Þjóðviljinn - 23.12.1947, Side 35

Jólin 1947
ÞJÓÐVILJINN
33
Htms Kirks
Hilmimundur heildsali — dósamatur, magálar og
soja — stóð þögull í dagstofunni og hneigði sig
virðulega framan við stóran spegil. Maðui’ stóð upp
í speglinum og hneigði sig jafndjúpt og kurteíslega.
Er þeir höfðu heilsazt, leit Hildimundur í kringum
sig til að sjá, hvar maðurinn væri. Einhver heyrðist
ræskja sig úti á svölum, og Hildimundur hraðaði sér
þangað. Ungur maður, sköllóttur og magur með stór-
ar hendur, sat þar og laut yfir kassa með sniglum í.
— Góði, gamli vinur, kæri Reykness, sagði Hildi-
mundur. En hvað það er ánægjulegt að hitta þig aft-
ur....
— Ég heiti Gunnlaugur Geirdal, náttúrufræðing-
ur, sagði hái maðurinn. Ég er mágur. . . .
— Nú, já, einmitt það, hélt Hildimundur áfram og
lét sér hvergi bregða. Svona hornspeglar eru einstak-
lega hentugir. Maður getur setið hérna á svölunum
og fylgzt með öllu, sem fram fer í dagstofunni. Ég
hefi mikinn hug á að eignast svona prýðilegt tæki.
Ég heiti Hildimundur Hreggviðsson, heildsali — dósa-
matur, magálar og soja — þér kannizt kannski við
firmað? Þetta eru sniglar, er ekki svo?
— Hér skal ég sýna yður einn Helix nemoralis með
mjög sjaldgæfum bandvefsbreytingum, sagði Geir-
dal, náttúrufræðingur. Og hér er Helix aspersa, það
er ætur snigill, sem lifir aðeins í garðinum fyrir utan
Rannsóknarstofnun Háskólans . . . . en nú ætla ég að
flytja hann í garð mágs míns.
. — Þér eruð vísindamaður, sérfræðingur í sniglum,
dýrafræðingur, heyri ég, sagði Hildimundur. Vísindin
. . . . já, ég dáist að vísindunum. Visindin eru óvé-
fengjanlega undirstaða allrar nútímamenningar. Ég
mun aldrei láta mér um munn fara nokkurt niðrun-
arorð um vísindin, enda þótt ég sé hms vegar gjör-
samlega sannfærður um óbifandi sannleiksgildi krist-
innar trúar.
Hildimundur heildsali skaut neðri kjálkanum langt
fram, en þaut í sömu andrá á móti Reykness, skrif-
il!inilll!!ll!l!!>il!l!!illllllllllll!!llllíll!llllllll!l!!!ll!llllll!l!lll!llllll!llllllll!llll!lílllllll!WIIIIIIIÍIIIIIII!!llllli llll!ll!lillllllll!l!|lll!llllllllllllll!lll!llllll!llllllllllllllll!l!lllllllllllllll!llllllllllllllllllllll!llllllllllllll!llllíllllllll!lllll!!!lllllllll'!HII!!lllll!llllllllll!illlillllllil!lllll!li!llllllll!lllll!!lll!!llll!!l!lll!ll!lllllllllllllll!lllllllllllll!!lllllllllllllll!!ll!UH!in
meining væri réttari en mín. — Eftir húslesturinn
byrjaði sálmasöngur á víxl og góðlátlegt samtal. Og
brátt rauk upp af stórri leirskál, barmafullri af
,,púnsi“. Pabbi kveikti á henni, og var það fallegur
rauðblár logi. Svo fengu allir púns i bolla, og sló þá
nokkuð í glaðværð. Svo kom fullt trog af lummum og
kaffi.
Hin ánægjulegasta stund þetta kvöld varð meðan
á jólagjöfum stóð. Mamma gaf öllum einhverja nýja
flík, þegar að afloknum jólalestri. Karlmennimir
fengu nýjar milliskyrtur eða nýjan jakka, jólaskó
bryddaða og nýja háleista. Stúlkurnar fengu milli-
pils eða svuntu og sjalhyrnu, stundum allt þetta
hver, sauðskinnsjólaskó og sortulitaða sokka.. Börn-
in fengu ný föt, rauða eða bláa sokka og jólaskó.
Enginn mátti fara í jólaköttinn.
Jólagestur var í þetta sinn Ólafur bóndi frá Brekk-
um. Hann var ókátur og einmana, en glaðnaði við
púnsdrykkjuna og jólagjafirnar. Konu sína hafði
hann misst á þriðja hjónabandsári þeirra. Hún dó
af barnsförum. Eftir lát hennar eirði hann hvergi, en
sat helzt í smiðju sinni og klambraði sitthvað smá-
vegis, sem engu var nýtt. Fann hann þá eitt sinn á
smiðjuaflinum blað, sem skrifaðar voru á þrjár vísur.
Huggaðist hann við að lesa þær og vissi, að gþiðs
engiii hafði flutt honum þær til styrkingar, — þær
voru frá konunni hans. Þessar vísur söng hann tár-
fellandi, þó að jólanótt væri.
Mamma byrjaði sjálf jólasálmana, engin rödd vai
svo fögur eins og hennar. Síðast var sungið 'per.ia
vers úr Passíusálmunum, ,,Gef þú að móðurmálið
mitt,“ o. s. frv.
Ljósið á baðstofulampanum var ekki slökkt, þegar
háttað var, og logaði alla nóttina á honum. Reyndi
ég að vaka sem lengst til þess að njóta birtunnar. Síð-
ast streymdu ljósstafir frá lampanum til mín, og
ljósbrotir mynduðu geislakrans um baðstofuna. Og
ég þoldi ckki að horfa móti allri þeirri dýrð, sem
myndaðist un jólabarnið.
,,Góða nótt, mammc nún,“ sagði ég, og tungan
drafaði. Drauniur tók við.