferðina. Síðan lá við hörku-
árekstri milli okkar og fallegrar skútu
í stæðinu á móti. Loksins náðum við aö
rétta bátinn af óg héldum beinni stefnu
út úr höfninni. Það var vandi að sneiða
hjá sandrifjum og stórgrýti. Viö sigld-
um brátt í strand en tókst samstundis
að ná bátnum upp með vélarafli.
Sjóvéiki gerir ekki boð á
undan sér
Það var farið að hvessa og skútan
vaggaði. Sjór tók að ganga yfir okkur á
dekkinu svo viö færðum okkur niður í
káetuna. Jim hélt eftir einum
aöstoöarmanni uppi á dekki. ööru
hvoru skaust hann niður til okkar.
Breiddi út stórt og mikið sjókort. Dró
upp sirkilinn og mældi vítt og breitt.
Allar hans tilfæringar vom afar
traustvekjandi. Það var glatt á hjalla
niöri í káetu. Veltingurinn fór sívax-
andi en þaö jók bara á kátinu manna
að geta ekki staðiö í lappimar. Þegar
við stóöum upp köstuðumst við veggja
á milli í ölduganginum. Það var engin
leiö aö halda jafnvæginu.
Hann varð fyrsta fómardýr jafn-
vægisleysins. Jörgen var sænskur
lífeðlisdoktor og helsti aðstoðarmaður
Jim í siglingafræðinni. Ekki þaö að
Jörgen þekkti neitt til í þeim efnum
frekar en við hin. Siglingafræði væri
ekkert nema „common sense”, sagði
hann. Jörgen var líka vanur að vera
góður með sig. Hann hallaði sér
makindalega aftur í kojunni, var óspar
á heilræðin þegar Jim braust niður til
okkar að athuga stefnuna. Jörgen var
stöðugt að gefa í skyn að útreikningar
Jim ættu ekkert skylt viö siglinga-
fræði. Hélt hverja ræðuna á fætur ann-
arri á milli þess sem hann kyngdi
gúlsopum af Budweiser. Sjóveikin
gerði engin boð á undan sér. Skyndi-
lega varð Jörgen blágrænn í framan og
þaut eins og brjálaður maður upp á
dekk. Fleiri bættust skjótlega í hópinn.
Veðrið fór versnandi. Skútan lá á hlið-
inni. Oðru hvoru rétti hún sig af, —
lagðist því næst á hina hliðina.
Vildi heim með Eastern
Airlines
Jim ddpaði fyrir af inMli röggsemi.
Þeir fáu sem ekki vom orðnir s jóveikir
reyndu að hlúa að hinum. Gleðilætin
voru þögnuö. Menn lágu hálfir út yfir
borðstokkinn. Ljósin í Miami vom
horfin sjónum. Ljósin á Bahamaeyjum
vom hvergi sjáanleg. Viö vorum stödd
úti á rúmsjó í ofsaveðri. ,,Er ekki best
að snúa við,” spurði einhver. Jim sagði
að það væri best að halda förinni
áfram. Sagðist tala af reynslu. Sjó-
veikin myndi brátt fjara af mönnum.
Blaut og sjóveik héngum við út yfir
borðstokkinn alla nóttina. Skemmti-
siglingin var orðin að martröð.
Það var farið að birta að degi. Sam-
kvæmt útreikningum áttum við að
vera komin upp að strönd Bahamaeyja
fyrir löngu. En hafið blasti við okkur
svo langt sem augað eygði. Vindinn
hafði lægt og sjóveikin var á bak og
burt. Ferðin hafði nú tekið um þrettán
klukkustundir. Enn sást ekkert til eyj-
anna. Hafði Golfstraumurinn borið
okkurafleið?
Jörgen var aftur með lífsmarki.
Hann tók aftur upp þráðinn að rakka
niður siglingakunnáttu Jim. Kvaðst
ætla að taka Eastern Airlines heim frá
Bahamaeyjum. Stigi aldrei fæti sínum
á bát þar sem Jim væri skipstjóri. Við
hin vorum áhyggjufull. Ekki vegna
þess að við værum í bráðri lífshættu.
Við hugsuðum hins vegar til þess með
hryllingi að ganga í gegnum aðra eins
nótt. Jim ákvað að taka nýja stefnu.
Taldi sig vita hvað hefði farið úrskeiðis
við mælingarnar. Með þvi að breyta
stefnunni um örfáar gráður kæmumst
viö til Bahamaeyja innan fárra
klukkustunda.
Uppreisn um borð
Klukkan var að nálgast fjögur sið-
degis. Við höfðum verið á siglingu í
nær tuttugu tíma. Allt í einu sáust ljós í
fjarska. Þegar betur var að gáð sáum
við að þarna var á ferð stórt skemmti-
feröaskip. Við náðum niöur nafninu í
gegnum kíki. Jörgen þeysti niður í
káetu, reif fram talstöðina og öskraöi í
hljóðnemann, „Scandinavian Star,
Scandinavian Star, can you reach me?
Over.” Svar frá skipinu kom að vörmu
spori. Til Bahamaeyja, nánar tiltekið
til Nassau, væri um þriggja tíma sigl-
ing. Við ræddum hljóðlega okkar á
milli að gera Jörgen að skipstjóra.
Láta Jim fá reisupassann. Hann hafði
valdið okkur ómældum kvölum undan-
farinn sólarhring og var lítið vinsæU
fyrirvikiö.
Það var orðið aldimmt þegar við
sigldum inn í höfnina í Nassau. Astand-
ið um borð var miöur gott. Við vorum
hrakin, blaut, köld og svöng. Sam-
komulagið milU manna var hroðalegt.
I upphafi ferðarinnar vorum við sam-
stilltur hópur félaga sem af þoUnmæði
hlustuöuá afrekssögur hver annars.
Nú vorum viö samansafn af skrímsl-
um sem kenndu hvert öðru um hvernig
komið væri fyrir þeim. Jim og Jörgen
sögðu ekki orð hvor við annan nema
með skætingi. Jim sagði að við værum
ekkert annað en vitlausir útlendingar
sem þóst hefðu þaulvanir sigUngum.
Síðan hefðum við verið ælandi og
ósjálfbjarga alla leiðina.
Það var dásamleg tilfinning að koma
á þurrt Hafnarvörðurinn kom til okkar
á bryggjunni og sagði að við yrðum að
færa bátinn suður eftir í smábátahöfn-
ina. Þangað væri aðeins hálftíma sigl-
ing. Skútan var eldsneytislaus. Á
hafnarbakkanum voru tveir kranar.
Blár fyrir vatn og rauður fyrir oUu.
Jörgen stóð við kranann með slöngu og
fyllti á olíutankinn af miklum myndar-
skap. Jú, Jörgen yrði að vera skip-
stjóri á heimleiðinni. Jim var ómögu-
legur, hafði enga. foringjahæfileika.
Skyndilega heyrðum við Jim reka upp
skerandi neyðaróp neðan úr bátnum.
Jörgen hafði farið kranavillt í myrkr-
inu. Fyllt oUutankmn með vatni. Það
tók okkur fjóra tíma að pumpa vatnmu
upp úr tankinum. Urvinda af þreytu
roguðumst við með vatnsföturnar
hverja á fætur annarri á moldarhaug í
nágrenninu.
Viö áttum ágætis viku á Bahamaeyjum.
Þegar dró aö heimferð höfðum við sam-
band viö skútuleiguna í Miami og báðum
um aö fa að skUja bátinn eftir í Nassau.
Flugum heim með Eastern. Ferðin tók úu
minútur.
-EH