Dagblaðið Vísir - DV - 30.04.1994, Side 22

22
LAUGARDAGUR 30. APRÍL 1994
Sérstæð sakamál
Hættuleg vinsemd
Kyrrahafsstyrjöldinni var lokið og
bandaríski herpresturinn Charles
Taff var á ný kominn heim til Kól-
oradóríkis. Að baki voru erfiö ár
og sorgleg reynsla sem Taff vissi
að hann myndi seint eða aldrei
gleyma. Þennan ágústmorgun árið
1949, þegar hann settist upp í bíl
sinn til þess að aka til Denver,
þakkaði hann í hljóði fyrir að vera
kominn heim og laus við vígvölhnn
þar sem hann hafði séð svo marga
unga menn deyja, langt frá ættingj-
um og heimili.
Taff hafði þó ekki séö síöasta lík-
ið af manni sem fallið hafði fyrir
skoti. Eftir að hafa ekið um stund
þennan kyrrláta sumarmorgunn
sá hann skyndilega eitthvað rétt
utan við vegarbúnina sem fékk
hann til að snarhemla. Svo ók hann
dálítið aftur á bak, stöðvaði bílinn
og steig út. Honum hafði ekki mis-
sýnst. Nokkra metra utan við veg-
inn lá lík af manni. Þaö var að hluta
til þakið með dagblöðum.
Kvittunin
Taff skoðaði líkið og sá hvers
kyns var. Hann ók að næsta bústað
og bað um að fá að nota símann.
Augnabliki síðar var hann tekinn
að ræða við Gus Anderson, einn
helsta löggæslumann í Kóloradó-
ríki. Þeir voru gamlir skólabræður
og Taff sagði við hann: „Þú verður
að koma strax. Það er lítill vafi á
því að maðurinn hefur veri myrt-
ur.“
Tæpum klukkutíma síðar voru
Anderson og aöstoðarmenn hans
famir að rannsaka líkið. Var ljóst
að maðurinn hafði verið skotinn til
bana. Réttarlæknir fékk líkið
nokkru síðar og ekki leið á löngu
þar til hann gat skýrt frá því að
maðurinn hefði veriö skotinn tíu
klukkustundum áður.
Viö staðinn þar sem líkið hafði
legið sáust spor og sýndu þau, svo
að ekki varð um villst, aö maöurinn
hafði verið skotinn annars staðar
en líkið skilið eftir við vegarbrún-
ina. Þar fann Anderson svo lítinn
pappírsmiða sem hafði að nokkru
troöist niður í grastó. Reyndist þaö
vera kvittun frá verslun í Denver
og var hún á nafni Harrys Radke.
Varð hún fyrsta vísbending lög-
reglunnar.
Ferð í hringekju
Nokkru eftir að Anderson fann
kvittunina fann einn aðstoðar-
manna hans, Johnson, ljósrauðan
miða sem á stóð: „Ein ferð í hring-
ekjunni". Og nokkrum mínútum
síðar fann annar aðstoðarmaöur
Andersons, Dove, þriðju vísbend-
inguna. Var það greiða með nokkr-
um ljósum kvenhárum.
Ekki leiö á löngu þar til fyrir lá
að líkið var af Harry Radke. Gat
ekkja hans skýrt frá því að daginn
áður hefði hann ekið til býlis sem
hann átti eitt hundrað og fimmtíu
kílómetra utan viö Denver. Hún
sagðist ekki hafa heyrt frá honum
síðan en vissi að hann hefði haft
tíu þúsund dali á sér. Peningamir
höfðu ekki fundist á líkinu.
„Harry var vinsæll maður,“ sagði
hún, „og alltaf að taka fólk upp í
bífinn. Samt var ég oft búin að vara
hann við því.“
„Já, það getur hafa verið einhver
af þeim sem ferðast „á puttanum"
sem myrti Harry," sagði Anderson
„en af hvaða konu geta ljósu hárin
verið komin?“
Ekkjan hristi dapurlega höfuðið.
Maður hennar hafði enga ljós-
hærða konu þekkt, sagöi hún.
Harry hefði veriö lítið upp á kven-
höndina. Ekkjan gat hins vegar
staðfest að maður hennar hefði átt
greiðuna. Sagðist hún hafa gefið
-honum hana. J—i-u_J---1__I__L
Harry Radke.
Líkið.
Hringurinn þrengist
Anderson lét nú menn sína fara
í allar prentsmiðjur í Denver til að
kanna hver hefði prentað hring-
ekjumiðana. Eftir nokkra leit kom-
ust þeir að því aö þeir höfðu verið
ætlaöir til notkunar á hátíð í bæn-
um Fort Collins en hann liggur
nokkra kílómetra utan við Denver.
Rannsóknarlögréglumennirnir.
héldu nú til Fort Collins og var
ferðinni heitið á fund mannsins
sem rak skemmtigarðinn þar.
Hann gat upplýst aö sá sem selt
hefði miðana í hringekjuna væri
ungur. Hann heföi hins vegar horf-
ið sporlaust ásamt dansmærinni
Monu Morrell. Baö eigandinn
rannsóknarlögreglumennina að
finna Monu því hún hefði verið
vinsælasti skemmtikraffur sinn og
Ummerki eftir verknaðinn fundust
í bílnum.
góð tekjulind. „Mér er hins vegar
sama þótt ég sjái unga manninn
aldrei aftur," sagði hann.
Anderson fékk nú nákvæma lýs-
ingu á bæði unga manninum og
dansmærinni. Var henni komið til
útvarpsstöðva í nágrenninu og fólk
beðið að láta vita hefði það séð til
ferða þessa fólks.
Mona segir sína sögu
Nokkru eftir að lýsingin hafði
verið lesin í útvarpi hringdi farand-
sölumaður tii rannsóknarlögregl-
unnar. Sagðist hann hafa verið í
bíl sínum nokkru fyrir utan Den-
ver þegar hann hefði komið auga á
ljóshærða konu á gangi, eina síns
liðs, eftir afleggjara aö sveitabæ þar
sem herbergi voru til leigu.
Anderson kallaði þegar saman
hóp vopnaðra manna og var haldiö
að sveitabænum. Ljóshærða konan
reyndist vera Mona Morrel og varð
hún skelfingu lostin þegar henni
var fjáð að hún lægi undir grun
um að hafa átt þátt í að myrða
Harry Radke því aö hár úr höfði
hennar hefðu fundist á greiðu
hans. Leysti hún þá frá skjóðunni
í svo miklum flýti að Anderson og
menn hans máttu leggja sig alla
fram um að skilja það sem hún
sagði.
Saga Monu var á þá leið að hún
vissi ekkert um sjálft morðið. Hún
sagði aftur að hún og unnusti henn-
ar, John Evans, hefðu verið á gangi
meöfram þjóðveginum á leið frá
skemmtigarðinum þegar bíl hefði
borið að. Hefðu þau veifað til öku-
mannsins sem hefði stöðvað bílinn
og fallist á að leyfa þeim að sitja í.
Ásveitabæinn
Um hríð óku þau þrjú saman,
Harry, John og Mona. En ekki leið
á löngu þar til þau komu að veit-
ingahúsi og hafði Harry þá á orði
að hann væri svangur. Fóru þau
öll þrjú inn til að fá sér að borða
og sagði Mona að Harry hefði borg-
aö. En áður en sest hafði verið að
snæðingi sagðist Mona hafa viljað
greiða sér en enga greiðu haft og
hefði Harry þá lánað henni sína.
Væri það skýringin á því að hár
úr höfði hennar hefðu fundist á
greiðunni. Eftir málsverðinn var
haldið af stað á ný.
Heitt var í veðri og Mona þreytt
eftir gönguna. Sofnaöi hún, að eigin
sögn. Ekki var hún alveg viss um
hve lengi hún hafði sofið þegar
John vakti hana, lét hana fá tutt-
ugu dala seðil og bað hana að fá sér
herbergi á sveitabænum þar sem
Anderson og menn hans fundu
hana. Kvaðst John myndu koma
og sækja hana eftir tvo daga.
Mona sagði að hún heföi ekki
haft neina hugmynd um að neitt
voðalegt væri í aðsigi. Hún heföi
hins vegar heyrt að John og Harry
hefðu ræðst við og hefði hún talið
að þeir hefðu einhvers konar við-
skipti í huga.
John finnst
Mona sagði að unnusti hennar,
John, hefði ekki snúiö til baka. Hún
hefði beðið hans árangurslaust en
hann ekki komið. Var hún því fegin
að fá aftur ferð til skemmtigarðsins
þar sem eigandinn beið eftir því að
hún færi aftur að draga að við-
skiptavini.
Hófst nú leitin að John Evans.
Eftir nokkurn tíma tókst að upp-
lýsa að hann væri frá grannríkinu
Iowa. Hafði Anderson samráð við
lögregluna þar og fékk aöstoð
hennar. Hélt hann síðan heim á
bæinn sem John var frá. í hlöðu
við hann fannst bíll Harrys Radke.
Var nú gerð mikil leit og við hana
kom í Ijós skammbyssa með
hlaupvíddinni 32 og hafði hún verið
falin í kæli gamallar gufuknúinnar
dráttarvélar. Þótti líklegt að hún
myndi vera morðvopnið. Var byss-
an send til sérfræðinga svo þeir
gætu gert samanburð á kúlum úr
henni og þeirri sem oröið hafði
Harry Radke að bana.
Játningin
John var nú handtekinn og færð-
ur til yfirheyrslu í Denver. Eftir
nokkurn tíma játaði hann að hafa
myrt Harry Radke. Var saga hans
eins og saga Monu fram að þeim
tíma sem hann fékk henni tuttugu
dalina og sagði henni að taka sér á
leigu herbergi á sveitabænum. Var
ljóst af henni og öðru að Mona var
saklaus.
John sagði hins vegar að þegar
Harry heföi borgað fyrir matinn á
kránni heföi hann séð að hann var
meö háa fjárhæð á sér. Þegar hann
heföi verið orðinn einn með Harry
hefði hann tekið fram byssuna sem
hann hafði á sér og neytt Harry til
þess að aka á afskekktan stað. Þar
hefði hann skotið hann þar sem
hann sat enn undir stýri. Hann
heföi síðan borið líkið út úr bílnum
og komið því fyrir þar sem Taff
herprestur fann það.
John tók peningana, sem reynd-
ust vera tíu þúsund dahr, og ók
burt í stolna bílnum. Honum var
hins vegar ekki Ijóst að meðan
hann var að koma líkinu af Harry
Radke fyrir undir runnanum féllu
úr vasa þess kvittanir og sömuleið-
is hringekjumiðar úr skemmti-
garðinum úr hans eigin vasa.
John Evans var skömmu síðar
ákærður fyrir morð og fann kvið-
dómur hann sekan. Dómarinn úr-
skurðaði hann í lífstíðarfangelsi.
Mona Morrell hélt áfram að
dansa og varð vinsælli en hún hafði
verið nokkru sinhi áður.