Þjóðviljinn - 24.12.1965, Side 92

BRYTINN
Framhald af 91. síðu.
hélt áfram i grandalevsi. Þá
beygði lávarðurinn sig í átt
tii mín, horfði á mig gegnum
einglyrnið og sagði hægt og
seint: — Fyrirgefið þér, herra,
en yður er líklega ekki ljóst,
að mr. Shaw er jafnaðarmað-
ur.
Það fór ískaldur hrollur um
alla sem viðstaddir voru við
það að heyra þetta skelfilega
orð. Jakob leit andartak á mig,
og það var ekki um að viU-
ast, að hann áleit mig vera
hættulegan mann, sem líkléga
væri með sprengjur í ferða-
töskunni í þeim tilgangi að
sprengja lafðina og lávarðinn
í loft upp, en mér skyldi ekki
verða kápan úr því klæðinu,
það skyldi hann, Jakob. sjá
um. . ■
Mér vannst vel verkið. Fíll
eftir fíl spratt fram á veggj-
unum í barnaherberginu. Þjónn
hélt á litakassanum, og annar
studdi stigann, og báðir voru
þeir mjög virðulegir og alvar-
legir. en hvað var það á móts
við Jakob? Hann kom við og
við inn og horfði á fílana með
kurteislegri lítilsvirðingu.
Siálfur var hann eins og fínn,
hvítur fíll, sem gengur tam-
inn og tilsettur í skrúðgöngu
á undan Síamskonungi!
Daverill lávarður bauð mér
af góðvild sinni að sýna mér
málverkasafn hallarinnar.
— Ef yður finnst gaman að
þessu, skal það vera mér_ án-
ægja að sýna yður það. Ég á
dálítið af myndum, sem eru
dálítið frábrugðnar því sem
ungir menn nú á dögum halda
að geti heitið listaverk. Ég
álít. að mynd skuli vera lík
því sem hún er af. Sko þenn-
an hest þarna. Þetta er í raun-
inni hestur. Svona er hestur.
Hann er ekki blár. eins og ég
hef einhverntíma séð í nú-
timamynd.
Og Daverill lávarður skýrði
fyrir mér hvaða einkenni það
hestakyn hefði sem sýnt var
á myndinni.
Það voru margar myndir af
hestum i listasafni lávarðarins.
Yndislegir hestar með mjúka
flipa, sem fínar frúr með háa
hanzka voru að klappa. Fjör-
ugir hestar á spretti, og reið-
menn í rauðum frökkum. Litlir
hestar með Ijóshærð. hrokkin-
hærð velbvegin böm á bak-
inu.
Við mjökuðumst áfram um
þetta mikla listasafn. og ég
hrósaði hverri mynd fvrir sig.
Við vorum farnir að skoða
hina ^ndalausu röð af dimm-
leitum mvndum af hinum
frægu forfeðrum Hans hágöfgi
þegar Jakob kom að okkur.
Hann vekk fast að lávarðin-
um op starði beint framan í
hnnn — (LTcll^oho, saerii hann.
XT r, q
Qý - JÓLAULAÐ
Lávarðurinn horfði á bryta
sinn með nokkurri undrun, en
án þess að láta sér bregða.
— Bretland ætlast til að all-
ir fílar geri skyldu sína, sagði
Jakob með alvöru, og sneri
sér sýnilega að mér. Það var
auðséð að hann var ákaflega
æstur og alveg gerólíkur hin-
um setta og virðulega bryta.
Hann var fölur og gljái í aug-
unum. Allt í einu tók hann í
jakkaermi mína og endurtók
hávær og vanstilltur: — Bret-
land ætlast til að allir fílar
•geri skyldu sína! — Svo sneri
hann sér við og gekk út með
miklum tíguleik.
— Hann virðist vera drukk-
inn, sagði Daveriíl lávarður
um þetta furðulega atvik. Ann'-
að sagði hann ekki. Og við
héldum áfram að skoða mynd-
irnar af forfeðrunum eins og
ekkert hefði í skorizt.
Það tók ekki stuttan tíma
að komast yfir þessa röð af
gömlum aðalsmönnum, og mik-
ið leiddist mér það. Ég gat ekki
um annað hugsað en Jakob,
þó að ég yrði að hlusta á hin-
ar langdregnu frásagnir lá-
varðarins af hverjum einstök-
um af ættmönnum hans.
Og svo kemur þjónn að okk-
ur allt í einu. Hann var ringl-
aður og æstur og stamaði út
Úr sér: — Lávarður minn! Jak-
ob — Jakob er orðinn geggj-
aður!
— Einmitt það, svaraði Dav-
erill lávarður.
— Hann fór inn í postulíns-
herbergið — hornstofuna þar
sem við geymum gamla postu-
línið.
— Einmitt það, sagði lávarð-
urinn.
— Hann er að brjóta postu-
línið'
— Einmitt það.
— Hann var með sex flösk-
ur af viskíi, þegar hann fór
þarna inn.
— Viskíinu mínu?
— Já, yðar hágöfgi, hinu
bezta af því. Og við þorum
ekki að fara inn til hans. Hann
er með skammbyssu.
— Hlaðna?
— Já, lávarður minn. Og
hann er alltaf að skjóta.
— Einmitt það.
Þetta hélt Daverill lávarð-
ur að væri hið eina sem vert
væri að svara þessum furðu-
légu upplýsingum.
Þjónninn stóð í sömu spor-
um og beið eftir fyrirskipun.
En engin fyrirskipun kom,
ekkert var sagt. Þá sturidi
hann upp: — Hvað eigum við
— hvað vill lávarðurinn láta
gera?
— Sækið lögregluna.
Þegar þjónninn var farinn,
sagði Daverill lávarður:
— Þetta var hörmulegt,
meira áð segja mjög hörmu-
legt.
Ög' svó var ekki minnzt! á
þetta ; framár. Það virtist vera
þégjaridi 'samkomulag um að
láta sem ekkert hfefði gferzt.
Það hefði verið mikill skort-
ur á háttvísi að spyrja, éða
gefa það með nokkru móti í
skyn, að bryti Daverills lá-
varðar væri sem óður maður
að mölva allan hinn dýrmæta
postulínsborðbúnað Daverills
lávarðar með skammbyssu og
og viskíflöskum.
En óður var hann samt sem
áður. Það heyrðust hvellir og
brak úr postulínsherberginu.
Þar var allt hið dýrmætasta
af borðbúnaði lávarðarins
geymt. Sjaldgæft og ómetan-
legt postulín. Og eftir hávað-
anum að dæma hlífði hann
engu. Hann hafði fengið æði,
berserksgangur var kominn á
hann. Svona fer tömdum fíl-
um stundum án þess nokkur
viti ástæðuna.
Það var margra ára saman-
safn af heift, sem þarna hafði
fengið útrás. Það var uppreisn
gegn tamningu og þjónslegri
auðsveipni margra kynslóða.
Af þessu mátti sjá að undir
allri formfestunni hafði lifað
í glæðum af eðli mennsks
manns, og viskíið hafði losað
um hömlurnar.
Nú fyrst fór mér dálítið að
geðjast að Jakob. Þessi furðu-
lega vera í mannsmynd var þá
maður eftir allt saman.
Tveir lögreglumenn komu
frá næsta þorpi. Þetta voru
afar hávaxnir menn, og þekkt-
ust ekki að, svo sem venja er
til um enska lögregluþjóna.
Þeim var skýrt frá mála-
vöxtum og þeir kinkuðu kolli
til merkis um að þeir skildu
hvernig í öllu lá, rétt eins og
þetta væru sjálfsagðir hlutir
allt saman.
— Hann skýtur, var þeim
sagt. Hann er alltaf að skjóta
úr skammbyssu.
— Já, sögðu lögregluþjón-
arnir. Hann skýtur.
Og það var orð að sönnu.
Innan úr postulínsstofunni
heyrðust hvellir og brak.
— Það eí ekki óhætt að fara
inn til hans, sagði annar lög-
regluþjónninn.
— Nei, sagði hinn, það er
Framhald á 93. síðu.
FÉLÖG - STARFSHÓPAR
Leigjum sali til hvers konar félagsstarf-
semi, svo sem fundahalda, veizluhalda,
árshátíða o.fl.
Tryggið ykkur húsnæði
til starfsemi ykkar tímanlega
IÐNÓ - INGÓLFSCAFÉ
Sími 12350 — Alþýðuhúsinu.