Þjóðviljinn - 24.12.1965, Síða 93

ekki óhætt. Við verðum að
bíða þangað til hann hættir.
Og svo hreiðruðu þeir um sig
á sófa fyrir utan dyrnar að
postulínsstofunni, og biðu með
mesta jafnaðargeði eftir því er
verða vildi. Morguninn eftir
sátu þeir óbifanlegir á sama
stað og störðu fram fyrir sig
með innantómu augnaráði. Við
og við heyrðist hávaði innan
úr postulínsstofunni, en að
öðru leyti gekk allt samkvæmt
venju í þessu stóra húsi, og
enginn minntist á Jakob.
Klukkan tíu fór lávarðurinn
í morgungöngu sína um garð-
inn. Og fimm mínútum áður
var annar maður kominn í
stað Jakobs til að verma hatt
hágöfginnar við arininn. Lík-
lega hefur hann ekki gert það
eins vel og Jakob, en hann
revndi eftir megni að líkja eft-
ir hinu virðulega fasi hans.
Svona leið allur sá dagur.
Það virtist sem enginn myndi
eftir því að Jakob hefði nokk-
urntíma verið til. En eld-
snemma um morguninn vökn-
uðu allir í húsinu við óhemju-
leet brak og laeti. Það var eins
og verið væri að brjóta mörg
hundruð diska. Og í næstu
andrá hevrðist aftur mikið
brak. Skelkuð andlit birtust í
hverri svefnherbergisgætt.
Lafði Daverill birtist í inni-
skóm og fallegum silkislopp og
svndist vera hrædd og reið.
O® lávarðurinn kom fram á
pana. einnig í silkislopp. og
horfði með tómlæti gegn um
einelvrníð.
— Hvað gengur nú á. spurði
hann rpeð dálítilli. þvkkju.
— N.ú er hann farinn að
taka tii eftir sig. sagði annar
lögreglubiónninn. Og það stóð
heima. Jakob hafði sóoað vand-
lega saman öllum Dostulíns-
brotunum og fleygt þeim út
um glugaann. Hann var orðinn
állsgáður.
Þá urðu allir fegnir og hver
hvarf inn um sína svefnher-
bergisgætt. Og Daverill Hall
yarð samstundis eins og hún
átti að sér að vera.
Morguninn .voru hinii: ,ró-.
lyndu lögregluþjónar allir á
bak og burt. Og klukkan 9.55
stóð Jakob á sínum stað í for-
salnum og var að veripa hatt
Hans hágöfgi við arininn.
Aldrei hafði hann verið virðu-
legri og óhagganlegri í' tósemi-
sinni. engan hefði getað grun-
að að hann hefði nokkru sinni
getað brugðið fyrir sig slíku
óskaplegu fráviki frá lögbund-
inni hefð. Hann var jafn tígu-
legur á svipinn og hann átti
að sér. Og hann horfði á mig
með hinni sömu vanbóknun.
Þegar klukkan sló tíu tók
Daverill lávarður við vermda
hattinum sinum. og lagði af
stað 1 gönguna, afmældum
skrefum. Allt var orðið svo
sem vera bar.
Enginn minntist nokkru sinni
á þetta atvik. Ekki heldur lá-
varðurinn. Hann þagði fast um
þessi leiðindi. Þetta virtist vera
þegjandi samkomulag allra.
Um slíkt og þvílíkt var ekki
hægt að tala.
Tveimur dögum seinna fór
ég þaðan. Ég skildi eftir mynd-
ir af fílum á veggjunum í
barnaherberginu, hinum litlu
lávörðum til uppörvunar, ef
þeir skyldu eiga eftir að
stunda frækilegar stórgripa-
veiðar 1 Afríku, Gamla Eng-
landi til vegsauka.
Höfuðhneiging Jakobs, þeg-
ar hann kvaddi mig, var þurr-
leg og virðingarskerfurinn
heldur illa útilátinn. En samt
er mér að öllu eða flestu leyti
vel við hann Jakob. Hann
sannaði það, að hann var þrátt
fyrir allt mennskur maður,-
þegar hann tók sér fyrir hend-
ur að brjóta allt sparipostulín
Daverillættarinnar með viskí-
flöskum og skammbyssu
Bara hringja
svo kemur það
SíMírUTaUU,
JÓLABLAÐ - 93