Dagblaðið Vísir - DV - 22.12.1984, Blaðsíða 33

DV. LAU G ARDAGUR 22. DESEMBER1984
77
ikamál—Jólasakamál—Jólasakamál—Jólasakamál—Jólasakamál—Jólasakai
„Viljiö þér fá öskjuna úr bankahólf-
inu aftur?” spuröi Strand og hélt
áfram aö telja seðlabúnt.
„Nei, þakka yöur fyrir. Ég ætla aö-
eins aö taka 300 krónur út af bankabók-
inni minni. Vilduð þér hjálpa mér aö
fylla útúttektarmiöann?”
Á meöan hann skrifaði nafn hennar
og reikningsnúmer, sem hún heföi auð-
veldlega getað gert sjálf, stakk hún
leikfangabyssunni inn í holrúmið undir
bríkinni.
„Þér skuldið mér enn fimm þúsund
krónur,” sagöi hún um leið og hún
stakk hundraö króna seðlunum niöur í
töskuna. „Og gleymiö því ekki aö ég á
aö fá þessa peninga fyrir aðfanga-
dag.”
Strand hristi höfuöið og sneri sér aö
næsta viðskiptavini. Og útibússtjórinn
kastaöi á hana kveöju þegar hún gekk
framhjá skrifstofu hans. Hann var því
greinilega ekki farinn í mat á þessum
tíma.
A slaginu klukkan 12 á hádegi mánu-
dag stóö hún aftur viö afgreiðsluborð-
ið í bankanum. Engir aörir viðskipta-
vinir voru þar, en Strand sat á sínum
staö innan viö borðiö. Fólk notaöi nú
auösjáanlega matarhléiö til aö gera
jólainnkaupin. Strand lét hana bíöa
lengur en venja var og á meðan dró
hún leikfangabyssuna út úr rifunni.
Það tók Strand nokkrar sekúndur að
átta sig á aö hann horföi beint inn í
byssuhlaup. Auövitaö hélt hann aö
þetta væri eitthvert spaug, þar til hann
sá strengdar varir hennar og stingandi
augnaraöið.
„Fáöu mér fimm þúsund krónurnar
mínar,” skipaöi hún meö lágri röddu.
„Frú Kamberg... bíðið þér nú hæg-
ar... þetta er nú einum of bamalegt.”
„Ef þér hreyfið við aðvörunar-
hnappnum þá skýt ég. Síðan skulum
við sjá eftir þaö hvort hægt sé aö kalla
migbamalega.”
Þetta var í fyrsta skipti sem Strand
stóð augliti til auglitis viö bankaræn-
ingja og hann var sannarlega engin
hetja. Heföu þeir nú aðeins haft sjón-
varpseftirlitskerfi í bankanum! Hann
laumaöi vinstra fæti sínum á aövömn-
arhnappinn um leið og hann tróö and-
liti sínu alveg fram í opiö á glerinu
ofan á afgreiðsluborðinu.
„Þetta er orðið að meinloku hjá
y öur, frú Kamberg. Þér vitið ekki leng-
ur hvað þér geriö. Leggiö frá yður
byssunaog....”
„Hættiö þessu masi og fáiö mér pen-
ingana mína.”
1 sama mund hringdi síminn á boröi
útibússtjórans. Hún gat séö útundan
sér þegar hann tók hann upp.
Hann spratt upp úr sæti sínu og í
sama mund byrjaði viðvörunarbjallan
að glymja í djöfulmóö. Meö yfirveg-
aðri rósemi lét hún höndina falla niöur
meö síðunni svo byssan hvarf Strand
úr augsýn. Svo stakk hún byssunni aft-
ur inn í rifuna undir bríkinni, gekk
nokkur skref aftur á bak og veifaði í
kveðjuskyni til hins dauðskelkaða
gjaldkera. Er hún nálgaðist útgöngu-
dyrnar komu nokkrir bankastarfs-
menn og bankastjórinn hlaupandi og
næstum hentu sér yfir hana.
Strand stóö á bak viö glerið og veif-
aöi höndunum.
„Varið ykkur. Hún er vopnuö,” hróp-
aöi hann í sífellu.
Allir kölluöu og hrópuöu og báru sig
afar ókurteislega aö viö gömlu konuna.
Hún var þvinguð niður í stól. Karl-
mennimir leituðu í handtösku hennar
og pelsinum en kvenfólkið þuklaöi
hana hátt og lágt í leit aö skotvopninu.
Hún tók mjög nærri sér þessa rudda-
legumeðhöndlun.
„Hún er meö byssu,” hrópaði Strand
handan viö gleriö. „Finnið byssuna aö
minnstakosti.”
Utibússtjórinn tilkynnti honum aö
þaö fyndist engin byssa. En þau héldu
áfram aö leita í töskunni og í pelsinum
en allt kom fyrir ekki. Á meöan á þessu
stóö safnaðist hópur fólks fyrir framan
bankann. Það leiö langur tími þar til
bankastjórinn byrjaöi aö hlusta eftir
mótmælum hennar.
„Þetta er algert hneyksli. Eg krefst
þess aö fá aö tala viö aðalbankastjór-
ann,” sagðihún.
„En frú mín. . . þér verðið að skilja
aöþegarHolgerStrandsegirað...”
„Hvaö heldur þessi Holger Strand
eiginlega aö hann sé? Lít ég ef til vill út
eins og bankaræningi? Og hvar er
eiginlega þessi byssa sem ég á aö hafa
ógnaö honum með?” sagði hún meö
mikilli vanþóknun.
„Hún miðaði á mig meö skamm-
byssu,” hrópaði Strand hásri röddu.
Tíu mínútum síöar fylgdi útibús-
stjórinn henni til dyra bukkandi sig og
beygjandi, rauður um eyrun og meö
eintómar afsakanir á vörunum. Strand
gjaldkeri var dálítið taugaspenntur
þessa dagana, þaö er svo mikiö álag á
bankafólki núna og svo hefur starfs-
fólkið sínar fyrirskipanir um hvernig á
aö bregöast viö, skiljið þér. Afsakan-
irnar sem hann þuldi upp úr sér ætluðu
aldrei aö taka enda. Hann var nánast
kominn í kleinu af eintómu bukki. Þaö
haföi enda ekki einu sinni sést skuggi
af hlut sem líktist skammbyssu. Þaö
var auðvitað ófyrirgefanlegt að hafa
móðgaö einn af föstum viöskiptavinum
bankans á þennan hátt.
Dagana 14. og 17. desember tók hún
út smáupphæðir af bankabók sinni.
Strand fýlgdi hverri minnstu hreyf-
ingu hennar meö smáum augum sín-
um. Utibússtjórinn fylgdist árvökull
með út um dyrnar á skrifstofu sinni.
Skulfu hendur Strands? Afgeiddi hann
þennan viðskiptavin með nægilegri
kurteisi?
Og rétt fyrir lokun á föstudegi, þegar
síðustu viðskiptavinirnir voru aö flýta
sér út úr bankanum, stóð hún
skyndilega á sama stað og miðaöi á
hann meö byssunni. Það var örlítið
meira ryk á henni en síðast. En þaö
hugsaði enginn út í það, síst af öllu
Strand gjaldkeri. Svitinn spratt fram á
enni hans og efrivör þegar hún
laumaði pappírsbleöli inn í gegnum
lúguna á glerinu og sneri baki í skrif-
stofu útibússtjórans.
„Aðfangadagur nálgast og ég hef
enn ekki fengið eigur mínar,” hvíslaði
hún., ,Borgaðu eöa ég skýt. ”
Strand gaut augunum frá
skammbyssunni á hvítan pappírs-
bleðilinn. I æsingnum hlaut hún að
hafa snúið bakhliðinni upp. Nei. . . hún
hlaut aö vera aö blekkja hann. . . og þó
• . . ef til vill var sonur hennar í heima-
varnarliðinu, þetta gæti veriö
skammbyssan hans sem hún miöaði nú
á hann. Hugsanimar þutu um huga
Strands.
Aftur tyllti hann tánni á viövörunar-
hnappinn í gólfinu. Eins og áöur
glumdi viðvörunarbjallan og aftur
stakk hún skammbyssunni inn í hol-
rúmiö undir bríkinni.
„Hún ógnaöi mér” emjaði Strand til
útibússtjórans sem kom hlaupandi.
„Sjáðu sjálfur miðann hérna. Hún
heimtaði fimm þúsund krónur úr kass-
anum.”
En þaö stóö ekkert á miöanum.
Báöar hliðar hans voru auðar.
Rauöur í andliti aftur fyrir eyru varö
útibússtjórinn að endurtaka afsak-
anirnar sem hann haföi þulið í fyrra
skiptið. Enda fannst enginn hlutur sem
líktist skammbyssu, hvorki á henni
sjálfri, í tösku hennar, undir gólf-
teppinu eöa á bak viö afgreiðsluborðiö.
Atburöarásin endurtók sig, utan
hvaö nú kallaði útibússtjórinn Strand
gjaldkera inn á skrifstofu sína eftir að
hafa fylgt frú Kamberg til dyra.
Augnaráö útibússtjórans lofaöi ekki
góöu fyrir framtíð gjaldkerans.
Á Þorláksmessu gekk hún rakleitt aö
borði Strands, brá skammbyssunni á
loft, miöaði á andlit hans og krafðist
fimm þúsund króna úr kassa gjaldker-
ans.
„Þú reiknaðir með aö ég væri aö
narra þig í fyrri skiptin,” hvíslaði hún í
gegnum lúguna á glerinu. „Þar haföir
þú rétt fyrir þér. En þú hefur enn ekki
borgaö mér skuldina. Og aöfanga-
dagur er á morgun. Ef þú snertir
viövörunarhnappinn einu sinni enn, þá
skýt ég þig og þá höfum við jafnað
okkarsakir.”
„En þetta voru aðeins fimm þúsund
krónur,” sagöi Strand eymdarlegur.
„Og vextir aft auki.” bætti hún við.
„Þú verður að greiða þaö sem á vantar
úr eigin vasa. Þú gætir týnt lífi, tapaö
peningunum eða misst stööu þina.
Áræðir þú aö gera þriöju tilraunina? ”
Eins og í leiöslu þreifaöi Strand
niöur í kassann og dró upp þrjú búnt
meö tíu 500 króna seðlum í hverju.
Hann ýtti þeim til frú Kamberg, sem
hrifsaði þau til sín. Og eins og mjöl-
sekkur lineig gjaldkerinn saman á
gólfið. Þaö gjall engin viðvörunar-
bjalla að þessu sinni. Frú Kamberg
haföi góöan tíma til aö smeygja
tveimur seölabúntum inn í rif una undir
bríkinni og leikfangabyssunni á eftir, á
meðan vinnufélagarStrands stumruöu
yfir honum meövitundarlausum á
gólfinu.
Gamla konan tók aðeins þriöja seöla-
búntið með fimm þúsund krónum og
stakk því í töskuna. Hún vildi ekki
hiröa meira en það sem henni bar.
Það var höfuðverkur Strands gjald-
kera hvemig hann ætlaði aö skýra
vöntunina í kassann. En hann hafði
alla jólahátíðina til aö hugsa um þaö.
qkamál—Jólasakamál—iólasakamál—Jólasakamál—Jólasakamál—Jólasakai