Þjóðviljinn - 23.12.1947, Side 15

Jólin 1947
ÞJÓÐVILJINN
13
á svellinu að standast öll vélabrögð freistarans en
landshornamenn af minni gerð. Kannske hefði ég
heldur átt að þakka honum hugulsemina, því auðvit-
að var mér ekki eins leitt og ég lét að setjast hjá
hinni.
Við fengum nú að vita að það hafði orðið uppi
fótur og fit hjá Bretunum, engu siður en okkur, þeg-
ar ferðaáætlunin breyttist daginn áður og að það
var ekki fyrr en kl. 11 um kvöldið að það tókst, fyr-
ir milligöngu biæzka ræðismannsins, að útvega þeim
síðustu áritun hernámsstjórnarinnai'. Það lá við að
okkur fyndist þetta nokkur huggun'.
Borgir, þorp, engi, akrar og skógar runnu fram
hjá — nú var haldið til vesturs. Við fórum að ræða
betur við Kenyon, þenna góðmannlega gentleman,
i beztu merkingu orðsins. Hann kvað sjálfsagt að
reyna að koma brezka hernum í skilning um að hættu-
laust væri að hleypa okkur í gegn — og jafnvel taka
pei’sónulega ábyi'gð á því að við fremdum engin
spellvirki á yfirráðasvæði Breta- En þegar hann vissi
að okkur vantaði einnig belgiska áritun (hennar
þurfa Bretar ekki með) sagði hann eftir nokkra um-
hugsun: — í ykkar sporum myndi ég snúa aftur til
Praha og bíða. þar eftir áritun. Nú sá ég fyrsta
sinni í svip Emils alvarlegt lát á bjartsýni hans. Úr
því sem komið var varð ég því feginn að einmitt í
þessu tók lestin kipp og rann af stað — frá Tékkó-
slóvakíu — og Kenyon sagði: — Jæja, það er nú
hvort sem orðið of seint og ég skal leggja ykkur
það lið sem ég get. i
Teningunum var kastað. Héðan af varð ekki snú-
ið aftur. Fast við brautina, í brekku ofan við Cheb,
var rammgert skotbyrgi með illyrmislegri rauf fyrir
vélbyssuhlaup út bð teinunum. Dyraumbúnaðurinn
niNN ókunni hafði verið rifinn burt- Það var slíuSf
vinuk ratn a gólfinu. — Minningar stríðsins.
Beggja megin brúar nokkurrar
skammt. frá höfðu sprengjugigirnir (sem nú voru
teknir að gróa) breytt sléttri grundinni þannig að
hún líktist einna helzt jökulhólum heima á íslandi.
Við komum til Nurnberg kl. rúmlega 7 siðdegis.
Fram að þessu höfðum við verið í fullum rétti, héðan
skyldi haldið 5 aðra átt en áður, úr þessu gátum við
bráðlega átt von á þvi að hinn brezki vörður krefðist
skýringa á þvi hvert við værum að flækjast. Fram-
reiðslumaðurinn hafði tilkynnt að matarvagninn yrði
Iosaður frá áður en farið yrði inn á brezka hernáms-
svæðið, síðan yrði enginn matur fyrr en í Belgíu. Við
bárum saman ráð okkar Nei, það var betra að vera
matarlaus einn dag en alveg peningalaus. — Ætlið
þið ekki að koma að borða, spurðu þær brezku. Fyrr
um daginn höfðu þær af móðurlegri umhyggju skipt
með okkur nestispakka sínum. — Nei, okkur langar
ekki í mat, sögðum við. — Eruð þið blankir? — Ojá,
en við erum heldur ekkert svangir. Þær horfðu tor-
tryggnislega á okkur og fóru. Allir samferðamenn-
irnir voru setztir að snæðingi. I okkar augum skipti
sulturinn minna máli en áritunarleysið. Þegar við
höfum setið nokkra stund kemur inn til okkar einn
úr hópnum, hæglátur maður og fáskiptinn, sem við
höfðum aldrei skipzt á orðum við og vissum það eitt
um að hann var brezkur blaðamaður. — Komið þið
að borða. Eg get vel lánað ykkur. Það nær engri átt
hjá ykkur að ætla að svelta. Þetta var drengilegt
boð, sem við þáðum. Við tróðum í okkur matnum.
Þessi Breti skyldi ekki fleygja peningum sínum til
einskis. Að snæðingi loknum fór ég til hans til að
spyrja um nafn hans og 'hvar við gætum hitt hann og
borgað honum í London. — Það skiptir engu máli
hvað ég lieiti. Nefndu þetta ekki franiar. Gleymdu
því.
Eg varð að fara við svo búið. Við spurðum klefa-
nauta okkar, hvort þær vissu nafn hans. — Hann er
einhversstaðar ,frá Mið-Englandi eftir framburðiniun
að dæma, sagði sú, sem hjá mér sat, en nafnið vissu
þær ekki.
Lestin hélt áfram að bruna til vesturs, án þess
nokkuð bæri til tíðinda. Enn hafði enginn hermaður
LÚTHER, FJANDINN birzt með óþægilegar spurning-
rauðvinsAman ar' Klukkan 10 um kvöldið
og katrin komum við til Wiirzburg. Var
sað ekki þar sem Marteinn sál-
ugi Lúther sá f jandann og henti í hann blekbyttunni
sinni, með þeim afleiðingum að byttan brotnaði á
steinveggnum en fjandinn slapp! Og þótt hundruð
pilagríma hafi síðan stolið sér flís úr múmum með
blekinu hans Lúthers ku blekbletturinn alltaf vera
jafn greinilegur. En þetta gerðist víst annars í Vart-
borgarkastala, þegar Lúther var að þýða biblíuna.
Hvað sem því líður fórum við Emil að ræða um
Lúther, meðan lestin rapn eftir árbakka milli vina-
legra, skógivaxinna hæða, og þær brezku blaðakonm'
sváfu vært. Urðum við bróðurlega sammála um að
hann hefði verið helvíta mikill karl, jafnvel þrátt
fyrir „höggvið þá, hengið og skjótið“, eða hvernig
það nú var orðað, sem hann bauð að gert skyldi við
bændurna í uppreisninni, sem hann hafði sjálfur
magnað fram. Einkum fannst mér til um það, þegar
hann stal Katrínu sinni úr- nunnuklaustrinu, dreif