Dagblaðið Vísir - DV - 11.03.1989, Síða 24

24
LAUGARDAGUR 11. MARS 1989.
Sœlt veri fótkið!... Bnsski gít-
arleikarinn Trevor Lucas, sem
fyrr á árum var i f orystusveit
breskra þjóðlagarokkara, lést
fyrir skömmu í Ástraliu, 46
ára að aldri. Lucas, sem á
sínum tíma var í Fairport
Convention og Fotheringa, er
talinn hafa látist af hjarta-
slagi. Hann var giftur einni
þekktustu þjóðlagasöngkonu
Breta á árum áður, Sandy
Denny, en hún léstsviplega
1978. Eftirþaðflutti Lucastil
Ástralíu og fékkst við kvik-
myndaframleiðslu undir það
síðasta... Roliing Stones eru
nú saman komnir á eyjunni
Barbados til að hljóðrita enn
eina hljómplötuna i safnið en
hvenær gripurinn kemur út er
ekki vitað enn... Það eru fleiri
en bjórglaðir íslendingar sem
opna nýja veitingastaði um
þessar mundir. Bill Wyman,
bassaleikari Rolling Stones i
aldarfjórðung eða svo, opnar
búllu í London og í aprii verð-
ur staðurinn skreyttur ýmsu
glingri frá fyrrgreindum ferli
Wymans með Stones. Nafn
búllunnar kemur kunnuglega
fyrir sjónir Stones aðdáenda,
eða Sticky Fingers. Og heimil-
isfangið er 9 Philmore Gard-
ens, Kensington... Bandaríski
rokkarinn John Cougar Mell-
ancamp sendir frá sér nýja
plötu á næstunni og heyrst
hefurað hann hafi valið henni
nafnið Big Daddy.
Sá hængur er þó á þessari
nafngift að hljómsveitin
fræga með sama nafni, Big
Daddy, ku ekki vera yfir sig
hrifin. Og sagan segir að
mótleikur hennar í stöðunni
haldi Cougar Mellancamp
sig við nafnið Big Daddy,
verði að nefna nýjustu plötu
sina John Cougar Mellan-
camp!... Svona nafnastrið
þekkist úr poppinu frá fyrri
tið; þegar David Bowie gaf
út plötuna Low hér um árið
svaraði Nick Lowesam-
stundis með því að gefa út
litla plötu með nafninu
Bowil... Aðalsamkeppnin
milli bandarískra útvarps-
stöðva snýst nú um að upp-
götva gömul Iftt þekkt lög
og gera þau að smellum.
Skýringin er sú að útvarps-
stöð vestur i Kaliforníu lukk-
aðist það á dögunum að
koma nokkurra ára gömlu
lagi i efsta sæti bandaríska
vinsældalistans. Þetta var
lagið When l’m With You
með Sheriff... sniðugt...
-SþS-
Nýjarplötur dv
The Jeff Healey Band - See The light
Með gítar í kjöltu
Það væri synd að segja að gítar-
leikarinn JeíTHealey og félagar hans
hefðu verið áberandi í erlendum
músíkblöðum. En það htla sem ritað
hefur verið um þá er á einn veg: fram
er komið tríó sem rétt er að leggja
eyrun við. Og það eru ekki aðeins
gagnrýnendur sem hrósa Healey og
hljómsveit hans. Ekki er annað að
sjá en að Stevie Ray Vaughan og BB
King séu meðal aðdáenda. Og reynd-
ar ekki að ástæðulausu. Á plötunni
See The Light fer ekki á milii mála
að Jeff Healey er vænsti blúsari sem
kann öll brögöin til að fá rafgítarinn
til að hljóma angurvært og trega-
blandið þegar það á við og hvassan
og ákveðinn þar sem það hentar. Hið
ágætasta blúsrokk sem sagt, þótt
ekki sé um nein tímamótatilþrif að
ræða.
Það er nefnilega ekki nóg að beita
eyrunum einum til að átta sig á kost-
um Kanadamannsins Jeffs Healey.
Maður verður að sjá hann líka. Hea-
ley hefur verið blindur frá því í frum-
bernsku og því aldrei séð nokkurn
mann leika á gítar. Hann fann því
upp sína eigin tækni til að leika. Lét
gítarinn hvíla í kjöltu sér og spilaði
á hann eins og hljómborð. Með því
móti náði hann upp tækni sem fáir
eða engir geta leikið eftir honum.
Lögin á See The Light koma víða
að. Blue Jean Blues’ er til að mynda
fengið að láni frá ZZ Top. John Hiatt
á tvö. Meirihlutinn er þó eftir Jeff
Healey sjálfan. Þokkalegustu laga-
smíðar þótt lög annarra séu óneitan-
lega minnisstæðari en þau frum-
sömdu. Hitt skal hafa í huga að Jeff
Healey er ungur enn og á áreiðanlega
eftir að ná sér á strik sem lagahöf-
undur ekki síður en gítarleikari. í
því hlutverki stendur hann nú þegar
framarlega og ef marka má orð
starfsbræðra hans getur svo farið að
hann standi fremstur sakir sinnar
óvenjulegu tækni áður en langt um
líöur.
Fari svo að John Mayall og The
Bluesbreakers nái góðri aðsókn á
hljómleikum sínum í Reykjavík síðar
í mánuðinum þá skora ég á tónleika-
haldara að reyna að fá Jeff Healey
og félaga til að koma í heimsókn og
taka lagið. Þeir eiga, heyrist mér,
ekkert síður erindi en Mayall. Menn
eiga nefnilega ekkert endilega að
þurfa að hafa verið í’ðessum bransa
í hundrað ár til aö eiga erindi hingað
norður í kuldann og trekkinn.
ÁT
Roy Orbison - The All Times Greatest Hits
Safnplata
til sóma
Eins og við er að búast þegar jafn
frægur tónlistarmaður og Roy Orbi-
son kveður táradalinn, streyma á
markaðinn minningaplötur eftir
hann. Margar eru óttalegt rusl; göml-
um lögum með Orbison skrapað
saman í hasti, allt til aö reyna að
verða fyrstur og græða sem mest.
Aðrar safnplötur eru vel úr garði
gerðar og öllum til sóma, bæði útgáf-
unni og eins minningu Orbisons.
Og sú plata eða þær plötur sem hér
eru til umfjöllunar, The AU Time
Greatest Hits of Roy Orbison falla
undir þann flokk.
Hér er safnað saman öllu því mark-
verðasta sem Orbison sendi frá sér
gegnum árin; notast er við uppruna-
legar upptökur, en nútíma tækni að
sjálfsögðu og útkoman er glæsileg.
Plötur þessar eru reyndar ekki
nýútgefnar sem slíkar, þetta albúm
kom fyrst út 1974 en kemur nú út að
nýju.
Fyrir þá sem vilja heyra öll bestu
lög Roy Orbison, lög eins og Only The
Lonely, Crying, Running Scared,
Blue Bayou og Oh Pretty Woman,
eins og Orbison flutti þau á sínum
tíma er þetta rétta platan.
-SþS-
Roy Orbison
Elvis Costello - Spike
Ástsæll snillingur á ferð
Elvis Costello er tvimælalaust
meðal allra frumlegustu og hreint
út sagt skemmtilegustu tónlistar-
mönnum samtímans. Maður kemur
aldrei að innantómum kofunum á
nýrri plötu frá Costello; þvert á móti
þær eru troðfullar af spennandi efni,
bæði í tónlist og textum. Og troð-
fullar í bókstaflegri merkingu þvi til
að mynda eru á þessari nýju plötu
14 lög, alls rúmar 60 mínútur að
lengd, en venjulegar breiðskífur slefa
þetta upp í 45 mínútur þegar best
lætur.
Costello hefur aldrei verið gjarn á
að fara troðnar slóðir í tónlist sinni
og tekur ekki upp á því á þessari
nýju plötu. Hann er þó ekki gjörólík-
ur því sem hann hefur verið á síð-
ustu plötum en meöal nýjunga, sem
hann bryddar upp á á þessari plötu,
er töluverð notkun blásturshljóð-
færa og dugir ekki minna en The
Dirty Dozen Brass Band til að sjá um
rörin.
Annars bregöur ýmsu fyrir í lögum
Costellos eins og fyrri daginn; það
er alltaf stutt í sveitastrákinn í hon-
um og svo má heyra bítlatakta í
nokkrum lögum enda er 'Paul
McCartney einn af samstarfsmönn-
um Declan Patrick Alloyur Mac
Manus á plötunni. Nafnið góða er
raunverulegt nafn Costellos og notar
hann það jöfnum höndum á plötunni
og Costellonafnið,
Fleiri nafntogaðir menn koma við
sögu á plötunni og þar má nefna þá
Allen Toussant, Jim Keltner, Roger
McGuinn og T Bone Burnett auk eig-
inkonu Costellos, Cait O’Riordan,
sem áður var liðsmaður The Pogues.
Ekki á ég von á að sjá mörg lög af
þessari plötu á vinsældalistum en
eitt á þó góða möguleika, lagið Ver-
onica sem þeir semja saman Costello
og Paul McCartney.
Þar með er ekki sagt að það sé besta
lag plötunnar, ööru nær, enda vin-
sældalistar harla klénn mælikvarði
á gæði tónhstar. Flest lög Costellos
eru af allt öðru sauðahúsi, miklu
margbrotnari og dýpri; tónlist sem
þarf tíma og athygli til að njóta að
fullnustu.
Ekkert minna en bestu meðmæli
duga. Hlustið.
-SþS-
Elvis Costello