Dagblaðið Vísir - DV - 12.11.1994, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 12. NÓVEMBER 1994
Sértæð sakamál
Er „versta módir
í heimi" saklaus?
4. ágúst 1986 byrjaði eins og hver
annar dagur hjá Moniku Weimar
og dætrum hennar tveimur, Karolu
fimm ára og Melanie sjö ára. En
síðar um daginn gerðist það í lífi
Weimars-fjölskyldunnar sem lýst
hefur verið með orðinu „martröð".
Dætumar hurfu án þess að á því
fyndist nokkur skýring. Er leið að
kvöldi sneru þau Monika og Rein-
hard Weimer sér til lögreglunnar.
Áköf leit var hafin á stóru svæði
í þáverandi Vestur-Þýskalandi og
eftir fjóra daga fundust- lík heggja
stúlknanna í skógi við Philippstal,
skammt fyrir utan Bad Hersfeld í
Hessen. Hafði Karola verið stungin
til bana en Melanie kyrkt.
Athyglin beindist að foreldrun-
um strax eftir að ljóst var hver
höföu orðið örlög þeirra Karolu og
Melanie. Þá kom fram að Monika
hafði átt elskhuga, tuttugu og sjö
ára gamlan bandarískan hermann,
Kevin Pratt.
„Hann var mín eina og stóra
ást,“ sagði Monika síðar um hann.
Eiginmaðurinn, Reinhard, mis-
notaði pillur, drakk mikið og hélst
hvergi í starfi. Segja má því aö þeir
Kevin hafi veriö algerar andstæð-
ur. Og það hafði sín áhrif á Mon-
iku. Hún kunni að meta sjálfstæði
og áreiðanleika Kevins.
Dætumar höfðu einnig kunnaö
aö meta Bandaríkjamanninn sem
þær nefndu gjarnan „pabba“. Þetta
kom Reinhard í mikið uppnám og
varö hann oft og tíðum gripinn
mikilli hræðslu við að missa dæt-
urnar úr höndum sér ef svo skyldi
fara að Monkia bæði um skilnað
og gengi að eiga Kevin.
Tveimur dögum fyrir hvarf dætr-
anna beitti Reinhard konu sína of-
beldi. Þá hafði hann leitaö ráða hjá
lögmanni sem hafði gert honum
grein fyrir því hvemig staða hans
yröi eftir skilnað. Hann fengi ör-
ugglega ekki leyfi til að hafa dæt-
urnar. Sá réttur kæmi í hlut Mon-
iku en hann fengi þó vafalaust leyfi
til að vera með þeim aðra hveija
helgi. Þá gerði lögmaöurinn Rein-
hard ljóst aö hann mætti búast viö
að þurfa að greiða meðlag með
dætmnum.
Ásökun og
réttarhöld
Ekki leið á löngu frá því að lík
stúlkanna fundust þar til Reinhard
hélt því fram við rannsóknarlög-
regluna að það hlyti að vera kona
hans sem hefði myrt þær. Þótt
Monika héldi fram sakleysi sínu
var hún sett í varðhald. Frétta-
menn höfðu þegar spurnir af því
og þá fékk Monika að heyra að hún
væri „versta móðir í heimi".
Réttarhöld yfir Moniku hófust
þann 23. mars 1987. Fyrir utan yfir-
lýsingu Reinhards og þá staðreynd
að hún hafði átt sér elskhuga hafði
saksóknari aðeins eitt sönnunar-
gagn í höndum. Það voru nokkrir
þræðir úr blússu Moniku. Þetta
taldi hann nægja til að gera mætti
sér mynd af því sem gerst hefði.
Monika heföi farið í ökuferð með
dætur sínar. Hún hefði svo lagt
bílnum á stæði og stungið yngri
dótturina til bana. Síðan hefði hún
kyrkt hina. Að svo búnu hefði hún
ekið út í skóginn við Philipstal, þar
sem hún hefði skilið líkin eftir.
„Bömin stóðu í vegi fyrir ham-
ingju hennar,“ sagði saksóknarinn.
„Hún varð að losna við þau til að
Melanie og Karola.
Monika Böttcher (áður Weimar).
Reinhard Weimar.
Kevin Pratt.
hún gæti átt möguleika á því að
taka saman viö Kevin Pratt.“
Dómurinn
Monika hélt fram sakleysi sínu
sem fyrr og veijandi hennar, Wolf-
Rudiger Schultze, gerði þaö sem
hann gat til að sýna fram á það -
en án árangurs. Monika var dæmd
í lífstíöarfangelsi en verjandinn fór
að heimsækja hana í fangelsið og
varð enn sannfærðari en fyrr um
að hún hefði verið dæmd saklaus.
Schultze áfrýjaði dóminum til
hæstaréttar en hann neitaði að
taka máhð fyrir. Ekki varð það þó
til þess að lögmaðurinn gæfist upp.
í klefanum þar sem Monika er
höfð í haldi hanga tvær myndir
uppi á vegg. Þær eru af Karolu og
Melanie. Þykir þeim sem Moniku
umgangast að minningin um dætur
hennar og stuöningur Schultzes
hafi verið það eina sem hafi gefið
henni lífsþrótt.
Þaö er í lögum í Þýskalandi að
sá sem fær lífstíðardóm skuh þá
aöeins eiga möguleika á losun að
hann viðurkenni sekt sína. Lág-
marksfangelsisvist er þó fimmtán
til tuttugu ár. En Monika segist
hvorki geta né vilja játa á sig morð
dætranna. Hún sé saklaus.
Nokkru eftir að hún fékk dóminn
var gengið frá skilnaði hennar og
Reinhards. Þá tók hún á nýjan leik
upp fóðumafn sitt, Böttcher.
Frásögn
aflausmælgi
Mánuði eftir að Monika tók að
afplána lífstíðarvistina kynntist
Reinhard annarri konu. Hún hét
Edith Anton og var gullsmiður.
Hún hafði lesið um málið, hafði
samúö með Reinhard og féllst á að
hitta hann aftur.
„Viö Reinhard vorum talsvert
mikið sarnan," sagði hún síðar. „En
morguninn eftir fyrstu nótt okkar
saman sagði hann mér að þaö hefði
verið hann, en ekki Monika, sem
myrti börnin. Þetta fékk mjög mik-
ið á mig og eftir þetta vildi ég ekk-
ert með hann hafa. Ég gat hins
vegar ekki hugsað mér að bregðast
trúnaði hans. Þess vegna þagði ég
yfir því sem hann sagði mér. En
svo fór samviskubitið aö segja til
sín. Um svipað leyti kynntist ég
öðrum manni. Ég sagði honum frá
því sem Reinhard hafði sagt mér
og hann lagði hart að mér aö fara
til lögreglunnar og leysa frá skjóð-
unni.“
Um svipað leyti biluðu taugar
Reinhards vegna pilluáts og áfeng-
isneyslu. Hann var lagður inn á
hæli með þvingunarúrskurði. Þeg-
ar bera átti ummæh Edith Anton
undir hann var ástand hans þannig
að lögreglan taldi ekkert á orðum
hans byggjandi og einn vitnisburð-
ur nægði ekki til aö máhö yröi tek-
ið upp á ný.
Nýttvitni
Nokkru eftir þetta lét til sín heyra
verkfræðingur einn, Ulrich Flach.
Hann hafði fengið áhuga á máhnu
og hafði samband við Reinhard.
Gerðust þeir kunningjar. Flach
notaði tengsl sín við hann til að
gera sér sem besta grein fyrir því
sem gerst hafði.
Þaö sem þannig kom fram, ásamt
því sem frá var sagt í málsskjölun-
um, gerði Flach mögulegt að tíma-
setja marga atburði í lifi Weimars-
fjölskyldunnar morðdaginn.
Renndi Flach stoðum undir þá
kenningu að morðin hefðu með
engu móti getað verið framin á
þann hátt sem saksóknari hafði
haldið fram í réttinum. Monika
hefði alls ekki haft tíma til að aka
með stúlkumar út á bílastæðið,
myrða þær, aka með líkin út í skóg
við Philippstal og heim aftur á þeim
tíma sem ákæruvaldið hafði gengið
út frá.
Bréf, upptaka
og rannsóknar-
niöurstaða
Nokkrum dögum eftir að Flach
hafði komist að þessari niðurstöðu
skrifaði hann Reinhard bréf og
spurði hann hvort hann hefði
framið morðin. Skömmu eftir þetta
ræddust þeir við í síma. Flach tók
samtalið upp á segulband. í símtal-
inu viðurkenndi Reinhard að vera
morðinginn en sagði að í raun og
veru væri það Monika sem bæri
ábyrgð á öllu saman því hún hefði
skipulagt morðin.
Um svipað leyti gat Schultze lög-
maður fært Moniku fyrstu góðu
fréttimar í langan tíma. Hann hafði
leitað til sérfræðings í Hamborg og
beðið hann að rannsaka þræðina
sem fundust á líkunúm og sérfræð-
ingar lögrgelunnar höfðu sagt vera
úr blússu Moniku. Var það niður-
staða þessa sérfræðings að þræð-
irnir gætu ekki verið úr henni. Þá
lét hann í ljós þá skoðun að mikill
vafi yrði að teljast á því að hún
hefði framið morðin. Byggði hann
þá skoðun sína meðal annars á því
að nokkru áður en stúlkurnar
hurfu hefði vitni séð til þeirra að
leik í sandkassa. Engin sandkorn
hefðu hins vegar fundist undir
nöglum stúlknanna eöa í fötum
þeirra. Þá hefðu engir þræðir eða
agnir úr sætunum í bíl Moniku
fundist í fatnaði stúlknanna.
Ný kenning
Sérfræðingurinn í Hamborg er
ekki sá eini sem fengist hefur við
rannsókn málsins að undanförnu
því hann er ekki einn um að telja
að Monika Böttcher hafi ekki ban-
að dætrum sínum. Læknir nokkur
hefur sett fram þá kenningu að
óhugsandi sé að morðin hafi verið
framin á þann hátt sem lögreglan
og saksóknari héldu fram. Engar
hægðir eða leifar af þeim hafi fund-
ist á bílastæðinu né á eða við stað-
inn þar sem líkin fundust. Því verði
að líta svo á að stúlkurnar hafi
verið myrtar annars staðar en taliö
hefur verið. Líkin hafi síöan verið
þvegin og þau klædd í hrein föt
eftir að morðinginn var kominn
með þau út í skóginn. Þetta sé
sömuleiðis skýringin á því að eng-
inn sandur eða önnur óhreinindi
hafi fundist undir nöglum stúlkn-
anna eða í fötum þeirra.
Vaxandi stuðningur
Mál Moniku Böttcher' er aftur
komið til umfjöllunar í Þýskalandi
en nú kveður við annan tón en
áður. Þær raddir æ háværari sem
krefjast þess að máhð verði tekið
upp aftur og fari svo má telja víst
að gerðar verði mun meiri kröfur
til saksóknaraembættisins enfyrr.
Verður sá sem málið flytur fyrir
þess hönd að skýra ýmislegt sem
ekki þótti áður kalla á sérstakar
skýringar.
Meðan það ræðst hvort tekst að
sýna fram á sakleysi Moniku situr
hún á bak við lás og slá. En lögmaö-
urinn hennar, Wolf-Rudiger
Schultze, telur í hana kjark. Þá er
henni einnig stuðningur í jákvæðri
umfiöllun blaða og þeirri skoðun
ýmissa blaðamanna að „versta
móðir í heimi" sé hklega saklaus.