Þjóðviljinn - 24.12.1965, Qupperneq 60

Afmælisboðið
Framhald af 11. síðu.
stöðuna Honum batnar aldrei.“
Ég veit ekki hvernig Ib
hafði komizt að þessu. en nú
varð mér ljóst hvernig í ýmsu
lá, sem ég hafði ekki skilið
áður. og ég reiddist ákaflega
einkum við Ib, en líka við alla
hina skólabræður mína, þeir
horfðu á mig eins og væri ég
einhver undarleg skepna, sem
hefði sloppið inn I stofuna. og
gaman væri að skoða. Þeir
voru svo miskunnarlausir við
mig og kaldrifjaðir, sem börn
geta framast verið og enginn
fullorðinn var viðstaddur. Mig
langaði mest til að flýja heim
og taka í höndina á föður
mínum. en bað var eins og ég
væri negldur niðnr Ég var of-
urseldur hessum hring og
koms1 ekki burt.
Ung stúlka kom og bauð
okkur að setjast til borðs og
allir þustu upp og settust. Ég
drattaðist á eftir og settist
líka vegna þess að mér þótti
sem það yrði ekki aftur tek-
ið að ég hafði þegið heim-
boðið, og að það mundi vekja
óbærilega eftirtekt ef ég færi
burt úr veizlunni í miðjum
klíðum.
Ég man ekki hvað við feng-
um að borða. Ég man það eitt,
að ég sat einsamall og þagði,
en allir bekkjarbræður mínir
voru kátir og skröfuðu og
hlógu. Við vorum margir, en
PÁLMASÁPA
DE PARIS
B\Ð
LANOUNSÁPA
Sápurvið öll tækifæri:
Palmasápa, Savon de Parisy
Baðsápa, Barnasápa og
vex handsápur
EFNAVERKSMIOJAn
samt var ég einn. Ég tók við
hverju fatinu af öðru án þess
að hreyfa við neinu, og rétti
þeim næsta. Það var eins og
ég væri langt í burtu. Líkami
minn sat við borðið og hend-
urnar á mér héldu á hnífi og
gaffli, en þetta var allt utan
garna, sjálfur var ég víðs
fjarri. Ég hugsaði ekki um
annað en að sleppa, komast
burt, komast burt sem fyrst
og fara heim. Seinna um
kvöldið voru okkur bornir á-
vextir. Það var borið á hlið-
arborð í þremur skálum af
þvílíkri ógengd að mig lang-
aði til að næla mér í eitt-
hvað handa Pontusi. Hann
hafði beðið um banana og ég
ætlaði að ná í þetta handa
honum. Á þessu heimili voru
nógir peningar til að kaupa
hvað sem vera skyldi, og eng-
inn mundi taka eftir því þó
einn banani hyrfi.
Það var enginn vandi að
lauma ávextinum undir boð-
anginn á treyjunni minni svo
enginn sæi, og komast með
hann út í forstofu, þar sem
úlpan mín hékk. Enginn fór á
eftir mér, því allir sáu hvað
illa lá á mér. Ég tróð banan-
anum niður í annan vasann og
fór inn aftur til að sækja
meira. Hví skyldi ég ekki taka
bita af súkkulaði líka, fyrst
þetta var svona lítill vandi?
Henrik hafði fleygt gjöfinni
minni undir borðið, svo það
var mátulegt á hann, að ég
gerði þetta.
Mér tókst að fylla hinn
vasann án þess nokkur sæi,
og ég þóttist góður. Mér fannst
ég vera að hefna þeirrar van-
sæmdar, sem mér hafði verið
gerð um daginn og kvöldið.
Pontus mátti gjarna verða
hissa þegar hann sæi hvað ég
kæmi með. Hann var lítið
barn og hafði áreiðanlega ver-
ið að hlakka til. Ég var orð-
inn stór drengur og kominn
tími til að ég hjálpaði föður
mínum i nauðum hans.
Klukkan níu áttum við að
fara og allir fóru út í for-
stofu þar sem við réðumst á
yfirhafnirnar, hver sem betur
gat. Ég vissi vel hvar úlpan
mín hékk, og ég flýtti mér í
hana. Hinrik og mamma hans
stóðu í dyrunum og ég þakk-
aði fyrir mig. Hún spu-ði
hvort ég væri veikur, fyrst ég
væri svona fölur, en ég kom
engu orði upp og hún sleppti
mér. Ég hafði orðið þess var
óðar en ég var kominn í úlp-
una, að vasarnir voru tómir,
og ég varð skelfingu lostinn.
Ég þóttist vita að allir sæju
það á mér, að ég hefði stol-
ið, og þetta gerði mig mél-
lausan.
Ég ætlaði að flýja, en náði
ekki dyrunum, fyrr en nokk-
Framhald á síðu 85.
KENIMIÐ
BÖRNUIMUM
AÐ VARAST
ELDINN
Varist eldinn
yfir hátíöarnar
BRLMABÓTAFÉLAG
ÍSLAMDS
LALGAVEGI 105
SÍIVII: 24425
60 J ÓLABLAD