Dagblaðið Vísir - DV - 22.12.1984, Blaðsíða 32

76
DV. LAUGARDAGUR 22. DESEMBER1984
lólasakamál—Jólasakamál—Jólasakamál—Jólasakamál—Jólasakamál—Jólas<
Stórar snjóflygsur voru byrjaðar að
falla niður í vatnsagann sem myndast
briíði á götunum eftir samfellda ofan-
komuallandaginn.
Litla þrifalega konan á stoppistöð-
inni hristi regnhlífina sína svo allir
nærstaddir áttu fullt í fangi meö aö
verja jólapakkana sína, þótt gjafa-
pappírinn væri þegar oröinn velktur.
Svo skellti hún regnhlífinni saman með
hnykk og dró vasakiut upp úr töskunni.
Ef vagninn væri á réttum tima myndi
hún ná aö þurrka gleraugun og draga
fram pyngjuna, þannig að tryggt væri
aö bílstjórinn myndi ekki snuða hana
þegar hann gæfi henni til baka.
Vagninn ók fast upp að rennusteinin-
um og jós slabbinu yfir þá sem stóöu
fremstir í röðinni. Hvernig fólk gat
hegðað sér í sjálfum jólamánuðinum!
I’að olnbogaði sig inn um vagndyrnar
meö pakkastæðumar í fanginu, en hún
komst þó á endanum inn í vagninn.
Hún borgaði, lagði pyr.gjuna aftur í
töskuna, aðgætti hvort regnhlífin væri
ekki örugglega undir hendinni og steðj-
aöi aftur eftir vagninum að sæti sínu
án þess að inissa jafnvægiö þegar bíl-
stjórinn tók af stað með miklum rykk.
Einn farþeganna stóð upp úr sæti
fyrir henni. Hvort sem þetta voru for-
lögin eða aðeins ein þessara tilviljana,
þá hlainmaði liún sér niður viö hliðina
á Holger Strand. Af öllum mönnum
varö liann nú sessunautur hennar. En
þetta stemmdi auðvitað nákvæmlega
.< við þann tíma þegar vinnudegi hans í
bankanum var lokið. Hún reif til sín
tiiskuna og regnhlifina með sérstakri
sveiflu, svo hann kæmist ekki hjá því að
taka eftir henni.
„Frú Kamberg,” sagði hann undr-
andi. ,,Góða kvöldið. En hvað heimur-
inn er lítill.”,
Strand tók ofan hattinn og afhjúpaði
þar muö takmarkaðan vöxt hársins,
sem var klínt yfir ljósrauðan hvirfil-
inn.
„Hvenær fæ ég fimm þúsund krón-
, urnar mínar?” spuröi hún vafninga-
laust og án þess að taka undir kveöju
Irnns.
Ilann andvarpaði og braut saman
dagblaðiðsem hann hélt á. „Eg hélt að
við hefðum komist til botns í þessu
máU. Hvorki úg nú hankinn höfum liaft
af þér fé, frú Kamberg.”
„Ekki það, neL Þér skuldið mér fimm
þúsund krónur. Eg hef enn ekki fengið
til baka skuldabréfiö sum þér.,feng-
uðaðláni”.... úr bankahólfi íninu, uftir
að úg gerðist svo grunnhyggin aö biðja
yöur um aðstoö viö aö geyina fjúrmuni
mína.”
Vagninnstöðvaöist. Nokkrirstigu út,
aðrir komu inn og vandræöuðust við
greiösluna fyrir framan vagnstjórann.
Furðulegt að fóUí skuli aldrei læra aö
hafa miöana tilbúna þegar þaö kemur
inn, hugsaði hún.
Svo færöi hún athyglina frá farþeg-
unum og að Strand. Hún horföi illgirn-
islega á röndina sem svitaleðrið í hatt-
inum hafði skUiö eftir í bleiku hnakka-
spikinu. Hann skellti argur haltinum
aftur á sinn stað og bruiddi aftur úr
blaðinu.
„Eg get ekki verið að ræða þetta við
yöurfrekar,” sagðihann.
„Agætt. I'ér látið mig hafa skulda-
bréfið og þá er málið jafnaö. Þá skal ég
aldrei ónáða ykkur framar. Ég gef
yður frest til aðfangadags.”
,,Það hefur enginn haft af yður fé,
frú Kamberg. Ef þér eruð enn í vafa
veröiöþúr að fara til lögreglunnar.”
„Þér vitiö fullvel aö ég get ekki
framvísað neinum sönnunum. Þér
fenguð mig til að undirskrifa að bank-
inn tæki 281 þúsund krónur í skulda-
bréf um tU geymslu fyrir mig, þótt yður
hafi verið kunnugt um aö þetta voru
286 þúsund. Þér notuöuð yöur stööu
yðar sem bankastarfsmaöur.. . og
reynsluleysimitt.”
Strand stóð upp. „Þér eruð gengnar
af göflunum, frú Kamberg. Það endar
með að ég verð að fara til lögreglunnar
til að verjasl ásökunum yðar.” Vagn-
dymar opnuðust og Vera Kamberg
horfði á sér til ánægju aö slabbið slett-
ist upp á buxur Strands þegar hann
steig út úr vagninum.
Næsta dag fór hún snemma á fætur,
rauö örlitlum kinnalit í andlitið og
klæddi sig í pelsinn sem huldi þriflegan
vöxt hennar. Hún tók strætisvagninn
klukkan 9.05 niður í miðbæ og var
fyrsti viðskiptavinurinn inn í bankann
þegar hann var opnaður, á sömu
stundu og kvefaður bankastarfsmaöur
kveikti rafmagnsljósin á jólatrénu í
anddyrinu. Meö markvissum skrefum
strunsaöi hún að borði Holger Strand
og lagöi lykil fyrir framan hann.
,,Eg vil fá öskjuna úr bankahólfinu
mínu niðri í kjallara hingað upp,”
sagði hún og bætti síöan við: „Öopna,
takkfyrir.”
,,Sjálfsagt, frú Kamberg. Viljið þér
ekki koma sjálf með?”
Hún svaraði með því að snúa andlit-
inu frá honum og horfa á útibússtjór-
ann sem kinkaði kolli til hennar hugs-
unarlaust þar sem hann sat í skrifstofu
sinni og horfði fram í afgreiöslusalinn
út um dyrnar sem ætíð stóöu opnar.
Strand hvarf og hún beið uns hann kom
aftur og smeygði flatri málmöskju út
um rifunaáglerinu.
„Gjöriö þér svo vel, frú. A ég aö opna
eða viljið þér gera það sjálfar? ”
An þess að svara opnaði hún öskjuna
og blaðaöi í gegnum bunka af hluta-
bréfum, skuldabréfum og persónuleg-
um skjölum. Það vantaði ekkert.
Strand gaf sér góðan tíma til alls.
Enginn gat séð á fasi hans að hann
heföi átt fremur neyöarlegar samræö-
ur við þennan viðskiptavin bankans
kvöldið áður. Fyrir aftan hvíldu athug-
ul augu útibússtjórans á þeim.
„Er allt eins og þaö á að vera, frú
Kamberg?” spurði Strand, „eða eruö
þér komnar til að ergja mig meö enn
einni útgáfu af ránssögu yðar?”
Hún fann hvernig blóðið þaut upp í
höfuðið.
„Takið vinsamlegast eftir, herra
Strand, aö ég ákæri yður ekki um
skipulegan fjárdrátt. Þetta snýst ein-
göngu um þessar fimm þúsund krón-
ur.”
Sigurstranglegt bros lék um litlar
varir Strands þegar hann hvislaöi:
„Þcr getið aldrei sannað neitt. Skiljið
þér það? Hættiö þessu röfli.”
Hún horfði róleg í augu hans og svar-
aöi með sömu hvíslandi röddinni: „Ég
held líka aö þér áræöið ekki aö hafa af
mér fé í annað sinn. Þér verðið aö f inna
önnur fórnarlömb til að fjármagna
fjárdrátt yöar eöa hvaða óhæfuverk
sem þérhafiðnúframið.”
Bleikt andlitiö handan glersins föln-
aöi og rödd hans var óstyrk þegar hann
sagði: „Þakka yður fyrir, frú
Kamberg. Þér eruð alltaf velkomnar
ef bankinn getur hjálpaðyður.”
Þaö höfðu safnast fleiri viðskiptavin-
ir bak við hana. Strand haföi rétt fyrir
sér, hugsaði hún. Hún gæti komiö aftur
næstu daga. A meðan hún beið eftir að
hann kæmi með öskjuna neðan úr
bankahólfinu höfðu hendur hennar leit-
aö undir leðurklædda bríkina fremst á
afgreiðsluborðinu. Hún var hol að inn-
an og innarlega að neðanverðu var
sprunga í bríkinni sem fingur hennar
stungust inn í. Viö þetta varö henni
fyrst hugsað til þess hvað hreingern-
ingafólk væri sóðalegt á þessum síð-
ustu og verstu tímum, því ársgamlir
rykkekkir loddu við hanska hennar.
Það var greinilegt að þessi rifa var
ekki fyrir augum manna.
Svo flaug henni í hug til hvers mætti
nýta þessa rifu.
Utibússtjórinn kinkaði vingjamlega
kolli þegar hún arkaöi út úr bankan-
um.
„Þetta er jólagjöf til lítils dótturson-
ar míns, skiljiö þér. Hann er á byssu-
aldrinum.”
Leikfangakaupmaðurinn færði kass-
ann með kappakstursbrautinni til hliö-
ar. „Já, þá veit ég nákvæmlega livað
hann óskar sér helst. Hvelihettu-
bvssu.”
Hann rétti henni plastbyssu og hún
vó hana í hendi sér. Hún var ágæt, en
hafði þó þann galla að hún var rauð á
litinn.
„Eigiö þér enga sem er raunveru-
legri?” spuröi hún.
„Nokkrar af leikfangabyssunum
okkar eru næstum of raunverulegar,”
svaraði kaupmaðurinn. „Hvað er
drengurinn gamall?”
„Níuára.”
„Þá vill hann hafa byssuna sem
raunverulegasta. Ég á hérna þessa eft-
irlíkingu af Parabellum skammbyssu,
árgerð 1964. Maður gæti framið banka-
rán meö henni þessari,” sagði kaup-
maðurinn og hló.
„Ég vona svo sannarlega að honum
detti ekkert svo alvarlegt í hug,” svar-
aði hún alvarleg. „Viljið þér gjöra svo
vel að pakka henni inn í jólapappír
meöstórrislaufu.”
A miðvikudegi fyrir hádegi kom
Vera Kamberg aftur í bankann. Hún
setti á sig að klukkan var 11.55 og að
bankastjórinn var annaöhvort farinn í
mat eða á fund. Að minnsta kosti var
hann ekki á skrifstofu sinni.

TIL
AÐFANGADAGS
Smásaga eftir J.A. Sonne
Jólasakamál—Jólasakamál—Jólasakamál—Jólasakamál—Jólasakamál—Jólas