Þjóðviljinn - 23.12.1947, Side 6

4
ÞJÓÐVILJINN
Jólin 1,947
legt að þetta Ameríkufargan skyldi hlaupa í Dísu,
hún átti stönduga ættingja þar, sem buðu henni
hvers konar hjálp og fyrirgreiðslu, ef hún vildi koma
veetur. Dísa þekkti enga miskunn, hún lét hann velja.
Dísa var ung og falleg, hún hafði bjartara hár en
aðrar stúlkur, blárri augu, lifsgleðin hló í svip henn-
ar, hreystin fjaðurmagnaði hreyfingar hennar, allir
vildu vera vinir hennar. Móðir hans var gömul og grá,
þreytt og mædd, hún var hnýtt af gikt og vesæl fyrir
brjósti, hún átti engan að nema hann og reyndi að
brosa við honum og str júka honum með hnýttum og
æðaberum höndunum. Hann átti enga völ. — Eim-
skipið myrkvaði fagurbláan vorhimininn og sigldi
burt með hamingju lífs hans innan borðs. —
„Þig ég unga, þráði mcst,
þig ég unga kyssti,
þig ég unga þekkti bczt,
þig ég unga missti."
„Þig ég unga.
Mitt í hugsunum hans og kveðskap var hurðinni
lokið upp og æskuunnustan hans kom inn björt og
rjóð eins og á Suðureynni forðum með heita glampa
í augunum eins og þegar hann laut aó henni og snerti
vanga hennar. Hví stöðvaðist ekki hjarta hans ? Hví
hættu ekki augu hans að sjá? Allt verður eðlilegt í
draumi.
„Ertu nú loksins komin til mín, Dísa?“ spurði.
hann.
,,Já, nú er ég komin," svaraði hún og þá varð hann
svo yfirkominn af fögnuði að hann mátti ekki mæla.
Dísa leiddi hann að glugganum.
„Sjáðu,“ sagði hún og benti honum í vesturátt.
Himinninn var blár, yfir hafsbrúninni skýjaborgir
reifaðar rósrauðum bjarma. Hann starði undrandi á
þessa sýn. Enn voru regndropar á glugganum hans,
þeir líktust glódögg, þegar sólin skein í gegn um þá.
„Fagurt er sólarlagið," varð honum að orði.“
„Þetta er ekki sólarlag,“ sagði Dísa. „Þetta er
dagsbrún. Nú er dagurinn okkar að renna upp. Vertu
sæll vinur minn, ég verð að fara núna, en bráðiun
kem ég aftur.“ Hún brosti til hans um leið og hún
hvarf.
Svona var draumurinn hans og hann gat ekki að
því gert að honum vöknaði um augu, þegar hann rif j-
aði hann upp fyrir sér. Ef til vill var Dísa dáin og
vitjaði hans því í draumi, ef til vill væri hann feigur
og þau mundu hittast hinum megin.
Öðroi hvoru var kvöldkyrrðin. rofin af bifreiða-
skrölti, fótataki vegfarenda, stöku hlátri og orða-
skvaldri. Flokkur Englendinga þrammaði eftir göt-
unni og söng hástöfum.
Þeir eru ekki þústaðir af lífinu þessir, hugsaöi himi
aldni, þreytti verkamaður, sem örðugt hefði átt með
að svara þeirri spumingu, hvort hann þráði meira
svefn og gleymsku eða vinnu að morgni. Dauðinn
sameinar okkur Dísu, hugsaði hann og þótti vænt
um drauminn sinn, enda aldrei séð glaðara bros og
fegurri dagsbrún.
Nú var drepið á dyrnar hans, síðan tekið í sncril-
inn en hurðin var læst. Enn með hugann við draum-
inn og hið undursamlega, er hent gæti vatt hann sér
fram úr rúminu, sneri lyklinum í skránni, hraðaði
sér undir sængina og kallaði: „Kom inn!“
Tvær stúlkur gengu inn í herbergið og buðu gott
kvöld. Önnur þeirra var Sibba Sæm. Hann hafði
kynnzt henni i síldinni fyrir nokkrum árum. Þá var
hún dásnotur hnáta, brosmild og glettin en vita
ístöðulaus, lenti vist í einhverjum vandræða félags-
skap og varð upp úr því mesta reiðileysismanneskja,
sem flosnaði allsstaðar upp, hvort heldur var um
vinnu eða húsaskjól að ræða. Kannske var hún aum-
ingi frá skaparans hendi, en kannske hafði líka mann-
lífið gert hana svona. Vegna kunningsskapar þeirra
úr síldinni leitaði hún oft til hans, þegar hún var á
hrakhólum, verst var að hún var tekin upp á þeim
hvumleiða sið í seinni tíð að berja utan húsið um
nætur. Væri henni hleypt inn þrábað hún hann um að
lofa sér að liggja einhversstaðar, hún var þá yfir-
komin af svefnleysi og hungri og oftar ölvuð en alls-
gáð. Hann vorkenndi þessari stúlkukind, sem alls-
staðar var útflæmd og hlynnti góðu að henni, en var
þó ami í komum hennar og hafði beðið hana að leita
einhversstaðar annarsstaðar fyrir sér um næturstað.
Hún svaraði því sjaldnast, en horfði á 'hann eitthvað
svo sljótt og vonleysislega að honum gekkst hugur
við. Það var eins og augun í henni Sibbu væru orðin
upplituð, spékopparnir voru eins og rákir í kinnun-
um, hárið litlaust og þurrt eins og aska. Yfirtak var
æskan forgengileg og fegurðin fljót að fölna. Honum
var í fersku minni glaðtýrulega brosið hennar Sibbu,
þegar hann kynntist henni fyrst, sællegu vangarnir
og líflega, ljósjarpa hárið. Stúlkuna, sem var með
Sibbu hafði hann ekki séð áður. Hún var há og gjörvi-
leg, brádökk en björt á vangann og svo var hún vel
búin og fasprúð, að honum fannst sem hún væri úr
allt öðrum heimi en Sibba.
Sibba Sæm settist á rúmstokkinn hjá honrnn og
innti hann eftir þvi, hvort hann ætti ekki eitthvert