Þjóðviljinn - 15.12.1989, Blaðsíða 24

V
HEIMIR MÁR
PÉTURSSON
Ekki veit ég hvort Linda Ron-
stadt er eins yndisleg manneskja
og hún hefur guðdómleg söng-
rödd - en hitt veit ég að þótt
manngæska hennar reyndist ekki
nema til hálfs á við gæði nýju
plötunnar hennar þá eru þeir
ekki illa settir sem þurfa að um-
gangast Lindu. Lögin 12 á Cry
like a rainstorm - how I like the
wind eins og þessi nýja skífa
heitir lang og laggott, eru nefni-
lega svo góð að Linda ætti að geta
sett hvert eitt og einasta þeirra á
a-hlið á lítilli plötu og hlotið vin-
sældir fyrir hverju sinni.
Linda hefur heldur ekki valið
sér efni eftir neina bögubósa, og
það er mannval sem sér um tón-
listina; gítarsóló og píanósóló
flæða á milli fagurra radda og
Skywalker- symfóníuhljómsveit-
in undirstrikar frábærar útsetn-
ingar laganna (David Campbell á
þær flestar). Og eins og alltaf
(held ég) stjórnar Peter (mínus
Gordon og fyrrum tilvonandi
mágur Pauls McCartney) Asher
upptökunum hjá Lindu.
Af hljóðfæraleikurum má
nefna gamla hunda eins og hinn
síðskeggjaða Leland Sklar, gítar-
leikarana Dean Parks og Mike
Landau, trommarann Russ
Kunkel... o.fl. o.fl. o.fl. ...jú, og
svo auðvitað Jimmy Webb, sem
leikur á píanó í tveim lögum á
plötunni sem eru eftir hann. Það
eru reyndar tvö í viðbót, en eins
og minnisbestu menn muna
kannski samdi hann söngva eins
og Up, up and away (5th dimensi-
on), By the time I get to Phoenix,
Wichita iineman, Galveston
(Glen Campbell), Mac Arthur
Park (Richard Harris)... allt
rosalega vinsæl lög á 7. áratugn-
um. Lögin hans sem Linda syng-
ur á hér umræddri plötu eru öll
frá þessum áratug utan eitt, I
keep it hid sem ég man ekki hver
söng árið 1967. Þau nýrri eru:
Still within the Sound of my voice,
Shattered og Adios, en í því síð-
astnefnda raddar Brian Wilson
með Lindu, og er ekki hægt að
komast hjá í því sambandi að
nota klisjuna ofnotuðu - eins og
honum einum er lagið. Og það er
hægt að nota sömu klisjuna um
lagasmíðar Jimmys Webb, þessar
litlu dægursymfóníur, angurvær-
ar og fallegar, en losna við að
verða væmnar vegna þess hvað
þær eru vel samdar - og náttúr-
lega skemmir ekki þegar þær eru
eins vel fluttar og sungnar og hér.
Þetta er reyndar ekki í fyrsta sinn
sem Linda syngur lag eftir Jimmy
Webb á plötu, en hún á sér annan
uppáhaldslagasmið sem hún hef-
ur verið enn tryggari, en það er
söngkonan Karla Bonoff. Karla á
hér 3 lög, tvær ballöður (All my
life og Goodbye my friend) og
einn sveitarokkara í gömlum stíl
frekar rólegum (Trouble again),
svipuðum þeim og Linda söng á
8. áratugnum, enda lagið frá
1979.
Tvö Iög syngur Linda eftir
breska rokkarann Paul Carrack:
So right, so wrong og I need you,
sem varð harla vinsælt með höfu-
ndinum árið 1982... og þá eru
eftir þrjú: Cry like a rainstorm
eftir Bandaríkjamanninn Eric
Kaz (American Flyer); When
something is wrong with my baby
eftir Issac Hayes og David Porter
og Sam og Dave gerðu vinsælt
árið 1967... Daryll Hall söng
þetta lag líka inn á plötu (1985);
og þá er ótalinn fyrsti smellurinn
af skífu þessari, Don’t know
much, sem nú er í öðru sæti hjá
Bretum og því 8. í Bandaríkjun-
um - á uppleið. Það er eftir
sæmdarlagaparið Berry Mann og
Cynthiu Weil, sem eru búin að
ANDREA
JÓNSDÓTTIR
24 SÍÐA - NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 15. desember 1989
semja marga perluna síðan þau
byrjuðu á iðju sinni. Don’t know
much sömdu þau árið 1980, og
mig minnir, er þó ekki viss, að
Bill Medley hafi sungið það fyrst-
ur - skuggalegi sláninn sem söng
með Jennifer Warnes í bíómynd-
inni Dirty Dancing lagið I’ve had
the time of my life, og var til forna
í dúettinum The Righteous brot-
hers.
...Þetta var útúrdúr langur, en
ég næ þræðinum á ný með því að
minnast á meðsöngvara Lindu í
Don’t know much, og þrem
lögum til viðbótar, hann Aaron
Neville. Sá maður er hreint og
beint með ótrúlega rödd... það er
örugglega ekki til nafn yfir svona
tenór, en svo mikinn svip telur
Linda hann setja á plötuna að á
albúmi stendur að flytjandi sé
Linda Ronstadt ásamt Aaron Ne-
ville. Þessi ágæti maður er einn
Neville-bræðra sem gáfu út ein-
staka plötu fyrr á þessu ári. Þeir
eru blakkir, og klæðat gjarnan
indjánaskrúða - a.m.k. á sviði...
gætu verið eins og Tina og Jimi
Hendrix, með rautt skinn í bland
við það svarta.
Og hana nú; það fer ekkert á
milli mála að ég er yfir mig hrifin
af söng Lindu Ronstadt, og er
glöð að hún skyldi ekki hætta að
syngja popprokk, eins og hún bar
búin að hóta... enda í hennar kar-
akter að skipta um skoðun, þýzk í
aðra ættina og mextkönsk í hina,
og ég verð að hafa eftir henni
einu sinni enn þessa sjálfslýsingu:
„Ég reyni að syngja eins og Mex-
íkani en hugsa eins og Þjóðverji,
en því miður vill það oft snúast
við“... og líklega heldur Linda
áfram að koma manni á óvart
eins og með mexíkönsku plöt-
unni í fyrra og verður ekki við
eina fjölina felld í músikinni... en
það er næstum sama hvað þessi
manneskja syngur í mín eyru, ég
verð alltaf jafn hissa á stíl hennar
og tækni... eða eins og ég sagði
við drengina sem ég vinn með og
ætla aldrei að vaxa upp úr
menntaskólafordómasmekkn-
um: ...Þegar ég hlusta á Lindu
Ronstadt hugsa ég með mér:
framúrstefna og nýbylgja
hvað...!
A
Tryggð
-og
seigla
Rúnar Þór Pétursson er í hópi
þeirra manna sem hvað seigastir
eru við að reyna að lifa í og af
rokkinu, hvernig sem eða hvort
lánið hefur leikið við þá - nema
hvað Rúnar hefur það fram yfir
aðra rokkara, bæði af frægari og
gerðinni og þeirri síður frægu, að
kvarta ekki og kveina yfir sínu
hlutskipti - að vera að spila á
krám og böllum út um allt land,
og gefa plöturnar út sjálfur, á
eigin kostnað. Annars hef ég ekki
hugmynd um hvort Rúnar hefur
nokkurn hug á að komast á samn-
ing til plötugerðar, sem sumir
telja reyndar vera afarkosti en
ekki samning. Mér skilst að
hljómplata þurfi að seljast í þrem
þúsundum eintaka áður en flytj-
endur fá krónu í eigin vasa. En
þessi þáttur í tónlistarlífinu hér er
efni í a.m.k. heila grein og verður
ekki farið út í hann nánar hér.
Það er platan Tryggð frá Rúnari
sem er til umræðu.
Tryggð er 4. sólóplata Rúnars
Þórs, og ánægjulegt að geta bætt
við að hún er hans besta... batn-
andi mönnum er jú best að lifa.
Vinnubrögð eru vandaðri, og
greinilega ekki sú fljótaskrift á
málum og geina mátti á ýmsum
sviðum á fyrri plötunum. Eins og
áður er Rúnar fjölþreifinn til
hljóðfæra - leikur hér á rafgítar,
kassagítar, harmonikku, tromp-
et, píanó og fleira auk þess að
syngja sinni hrjúfu röddu. En
þrátt fyrir fjöihæfnina hefur hann
sér til aðstoðar góða tónlistar-
menn eins og Jón Olafsson bassa-
leikara, Ásgeir Óskarsson sem
spilar á trommur, hammond og
fleira... Sigurður Jónsson leikur á
saxófón. Svo koma gestir við
sögu í sumum laganna, og er
einkum vel heppnuð útkoman
hjá liðinu sem sér um Rauðu
Rauðku: Steingrími Guðmunds-
syni trommuleikara, Erni
Jónssyni bassaleikara, Sverri
Stormskeri hammondleikara og
Hrólfi Péturssyni píanóleikara,
auk Rúnars sem syngur og spilar
á gítar. Þetta finnst mér vera best
útsetta lagið á plötunni, og best
hljóðblandað... hljómar eins og
það sé spilað beint inn í hljóðveri
og er þess vegna nálægt rokkrót-
unum eins og hjartað í höfundin-
um. Rúnar er annars ágætur
lagasmiður, eins og leiknu lögin
hans Haust og sérstaklega
Manstu sanna, og í því síðar-
nefnda sér hann um allan hljóð-
færaleikinn sjálfur. Það fyrr nefn-
da er í Cladyerman-stílnum, og
það síðarnefnda þyrftu Shadows
ekkert að skammast sín fyrir að
flytja.
Það er mjúka hliðin - eða sú
„væmna“ - sem kemur fram í
leiknu lögunum, sú rokkaða í
Rauðu Rauðku og þar á milli
sigla Leiðir undir regnboganum,
Tryggð og önnur og betri útgáfa
af Brotnum myndum, sem voru á
landslagsplötunni. Tryggð er lag
sem Rúnar samdi við ljóð Tómas-
ar Guðmundssonar, fellur vel að
því, og vinnur auk þess á við
hverja hlustun... Hörður Torfa
samdi reyndar ágætt lag við þetta
sama ljóð á fyrstu plötu sinni sem
kom út fyrir um það bil 20 árum,
en er allt öðru vísi.
Borgin vakir finnst mér að
hefði mátt vera meira í stíl við
Rauðu Rauðku, sem sagt rokk-
aðri útsendingu hvað varðar, það
hefði passað betur við laglínu og
texta... Já, og þegar ég minnist á
texta, verð ég að hrósa honum
kollega mínum hér á dægurmála-
síðu Þjóðviljans, því að svo vill til
að hann samdi textana við Brotn-
ar myndir, Leiðina undir regn-
boganum, Borgin vakir og ásamt
Rúnari setti hann saman Rauðu
Rauðku. Heimi tekst nefnilega
ágætlega að setja saman mann-
legar vangaveltur á einfaldan hátt
sem hæfir stuttum lögum. Og það
er jú alkunna að fólk verður enn
öruggara sem söngvarar ef það
hefur bærilega texta á milli tann-
anna, eins og sannast á Rúnari -
og ég vona bara að hann láti ekki
af þeim skemmtilega persónu-
lega stíl að syngja í samhljóðun-
um en ekki sérhljóðunum eins og
manni var kennt að gera í söng-
tímum. Rúnar hefði hins vegar
alveg mátt sleppa því að hafa
Kinks-lagið It’s too late (AHt of
seint) á Tryggð - það er nefnilega
þannig, að þótt svona lag sé vel til
fallið að spila á börum og böllum,
stenst það ekki samanburð við
gömlu góðu frumútgáfuna og
óþarfi að gefa slíkan höggstað á
sér. Annars er Tryggð hið besta
mál, og allt á uppleið hjá Rúnari
Þór ef áfram heldur sem horfir.
A
Nýbylgja hvað...!?