Dagblaðið Vísir - DV - 22.10.1986, Page 33

MIÐVIKUDAGUR 22. OKTÓBER 1986.
33
Dægradvöl
Hlífðargleraugun hlffa augum í sfæmum veðrum og f bllndbyl er með þeim
meiri von til þess að sjá eitthvað.
Áttaviti og kort má ekki gleymast.
i' Op«su pisyiic enveiope, unfoid rescue bag fully.
(21 Try ío - ■; s aff shoe*. Pull rescue bag over feet.
3j Poil up entírely.
* •'*?* et,
öv T-hé Sxmisih A
Álpokinn er fyrirferðarlitill en getur samt sem áður bjargað mannslifum.
UHÐSSftMBAMD
HJftlPARSVIITA : HSSSSíaœsr
5. LosifeumofYg9»»
SKATA 6 l>rýsM6 9gikWnn'
Neyðarbyssa með þar til geröum skotum.
Rjúpnaskyttan Þorvaldur Bjömsson:
„Réttlæting sótt
til steinaldar“
„Yfirleitt hef ég nú forðast að leita
skýringa á því hvað fær menn til .
veiða - skilst líka að sumar réttlæt-
ingamar hafi verið sóttar allt til
steinaldar." Þetta er svar veiðikapp-
ans Þorvaldar Bjömssonar við því
hvað hann haldi að lokki menn á
fjöll að hausti með byssu í hönd, elt-
andi fiðraða tvífætlinga af ótrúlegri
eljusemi. Þorvaldur er fulltrúi hjá
veiðistjóra og sér meðal annars um
fækkun á refum, minkum og varg-
íúgli.
„Við höfum hins vegar ekki eftirlit
með ijúpna- og gæsaveiðum og satt
að segja er enginn aðili sem hefur
það á sínum snærum," heldur Þor-
valdur áfram.
„Héma er tiltölulega lítið um slys
á veiðum en erlendis er alltaf íjöldi
manns sem fellur íyrstu dagana.
Ástæðan liggur eflaust eitthvað í því
að þar em veiðilendur oft skógur eða
kjaurlendi og ekki þarf annað en
skrjáf í runna til þess að menn hleypi
af í hvelli. Héma er það helst að
menn skjóti yfir hæð og ég hef þreif-
að á andliti á manni með högl í sér.“
Ekki einn á veiðar
„Það em ýmsar varúðarreglur sem
gott er að fara eftir og ég fer til
dæmis aldrei einn á veiðar. Þótt
margir séu saman þarf ekki að slást
um bráðina því farið er eftir ákveðn-
um reglum - það er alltaf skipt jafnt
á eftir.
Ef skotið er á fúgl spretta oft upp
tíu aðrir þannig að sá sem sér best
yfir skýtur síðast. Hann á bestu
möguleikana á að sjá hvar fuglamir
setjast. Þannig fæst oft meira út úr
ferðinni."
Byrjaði fimmtán ára
Viðtalið fer fram á heimili Þor-
valdar f Breiðholtinu, reyndar á
öðrum degi ijúpnaveiðitímans og
fátítt er að ná í kappann á þeim tíma.
Hann var á fjöllum fyrsta daginn en
hefur nú hægt um sig heima við.
„Það verður óvenjulítið um ásókn
núna vegna þess að okkur hjónunum
var að fæðast sonur og ég hef ákveð-
ið að fylgjast með honum og sjá
hvemig hann dafnar. Þetta erbreyt-
ing því veiðiskapurinn hefur tekið
mikinn tíma árum saman, ég byrjaði
á þessu fimmtán ára gamall. Sumir
geta státað af mun lengri ferli, hafa
kannski verið í þessu frá ’40 eða ’50.
Reglan er sú að sá sem kemur
fyrstur á staðinn getur eignað sér
ákveðnar brekkur. Veiðiaðferðir eru
hins vegar sérviska hvers og eins
sem kemur á löngum tíma. Þegar
þessi átt er eru ijúpumar þama -
og öfugt. Yfirleitt hittist vel á þær
éljamegin í fjöllum en þær em stygg-
ar í éljagangi. En það er oft hægt
að finna eitthvert mynstur-það er
eins og þær til dæmis sitji í sömu
hæð kringum fjallið. Þótt sumar
geti verið ofar og aðrar neðar virðist
þetta vera nokkuð óbrigðult."
Veiðitími og magn
„Ég veiði aðeins til matar og hef
þetta í kringum tvö hundmð rjúpur
á ári. Sumt fer í matinn fyrir okkur
en annað gef ég þeim nánustu og
vinum og kunningjum. Sel ekki ijúp-
umar nema í undantekningartilfell-
um.
Stundum hef ég ákveðið að hætta
alveg eins og til dæmis í fyrra - eft-
ir tveggja daga vosbúð og enga veiði.
En fimmtánda október næsta ár var
maður kominn í fjallið aftur.
Auðvitað er viss spenna sem fylgir
þessu og svo em það göngutúramir
mér í ár fyrst hann þessi er kominn
í heiminn," sagði Þorvaldur Bjöms-
son með þrettán marka soninn i
fanginu.
Texti: Borghiidur Anna
Myndir: Kristján Ari
og útiveran. En hvað vekur áhug-
ann? - Veiðináttúran er nokkuð sem
ég fer alltaf varlega í að reyna að
skýra. Sama má segja um veiðiárin,
hvort þau verða góð eða slæm. Þetta
hefúr verið rannsakað nokkuð lengi
og sagt að það eigi að vera þegar
ártalið endar á sex. En mín sérviska
er að það skipti miklu máli hvemig
veturinn er því ijúpumar hrynja á
hörðum vetrum."
Viðkvæmnin blundar
„Maður hefúr orðið að útiloka
hugsunina um að þama sé verið að
drepa. En þau atvik geta komið fyr-
ir að það blasir illilega við sem
staðreynd. Eitt skipti, þegar ég var
á gæsaveiðum og hafði skotið eina,
sást í eitthvað hvítt þar sem hún
féll niður. Þetta reyndist vera álftar-
ungi, særður af skoti. Skammt frá
vom tvær aðrar álftir dauðar af
skotum. Þá gat ég alls ekki gert
neitt því maður verður ólýsanlega
aumur við að sjá sært dýr. Og ég
varð að kalla á stráka, sem með mér
vom, til þessgð ganga frá unganum,
gat ekki gert það sjálfúr heldur féll-
ust gersamlega hendur.
Dæmi em um menn sem verið
hafa i þessu árum saman en skyndi-
lega gerist eitthvað sem gerir það
að verkum að þeir geta ekki meir.
Og það getur komið fyrir hjá mér
eins og öðrum, ég geri alveg ráð fyr-
ir því að svo verði.
Það er óhætt að segja að við-
kvæmnin blundi í mörgum."
Það er sérviska hvers og eins hvemig hann lætur rjúpumar hanga. Þor-
vakfur hengir þær upp á hálsinum.
f
Ú