Dagblaðið Vísir - DV - 05.11.1994, Qupperneq 22

22
LAUGARDAGUR 5. NÓVEMBER 1994
Sérstæð sakamál
Gulu leirslettumar
Föstudagsmorgun í janúar fór
Charlotte Duncan akandi frá ein-
býlishúsinu faUega sem var heimili
hennar í útborg Brisbane í Ástral-
íu. Hún þurfti að reka nokkur er-
indi í miðborginni. Börn hennar
tvö, Terence sjö ára og Catherine
íjögurra ára, urðu eftir hjá þjón-
ustustúlkunni, Sonju St. Clair.
Þegar inn í miðborgina kom lagði
Charlotte bíl sínum á stæði sem hún
var vön að nota. Síðan fór hún til
hágreiðslukonu. Frá henni hélt hún
í nokkrar verslanir til innkaupa, en
sótti bílinn um hádegisbilið. Eftir
það spurðist ekkert til hennar.
Þegar klukkan var orðin hálf-
fimm fór þjónustustúlkan á heimil-
inu, Sonja, að undrast um húsmóð-
urina. Það var ólíkt henni að vera
lengur aö heiman en hún hafði
ætlað, án þess að hringja og segja
til um hvenær hún kæmi. Það var
þó ekki fyrr en Walter Duncan kom
heim, stundarfjórðungi fýrir sex,
að ástæða þótti til að gera sérstakar
ráðstafanir.
Bíllinnfinnst
Walter hringdi fyrst í tengdamóð-
ur sína, en síðan í vinkonur Charl-
otte. Hvergi var neinar upplýsingar
að fá um ferðir hennar. Þá ók hann
inn í miöborgina að bílastæðinu
sem kona hans notaði jafnan. Þar
fékk hann þær upplýsingar að hún
hefði ekið út af því þegar klukkuna
vantaði sjö mínútur í tólf.
Walter, sem var nú orðinn mjög
áhyggjufullur, sneri sér til lögregl-
unnar og tilkynnti hvarf konu
sinnar. Leit hófst þegar, en það var
ekki fyrr en klukkan þrjú um nótt-
ina aö vísbending fékkst um þaö
sem gerst hafði. Þá fannst bíll
Charlotte undir járnbrautarbrú í
útjaðri borgarinnar.
Tæknimenn lögreglunnar hófu
þegar í stað rannsókn. Á stýrinu
og hurðarhandfangi fundust fjögur
fingrafor, og á gólfinu fyrir framan
ökumannssætið og á dekkjunum
voru gular leirslettur. Þá fannst
blóð á hurðarklæðningu og baki
framsætisins.
Bílhnn var fluttur að tæknideild
lögreglunnar, en gagnger rann-
sókn færði ekki aðrar vísbending-
ar.
Líkið fínnst
Á hádegi næsta dag, réttum sólar-
hring eftir hvarfiö, voru um þrjú
hundruð lögreglumenn, margir
með hunda, að leita Charlotte. Þeg-
ar sú leit hafði staðið í nokkra tíma
fannst lík hennar. Hún hafði verið
flett klæðum og fot hennar, sem
fundust skammt frá, báru þess
merki að hafa verið rifm utan af
henni.
Nokkru síðar gat réttarlæknir
greint frá því að Charlotte hefði
verið rotuð, en síðan kyrkt. Ekkert
benti hins vegar til þess að henni
gefði verið nauðgað.
Taska Charlotte fannst skammt
frá líkinu, og hafði ekkert verið úr
henni tekið nema peningar sem
vitað var að hún hafði verið með.
Fingrafórin í bílnum reyndust
ekki vera af Charlotte, en þau voru
ekki til í flngrafaraskrá lögregl-
unnar, og var því ljóst að morðing-
inn var ekki á skrá yfir sákamenn.
Það eina sem rannsóknarlögreglan
hafði til að fara eftir voru því leir-
slettumar gulu, en jarðvegurinn á
stóru svæði norðan borgarinnar
var leirkenndur. Var því alls óvíst
hvort þær gætu orðið til nokkurs
gagns.
Undirgrun
Eins og vepja er í tilvikum sem
þessu var eiginmaöurinn, Walter,
tekinn til yfirheyrslu. i Ijós kom
hins vegar að hann hafði óhaggan-
lega fjarvistarsönnun. Hann hafði
verið á skrifstofu sinni allan dag-
inn, og í nær stöðugu sambandi við
samstarfsfólk sitt. En Bednall fuU-
trúi, sem annaðist rannsókn máls-
ins, var þó ekki á því að það tákn-
aði sakleysi Walters Duncan. Hann
gæti hafa fengið leigumorðingja til
ódæöisins. En hafði Walter ástæðu
til að vilja konu sína feiga?
BednaÚ leit svo á. Og þegar yfir-
heyrslan hafði staðiö um hríð þótti
honum líklegt að Walter bæri
ábyrgð á morðinu. Það sem Bednall
taldi nánast staðfestingu á því var
svar Walters við þeirri spurningu
hvort hann ætti sér ástkonu. Því
neitaði Walter, en Bednall hafði
þegar fengið staðfest að hann hefði
haldið viö einkaritara sinn, Maij-
orie Kimber, um hríð. Hafði þá
fengist á því staðfesting að Walter
og Maijorie hefðu átt saman stund-
ir á móteli sunnan borgarinnar, en
einnig á heimili hennar.
Breytileg sam-
setning leirsins
Bednall hafði á sér orð fyrir að
vera harðskeyttur og gefa hvergi
eftir þegar hann taldi einhvem sek-
an. Hann sagði því við Walter: „Ég
veit að þú ert sekur. Ég veit að þú
lést myrða konuna þína. Og ég skal
sjá til þess að þú farir í gálgann eða
eyðir því sem eftir er ævinnar í
fangaklefa. Það alminnsta sem þú
'slyppir með væri tíu til fimmtán
ára fangelsi."
Meðan Bednall íhugaði leiðir til
að sanna sekt Walters héldu tækni-
menn lögreglunnar áfram rann-
sóknum sínum, en þær beindust
nú nær eingöngu að leirslettunum.
Og brátt gerðu þeir athyglisverða
uppgötvun. Þótt leirinn norðan
borgarinnar væri allur gulleitur
var þéttleiki hans og samsetning
ólík og varð breytingin þeim mun
meiri sem lengra var haldið norður
á bóginn. Hófst nú kerfisbundin
sýnataka, og tuttugu og tveimur
dögum eftir morðið voru tekin sýni
við einkaveg um fimmtíu kílómetra
norðan Brisbane, við sveitabæ.
Frekari sýnatökur
Leirinn við einkaveginn kom al-
veg heim og saman við þann leir
sem fannst í bílnum og á dekkjun-
um. En til öryggis voru tekin enn
Walter Duncan.

Marjorie Kimber.
fleiri sýni á stóru svæði umhverfis
sveitabæinn. Niðurstaða rann-
sókna á þeim sýndi, svo ekki varð
um villst, að bíll Charlotte hafði
verið á þessum slóöum daginn sem
hún var myrt.
Bednall fékk að heyra um þessa
niðurstöðu. Fór hann, ásamt öðr-
um rannsóknarlögreglumönnum,
að sveitabænum. Þar var þá enginn
heima nema tvítug stúlka, Monna
Young. Þegar hún var að því spurð
hvort hún hefði orðiö vör við um-
ferð þann 9. janúar, svaraði hún:
„Kærastinn minn kom seint síö-
degis. Hann sagði mér að hann
væri á bíl og hefði lagt honum
nokkuð frá bænum svo faðir minn
sæi hann ekki. Hann vildi að ég
hlypist að heiman með honum. En
ég neitaði því. Ég bý hér með föður
mínum og viö erum bara tvö ein
því móðir mín er dáin. Okkur fóður
mínum hefur líka alltaf komið vel
saman.“
„Sástu bílinn?“ var næsta spurn-
ingin til Monnu.
„Nei, en kærastinn minn sagði
mér að hann hefði fengiö lánaðan
bíl. Þá sagöist hann vera með pen-
inga svo við gætum farið til Sydney
og gift okkur þar.“
Handtakan
Monna skýrði nú frá því að kæ-
rasti hennar héti Michael Devas og
væri tuttugu og sjö ára. Lét hún
lögreglumennina fá heimilisfang
hans. Þeir gengu úr skugga um aö
enginn sími væri á bænum svo
Monna gæti ekki gert honum að-
vart. Síðan óku þeir heim til Mic-
hels á miklum hraða. Þegar hann
opnaði fyrir þeim var hann þegar
í stað tekinn fastur.
Michael brá greinilega mikið þeg-
ar hann sá rannsóknarlögreglu-
mennina. Og við fyrstu yfirheyslur
var hann óstyrkur. Enn óstyrkari
varð hann svo þegar honum var
sagt að fingraför hans kæmu heim
og saman við þau sem fundust í
bílnum. Þá fundust i íbúö hans
skór með gulleitum leir á og sýndi
rannsókn að hann var eins og sá
sem fundist hafði í bílnum og á
dekkjunum.
Játningin
Michael Devas sá nú að vonlaust
var að halda því fram að hann hefði
ekki myrt Charlotte Duncan. Tók
nú viö frásögn hans af því hvers
vegna hann hafði gert það.
Meginástæðan var sú að hann
ætlaði að fá Monnu Young til að
hlaupast að heiman og giftast sér.
En til þess þurfti hann bæði pen-
inga og bíl. Þess vegna tók hann
sér stöðu við bílastæðið þar sem
Charlotte hafði lagt. Leit hann svo
á að þar sæi hann konu, eina síns
liðs, sem væri nógu óvör um sig til
að bjóða honum far ef hann bæði
um það. Og það haföi Charlotte
gert.
Er þau höfðu ekið nokkurra kíló-
metra leið tók hann fram hníf,
beindi honum að síðu hennar og
skipaði henni að aka á fáfarnar
slóðir. Stöðvaði hún bílinn um
fimmtíu metra frá þeim stað þar
sem líkiö af henni fannst. Þá sagði
Michel henni að hann neyddist til
að myrða hana því aö öðrum kosti
myndi hún bera kennsl á sig. Síðan
reif hann utan af henni fötin því
ætlun hans var sú að lögreglan
héldi að um nauðgun heföi verið
aö ræða.
Þegar Michael haföi svipt Charl-
otte lífinu, tók hann þá peninga
sem voru í tösku hennar og ók út
að sveitabænum.
Afsökunin
Bednall fulltrúa var nú ljóst að
kenning hans um að Walter Dunc-
an heföi ráðið leigumorðingja til
að stytta konu sinni aldur, svo
hann gæti gengið að eiga einkarit-
ara sinn, var ekki á rökum reist.
Hann fór því til Walters og bað
hann afsökunar, en sagði svo:
„Ég haföi verk að vinna, og þú
gerðir mistök þegar þú neitaðir því
að eiga þér ástkonu. Þannig beind-
irðu í raun sjálfur að þér sterkum
grun.“
„Þú varst á góðri leið með að fá
mig hengdan," sagði Walter.
„Það má vera,“ svaraði Bednall,
„en það er nú orðið langt síðan að
morðingi gefur verið hengdur hér
um slóðir. Líklegast þykir mér að
þú heföir fengið fimmtán ára fang-
elsisdóm."
„Saklaus
maðurinn?"
„Við erum mannlegir, og okkur
verður stundum á. En var það ekki
Shakespeare sem sagði að allt væri
gott ef endirinn væri góður?“
Svo brosti fulltrúinn og gekk sína
leiö.