Dagblaðið Vísir - DV - 10.07.1993, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 10. JÚLÍ 1993
Sérstæð sakamál
Isabelle Greaves.
Oliver Eads. Jeremiah Brown.
Jamesena Meech.
Wesley Burroughs.
Dóttir sak-
sóknarans
Allt virtist friðsamlegt og rólegt í
þessu úthverfi Houston í Texas í
Bandaríkjunum. Wesley Burro-
ughs, tuttugu og þriggja ára, var á
leið úr vinnu og skammt frá honum
var lítil stúlka að leik.
Dökkblár bíll kom hægt eftir göt-
unni. Wesley sá að ökumaðurinn
var ungur og dökkklæddur en í
aftursætinu sat hvít kona. Þegar
bíllinn kom að litlu stúlkunni stað-
næmdist hann. Konan í aftursæt-
inu opnaði dymar og kallaði á
hana. Litla stúlkan gekk aö bílnum
en þegar hún kom að dyrunum
þreif konan í hana og kippti henni
inn fyrir. í skyndi var hurðinni
skellt en síðan ók bíllinn hratt af
stað og hvarf fyrir næsta götuhom
með ískri.
Nokkrum mínútum síðar kom
lögreglubíll eftir götunni í eftirlits-
ferð. Wesley stöðvaði hann og sagði
lögregluþjóninum frá því sem hann
hafði séð. Hann skrifaði það, nafn
hans og heimilisfang hjá sér ef vera
kynni að eitthvað alvarlegt heíði
gerst.
Og svo reyndist vera. Það varð
Wesley ljóst þegar hann sá fréttirn-
ar í sjónvarpinu. Níu ára gamalli
stúlku, Isabelle, dóttur saksóknar-
ans James Greaves, hafði verið
rænt.
Óvaentvitni
Ekki leið nú á löngu þar til rann-
sóknarlögrcglan fékk að heyra það
sem borið hafði fyrir augu Wes-
leys. Hann gat hvorki greint frá
gerð dökkbláa bílsins eöa hvert
númerið á honum var. Hann gat
hins vegar skýrt frá því að hann
hefði séð unga þeldökka stúlku
koma út úr húsi á móts við þann
stað þar sem mannránið var fram-
ið. Stúlkan hafði horft á mannránið
en flýtt sér svo inn í húsið á nýjan
leik.
Wesley ók með rannsóknarlög-
reglumönnum á staðinn og benti á
húsið. Stúlkan reyndist vera
heima. Hún varð hrædd þegar hún
var tekin til yfirheyrslu þar við
húsið.
Jamesena Meech, en svo hét hún,
var tuttugu og tveggja ára og hún
viðurkenndi að hafa séð litlu stúlk-
unni rænt en sagðist hafa flýtt sér
inn í húsiö á ný af ótta við aö mað-
urinn í dökkbláa bílnum sæi hana
og kæmi aftur til þess að koma í
veg fyrir að hún gæti sagt til hans.
„Þegar Jeremiah
verður látinn
laus..."
Um svipað leyti hringdi síminn
heima hjá James Greaves saksókn-
ara og við hann var eftirfarandi
sagt:
„Á miðvikudaginn kemur maður
að nafni Jeremiah Brown fyrir rétt.
Þú skalt segja dómaranum að þú
falhr frá ákærunni á hendur hon-
um af því að þig skorti sannanir.
Þegar Jeremiah verður látinn laus
færðu dóttur þína ómeidda heim.
En verði Jeremiah dæmdur færðu
aldrei að sjá dóttur þína aftur.“
Jeremiah Brown var þrjátíu og
fimm ára illskeyttur glæpamaður
með langa sakaskrá vegna rána,
nauögana og morðtilrauna. Nú
skyldi hann svara til saka fyrir tvö
morð. Áður hafði átt að leiða hann
fyrir rétt vegna þeirra en þá hafði
ekki orðið af því vegna skorts á
sönnunum. James Greaves sak-
sóknari hafði nú aflaö nauðsyn-
legra sannana og málið var tcdið
auðunnið fyrir ákæruvaldið. Jer-
emiah Brown fengi annaðhvort
dauðadóm eða lífstíðarfangelsi.
Borin kennsl á
mannræningjann
Er hér var komið var lögreglan á
hælunum á manninum sem rænt
hafði Isabelle litlu. Wesley Burro-
ughs var viss um að hann gæti
borið kennsl á konuna sem setið
hafði í aftursætinu á bílnum en
Jamesena Meech var enn betra
vitni.
„Ég þekki manninn sem ók,“
sagði hún. „Ég var eitt sinn með
hálfbróður hans. Hann heitir Oli-
ver Eads og er þrjátíu og eins árs.
Hann hefur oft verið í fangelsi.
Háifbróðir hans heitir Jeremiah
Brown og er einmitt í fangelsi nú
þar sem hann bíður eftir dómi.
Hann skaut tvo menn þegar hann
reyndi að ræna bensínstöð."
Síðast þegar Oliver Eads hafði
komið fyrir dómara hafði saksókn-
ari orðið að draga ákæruna til baka
því eina vitnið gegn honum hafði
horfið sporlaust. Það hafði verið
ung stúlka og hún hafði aldrei
fundist aftur. Oliver Eeds hafði svo
glott hæðnislega þegar hann var
látinn laus. Hann vissi að það var
Jeremiah sem staðið hafði að
hvarfi stúlkunnar. Nú var komið
að Oliver að endurgjalda greiðann.
Móðirin heimsótt
Mikið lá nú á að finna mannræn-
ingjana. Af því sem Wesley, en
einkum þó Jamesena, höfðu sagt
vissi lögreglan hver hafði rænt Isa-
belle. Eri hvar var hún? Og hvemig
var hægt að ná henni án þess að
til blóðsúthellinga kæmi.
Jamesena vissi hvar móðir
bræðranna bjó og klukkan ellefu
um kvöldið, sjö klukkustundum
eftir rán Isabelle, hringdi lögreglan
dyrabjöllunni við dyrnar á íbúð
Lydiu Brown, móður mannanna
tveggja. Hún fór þegar að mæla
sonurii sínum bót.
„Þið megiö ekki drepa drenginn
minn,“ sagði hún. „í rauninni er
hann ekki slæmur piltur. Hann
lenti bara í slæmum félagsskap.
Hann myndi aldrei gera barni
mein. Hann er ekki þannig. Það
hlýtur að vera þessi gæs, Angela
Schultz, sem stendur á bak við
þetta allt. Ég var búin að segja hon-
um að hún væri ekki neitt fyrir
hann.“
Næsta skref
lögreglunnar var ganga á Lydiu
Brown og fá hana til að segja hvar
Angela Schultz, hvíta konan í aft-
ursætinu á bílnum, ætti heima því
allt benti til þess að Oliver Eads
væri heima hjá henni og þar væri
Isabelle í haldi.
Næst var Lydia Brown beðin að
koma með heim til Angelu því að-
eins með hennar hjálp væri hægt
að handtaka Oliver án þess að særa
hann eða jafnvel drepa. Eftir nokk-
urt þóf féllst Lydia Brown á að að-
stoða lögregluna.
Nokkru síðar umkringdi lögregl-
an húsið sem Angela Schultz bjó
í. Lydia gekk að dyrunum og
hringdi bjöllunni en beggja vegna
við hana stóðu rannsóknarlög-
reglumenn.
Oliver opnaði dyrnar lítillega til
að sjá hver væri á ferð og þegar
hann sá móður sína opnaði hann
til fulls. Á sama augnabliki var
Lydiu Brown kippt til hliðar og
áður en Oliver gat nokkuð aðhafst
hafði hann verið handjámaður.
Nokkram augnablikum síðar
hafði Angela Schultz einnig verið
handtekin. En Isabelle var ekki í
íbúðinni.
Hortugur
Angela Schultz var greinilega
hrædd en Oliver reyndi að sýnast
óhræddur og hélt að kokhreysti
myndi verða sér til bjargar. Er
hann var spurður að því hvar bam-
ið væri, svaraði hann: „Hváöa
barn?“
Þegar Lydia Brown heyrði hann
segja þetta missti hún stjórn á sér.
Hún tók gleröskubakka á næsta
borði og braut hann á höfði sonar
síns en æpti um leið: „Óþokkinn
þinn. Ég reyndi að ala þig þannig
upp að þú yrðir góður drengur en
þú varðst að ómerkilegum þjófi.
Nú hefurðu rænt saklausu barni.
Hvar er það?“
Þegar Lydia lyfti því sem hún
hélt eftir af brotna öskubakkanum
og gerði sig líklega til að reka það
í andlit Olivers gafst hann upp.
„í guðs bænum, farið með þessa
belju áður en hún drepur mig. Þá
skal ég segja ykkur hvar stúlkan
er. Ég ætlaði ekki að gera henni
neitt mein. Þetta var bara bragð til
þess að fá bróður minn látinn laus-
an.“
Þungir dómar
Nú skarst lögreglan í leikinn og
stöðvaöi átökin. Lydia Brown var
beðin aö ganga frá en síðan var
ekið með Oliver að gömlu og yfir-
gefnu vöruhúsi þar sem Isabelle
fannst bundin á höndum og fótum.
Hún var hrædd, svöng og þyrst en
ómeidd.
Nokkru síðar voru OUver Eads
og Angela Schultz leidd fyrir rétt.
Oliver játaði á sig ránið á Isabellu
Greaves og fékk fjöruthr ára fang-
elsisdóm. Hami mætti þó sækja um
reynslulausn eftir tuttugu ár.
Angela Schultz reyndi aö koma
allri sökinni á Oliver og hélt því
fram að hefði hún ekki gert eins
og hann sagði hefði hann drepið
hana. Dómarinn virtist lítið mark
taka á þeirri yfirlýsingu hennar og
hún fékk tuttugu og fimm ára fang-
elsisdóm en var sagt að hún gæti
sótt um reynslulausn eftir fimmtán
ár.
Bræðurnir hittast
Áður hafði Jeremiah Brown ver-
ið leiddur fyrir dómara og hafði
hann fengið níutiu og níu ára dóm
fyrir morðin tvö sem hann var
fundinn sekur um.
Þegar Oliver kom í fangelsið þar
sem Jeremiah var fyrir sagði sá
síðarnefndi: „Þakka þér fyrir að
reyna að hjálpa mér, bróðir. Það
var leitt að það tókst ekki.“
Jamesena Mech og Wesley
Burroughs fengu bæði nokkra fjár-
upphæð sem verðlaun fyrir þá að-
stoð sem þau veittu. Án aðstoðar
þeirra hefði þetta mál ekki upplýst
svona skjótt og ef til vill ekki fyrr
en það hefði orðið um seinan að
bjarga Isabelle heilli á húfi því eng-
inn getur fullyrt að Oliver Eads
hafi ekki ætlað sér aö ráða hana
af döginn hefði James Greaves sak-
sóknari ekki látið undan kröfu
hans og fellt niður ákæruna á Jer-
emiah Brown.