Þjóðviljinn - 23.12.1947, Síða 39

Jólin 1946
ÞJÓÐVILJINN
37
og tölum í ró og næði um gamlar endurminningar og
drekkum svona framúrskarandi gott viskí, þá segðu
mér eitt: Mynduð þið ekki geta notað neitt af mður-
suðuvörum okkar?
— Ja, við 'höfum nú í mörg ár haft föst viðskipti
við Sláturfélag Suðurlands, svaraði Reykness með
semingi.
— Ég veit það, góði vinur, ég veit það, sagði Hildi-
mundur. Og mér myndi aldrei detta til hugar að láta
mér um munn fara nokkurt lastyrði um vörur þess.
Allur dósamatur frá Sláturfélagi Suðurlands er óað-
finnanlegur. En við höfum eitt og 'annað, sem Slát-
urfélagið framleiðir ekki. Rækjusalat’ yrði áreiðan-
lega vel séð í messanum. Ég skal senda þér nokkrar
dósir til reynslu, og þú getur látið framreiða það,
þegar konan þín býður forstöðukonum Rússlands-
söfnunarinnar til morgunvérðar. Og við framleiðum
ódýrari fiskibollur en nokkur annar — heyrðu, þú
ættir að koma einhvem daginn og leyfa mér að sýna
þér verksmiðjuna okkar. Ég veit, að þú munt hafa
gaman af því, og ég myndi ekki hafa eins mikla á-
nægju af að skipta við neinn og þig og þitt félag, góði,
gamli vinur.
— Ég veit ,svei mér, ekki, sagði Reykness. Kann-
ski gætum við keypt dálítið af þér til reynslu.
— Prýðilegt, alveg piýðilegt, sagði Hildimundur.
Ég mun senda þér sýnishom af öllum niðursuðuvör-
um okkar. Þú getur verið viss um, að þær munu falla
þér vel í geð. Og sojan okkar er tvímælalaust sú bezta
í heiminum. Hún. . . .
Hildimundur lækkaði róminn, eins og hann ætlaði
að segja vini sínum helgasta leyndarmál lífs s'u.s.
.... hún er alltaf notuð á forsetaheimilinu á Bessa-
stööum. Yfirmatsveinn íorsetans er alveg einstskur
afbragðsmaður. Ég sendi syni hans bók í fermingar-
gjöf. Það var ,,Ben Húr“ — hefurðu lesið liana?
Það er ákaflega góð og hákristileg bók .
— Ne-ei, ég hefi ekki lesið hana, sagði Reykness
annars hugar.
— Þá skal ég gefa þér hana. Það er bók, sem þú
verður að lesa, sagði Hildimundur, ákafur. Ég las
hana- upphátt fyrir konuna mína í vetur. Svo ski upp-
um við til Parísar um páskana, og ég hafði bókina
með mér í töskunni, af því að okkur langaði til að
ljúka við hana. Og svo sátum við í herberginu á hótel-
inu okkar, og ég las, en hún hlustaði á. Annars varð
ég fyrir miklum vonbrigðum með frönsku hótelher-
bérgin. Hugsaðu þér bara, það vantaði algerlega —
Já, sem sagt, þáð vantaði algerlega náttpott, og ég
átti í hinum mestu erfiðleikum með að koma þern-
unni í skilning um, hvað olckur vantaði. Un pot du
chambre . Ja, slík orð finnast ekki í vasaorðabókum.
Annars er það í sannleika sagt vítavert, því að þetta
er þó hlutur, sem maður getur ekki án verið. Og
svo hringi ég til þín og tala nánar við þig um send-
inguna til Skipaútgerðarinnar. . . .
— Já, já, sagði Reykness, undrandi yfir þessu ó-
vænta hliðarhoppi heildsalans. Ég skal reyna.... ég
skal gera það, sem ég get. En meðal annarra orða: Þú
tókst eftir honum mági mínum áðan. Hann er vis-
indamaður og bráðvel gefinn, en hefur mjög einhliða
þekkingu. Sniglar eru það eina, sem hann þekkir til
nokkurrar hlítar, og það veldur honum nokkrum
erfiðleikum með að útvega sér lífvænlegt starf. Hann
á nokkurt fé á vöxtum, en þó ekkí svo mikið, að hann
geti lifað af því. Hann hafði atvinnu hjá Náttúru-
gripasafninu, en nú hefur hann misst hana. Heldur
þú ekki, að þú, sem hefur svo góð sambönd mnan
viðskiptalífsins, gætir útvegað honum eitthvert
starf? Svo gæti hann hugsað um sniglana sina á
sunnudögum....
— Heyrðu, góði vinur, hvers vegna i ósköpunum
minntistu ekki á þetta fyrr? sagði Hildimundur. him-
inlifandi af fögnuði og faðmaði skrifstofustjórann
heitt og innilega. Okkur vantar einmitt mann á skrif-
stofuna. Launin eru reyndar ekki há, en þetta er
verk, sem allir geta unnið. Það er einkum fólgið í því
að skrásetja bréf og faktúrur, hreinasti bamaleikur
fyrir mann með vísindalega þjálfaða hugsun. Þú
sendir hann bara til mín á morgun, og ég skal sjá
um það að öðru leyti.
★
Stundu síðar hitti Hildimundur heildsali félaga
sinn, Harald heildsala, inni á veitingahúsi.
— Hvernig gekk það? spurði Haraldur.
— Alveg prýðilega, sagði Hildimundur og ljóm-
aði af fögnuði. Við fáum pÖntun. Og þegar við erum
komnir inn á hann, gengur allt auðveldar. Þaö var
mikið lán, að ég skyldi muna eftir, að ég hafði gengið
i skóla með þeim góða manni, Reykness. Já, en
heyrðu, það er alveg rétt, Haraldur, við neyðumst
til að ráða mág hans sem frímerkjasleikjara hjá
okkur.
— Og hve lengi þurfum við að drattast með þann
ónytjung? spurði Haraldur, úrillur.
— Hann er pi'ýðilegur maður, vísindamaður, sem
veit beinlínis allt um snigla, sagði Hildimundui-. Ef
við höfum hann á skrifstofunni, getum við nokkurn-
veginn treyst því, að við fáum stórar pantanir fi'á