Þjóðviljinn - 24.12.1965, Qupperneq 23

GAMANSAGA EFTIR P.G. WODEHOUSÉ
rómantík innan veggja þessa
húss. Það var svo á kveðið 1
erfðaskránni, að James frændi
hennar yrði að dveljast í hús-
inu að minnsta kosti sex mán-
uði ár hvert. Gerði hann það
ekki, skyldi hann missa bæði
húsið og fimm þúsundin.
— Það hlýtur að vera gaman
að búa til erfðaskrá svona upp
á grín. Ég vildi að ég hefði
efni á því.
— Það var ekkert að erfða-
skránni, og skilyrðin eru fylli-
lega skiljanleg. James Bodman
skrifaði leynilögreglusögur og
Leila frænka hans hafði alltaf
litið þær bókmenntir homauga.
Hún hafði mikla trú á áhrifum
lumhverfisins, og ein ástæðan
fyrir því, að hún setti þessi
skilyrði í erfðaskrána, var sú,
að hún vildi neyða frænda
sinn til þess að flytjast frá
Lundúnum. Hún taldi nefni-
lega, að stórborgin hefði ill
áhrif á hann og mótaði skoðan-
ir hans hörku. Hún hafði oft
haft orð á því við frænda sinn,
hvort honum þætti það eigin-
lega viðeigandi að þrástagast á
fjárkúgun og morðingjum. Það
var nóg til í veröldinni af
morðingjum og fjárglæfra-
mönnum, þó að ekki væri verið
að skrifa um þá í þokkabót.
Þessar mismunandi skoðanir
á eðli bókmenntanna höfðu
eðlilega leitt til nokkurrar
sundurþykkju með þeim frænd-
systkinunum, og James hafði
aldrei látið sig dreyma um að
hann myndi hagnast neitt við
andlát gömlu konunnar. Hann
hafði heldur aldrei farið neitt
dult með það, að hann hefði
viðurstyggð á stflsmáta frænku
sinnar. Skoðanir hans á list bók-
menntanna voru einkar af-
dráttarlausar. Að hans dómi
gat ekki rithöfundur, sem ein-
hverja virðinu bar fyrir sjálf-
um sér, látið eftir sér þann
munað að skrifa sætsúpuróm-
antík og ástarvellu. Hann átti
að halda sig við skammbyss-
ur, glötuð leyniskjöl, hróp i
náttmyrkrinu, dularfulla Kín-
verja og rýting í bakið. Og það
kom fyrir ekki, þótt frænka
hans hefði dillað honum á kné
sér sem barni — ekkert gat
fengið James Rodman til bess
að leyna þeirri skoðun sinni,
að Leila frænka hans skrifaði
yfirspennt volæðisþrugl.
Það var því með undrun,
sem James komst að því, að
frænka hans hafði minnzt hans
í erfðaskrá sinni. Þetta var að
sjálfsögðu þægileg uppgötvun.
James hafði allra sæmilegustu
tekjur af þrem leynilögreglu-
sögum og átján smásögum, sem
hann gaf út árlega, eh rithöf-
undur getur alltaf komið fimm
þúsund sterlingspundum í lóg.
Og hvað húsinu viðkemur,
hafði hann raunverulega verið
að svipast um eftir þægilegu
sveitarsetri, þegar honum barst
bréf lögfræðingsins. Eftir viku
var hann setztu að í Unaðs-
lundi.
*
James segir mér, að i fyrstu
hafi sér litizt bara vel á húsið.
Það leit ljómandi fallega út,
enda lítið og lágt, rómantískt
gamalt hús með skrítnum, litl-
um skorsteinum og rauðu þaki
— og umhverfið allt eftir
þessu. Þetta var í fáum orðum
bezti hugsanlegi vinnustaður-
inn, sem rithöfundur gat óskað
sér. — Það var einmitt á þess-
um stað, hugsaði hann með sér
í gázka, sem frænka hans hafði
skrifað bækur sínar af svo
mikilli innlifun. Jafnvel búldu-
leita ráðskonan hefði sem bezt
getað stokkið beint út úr ein-
hverri þeirra.
James virtist sem hann hefði
verið lukkunnar pamfíll. Hann
hafði tekið með sér bækur sín-
ar, pípu og golfkylfur, og vann
nú af kappi að beztu bókinni,
sem hann hafði nokkurn tím-
ann skrifað, Leyndardómamir
níu, hét hún, og á fögru sum-
arsíðkveldi, þegar þessi saga
hefst, sat hann í vinnuherberg-
inu og lamdi ritvélina, sáttur
við guð og menn. Ritvélin
skrölti áleiðis, nýtt píputóbak,
sem hann hafði keypt daginn
áður virtist ágætt, og hann
gekk nú fyrir fullum dampi
við að ljúka kaflanum.
Hann setti nýja örk í ritvél-
ina, tuggði pípu sína hugsandi
augnablik og skrifaði svo af
flýti:
— Augnablik hélt Lester
Gage, að honum hefði skjátl-
azt. Svo heyrði hann hljóðið
aftur, lágt en greinilegt — eins
og varlega væri krafsað íhurð-
ina hinum megin.
Hörkudrættir birtust um
munninn. Hljóðlaust, líkt og
hlébarði, leið hann að skrif-
borðinu og dró upp skamm-
byssu sína upp úr skúffunni.
— Eftir eiturnálina forðum
ætlaði hann ekki að láta koma
sér að óvörum aftur. í dauða-
þögn læddist hann að dyrunum
og hrinti þeim upp með byss-
una til taks.
Fyrir utan dyrnar stóð feg-
ursta stúlkan, sem hann hafði
nokkru sinni augum litið.
Sannkölluð álfamær. Hún
horfði á hann andartak með
hugljúfu brosi, síðan lyfti hún
vísifingrinum glettnislega:
Ég er hrædd um, að þér
séuð búnir að gleyma mér,
herra Gage, sagði hún strengi-
lega og með uppgerðaralvöru.
James horfði sem í leiðslu á
pappírinn. Honum var öllum
lokið. Sizt af öllu hafði hann
ætlað sér að skrifa eitthvað á
borð við þetta. f fjrrsta lagi
var það föst regla hjá honum;
regla sem hann braut aldrei,
að leyfa ekki ungar stúlkur í
sögum sínum. Það var út af
fyrir sig með skuggalegar
knæpumatrónur og allt 1 lagi
með ævintýrakvendi, sem töl-
uðu með erlendum hreim. En
aldrei, ekki undir nokkrum
kringumstæðum, neitt, sem
lauslega talað má lýsa sem
ungum stúlkum. Leynilögreglu-
saga átti að hans dómi ekki að
hafa neina kvenhetju. Kven-
hetjur töfðu bara fyrir og
reyndu að daðra við einka-
spæjarann, þegar hann átti að
vera önnum kafinn við að
leysa morðmálið. Og svo Iétu
þær glæponinn nappa sig og
hertaka með einhverju nauða
ómerkilegu gabbi. James var
með öðrum orðum nánast
múnkur í skrifum sínum.
Og svo birtist þessi kvenper-
sóna á hans eigin blaðsíðum
með hugljúft bros og glettinn
vísifingur, einmitt þegar spenn-
an í sögunni nálgaðist hámark-
ið. Þetta var óhugnanlegt.
Hann leit aftur yfir uppkast-
ið. Nei, allt í lagi með það.
I uppkastinu stóð það skýr-
um stöfum, að þegar dymar
opnuðust, hefði dauðvona mað-
ur fallið inn í herbergið og rétt
getað tautað áður en hann gaf
upp andann: Bjallan! Segið
Scotland Yard að bláa bjallan
sé. . . Með það lagði hann upp
laupana á gólfteppinu, og Lest-
er Gage stóð eftir fullur undr-
unar — eins og eðlilegt má
teljast.
Argur og undrandi strokaði
James út þessa sætsúpu og
bætti við nauðsynlegum leið-
réttingum. Og þá var það sem
hann heyrði Snata spangóla.
Eini gallinn á þeirri Paradís.
sem James taldi sig hér hafa
fundið, var hundkvikindið
Snati. Að nafninu til var dýrið
í eigu garðyrkjumannsins og
hafði á fyrsta degi ættleitt
James, sem lét sér vægast sagt
fátt um finnast. Snati hafði
JÓLABLAÐ — 23