Dagblaðið Vísir - DV - 14.10.1995, Qupperneq 30

30
írstæð sakamál
LAUGARDAGUR 14. OKTÓBER 1995
-f
María Foxton var ung og lagleg og
aðaláhugamálið var þungarokk. Því
„þyngra" sem það var því betra.
Þess vegna fór hún oft niður í hafn-
arhverfið í Hull, ensku borginni
sem hún bjó í, þótt hún hefði marg-
oft verið vöruð við hættunum þar.
Hverfið hefur á sér vafasamt orð og
þykir ekki hættulaust fyrir ungar
stúlkur sem skera sig úr hvað varð-
ar klæðaburð og gott málfar. Hún
varð líka vör við að karlmenn sneru
sér oft við þegar hún gekk fram hjá
þeim.
María var allt öðruvisi en aðrar
stúlkur í hverfinu en ýmsum þykir
helst mega líkja því við St. Pauli-
hverfið í Hamborg, sem er ef til vill
best þekkt fyrir stúlkur sem bjóða
blíðu sína nær hverjum sem er.
Þungarokksaðdáandi
Hin átján ára gamla María vildi
helst eyða frístundum sínum í að
hlusta á þungarokk. Besta vinkona
hennar, Anna Ross, var afgreiðslu-
stúlka á veitingahúsi, og hafði mikl-
ar áhyggjur af Maríu. Hún varaði
hana hvað eftir annað við að vera á
ferð í hafnarhverfinu að kvöldlagi.
Hún sagði Maríu að hún ætti ekkert
erindi þangað enda gætu ýmsir
haldið að hún væri þar til þess eins
að selja sig.
María tók ábendingar vinkonu
sinnar ekki alvarlega og hló að
þeim. Kvöld eftir kvöld sneri hún
aftur til „Barbarísins“, eins og
hverfið við höfnina er gjarnan
nefnt.
Kvöld eitt kom María á krá og
hitti þar fyrir nokkra sjómenn. Einn
þeirra gaf sig á tal við hana og þáði
hún drykk af honum þótt hún hefði
aldrei séð hann áður. Þegar þau
hQfðu spjallað saman um hríð og
María sagt honum frá áhuga sínum
á þungarokki bauð hann henni
heim til sín til þess að hlusta á úr-
val laga sem ættu að vera henni að
skapi. Hún þáði boðið og hélt af
kránni með honum.
Stolið úr gasmælum
Tveimur dögum siðar sat Ron
Sagar fulltrúi við skrifborð sitt og
las skýrslur um fólk sem hafði horf-
ið sporlaust. Þá rak hann augun í
skýrslu um endurtekna þjófnaði úr
gasmælum í Dover-stræti í hafnar-
hverfinu. Þar höfðu allmargir mæl-
ar verið brotnir upp og myntinni
stolið úr þeim. Sagar andvarpaði. í
raun var smáþjófnaður úr gasmæl-
um ekki það sem hann var að hugsa
um þessa stundina. Skýrslan hafði
hins vegar verið send honum og því
yrði ekki hjá því komist að rann-
saka málið.
Síðar þennan sama dag hélt Sagar
niður að höfn. Hann barði að dyrum
á ýmsum húsanna sem komu við
sögu stuldanna úr gasmælunum en
eftir allmörg viðtöl hafði hann ekki
orðið neins vísari. Hann hélt þó
áfram ferð sinni og loks kom hann
að húsinu númer 44 við Dover-
stræti. Hann barði að dyrum þar og
lauk ungur maður upp fyrir honum.
Um leið og hann sá Sagar fóru hend-
ur hans að skjálfa. Aðspurður sagð-
ist maðurinn heita Frank Marritt.
Undarleg framkoma
Sagar velti því fyrir sér hves
vegna Marritt væri svona óstyrkur.
Hugsanlega hefði hann verið að
skemmta sér nóttina áöur og væri
svona illa fyrirkallaður. Hins vegar
gæti alveg eins verið að hann hefði
eitthvað að fela.
Þegar inn var komið kraup Sagar
á kné fyrir framan gasmælinn, en
hann var við eldhúsdyrnar. Hann
virtist alveg eins og hann átti að sér
að vera en þegar hann leit við og á
húsráðanda stífnaði hann allur.
Marritt var nú svo á nálum að Sag-
ar fannst það langt því frá eðlilegt,
ekki síst með tilliti til þess að hann
hafði greinilega ekki á samviskunni
að hafa brotið upp gasmælinn hjá
sér. Þegar fulitrúinn fór að svipást
um tók hann eftir nokkrum brotn-
um grammófónplötum á borði.
Frank Marritt
Joyce Smith
María Foxton
Ron Sagar
Hann lét þó sem ekkert
væri og bjó sig til brottfar-
ar en fann þá einhverja
undarlega lykt sem virtist
koma úr eldhúsinu.
Viðræður
á lögreglustöðinni
Sagar hélt nú aftur nið-
ur á lögreglustöð. Honum
varð tíðhugsað til Marritts
á leiðinni. Þegar þangað
kom fór hann að kanna
hvort þessi óstyrki maður
væri á sakaskrá. Ekkert
kom hins vegar fram sem
benti til þess að hann hefði
nokkru sinni komist í kast
við lögin. Brátt komst Sag-
ar að þeirri niðurstöðu að
líklega hefði hann komið
til Marritts þegar illa stóð
á í einkalífinu, af einni eða
annarri ástæðu, og væri
það skýringin á tauga-
veiklun hans.
Sagar fannst engu að
síður ástæða til að segja
Fred Hodges fulltrúa frá
Marritt. Vék hann bæði að
framkomu hans og hinni
undarlegu lykt sem hann
hafði fundið rétt sem
snöggvast þegar hann var
Frá hafnarhverfinu í Hull
leiðinni út úr íbúðinni.
„Það er eitthvað að í einka-
lífinu," sagði Hodges. „Ég
get ekki sagt þér hvað það
er, en eitthvað er það.“ Svo
fór hann að hlæja og bætti
við: „Hvers vegna tekurðu
þér ekki frí það sem eftir er
dags? Farðu heim og láttu
fara vel um þig. Ef til vill
geturðu unnið í garðinum
eða gert eitthvað annað
gagnlegt."
Grunsemdir vakna
Hodges hafði varla látið
þessi orð falla þegar Sagar
varð litið á aðra buxna-
skálmina sína. Á henni var
brúnn blettur, sem við nán-
ari athugun reyndist vera
mold. Og skyndilega vökn-
uðu hræðilegar grunsemd-
ir. Sagar tengdi orð Hodges
um að vinna í garðinum
moldarblettinum. Hvaðan
var moldin sem hafði
greinilega fest í buxnum
þegar hann hafði kropið fyr-
ir framan gasmælinn? Hafði
Marritt verið að fela eitt-
hvað í garðinum? Gat verið
að hann hefði verið að grafa
gröf undir lík?
Sagar gekk aftur að skrifborðinu
sínu og fór á ný að lesa skýrslur um
fólk sem hafði horfið. Brátt sá hann
það sem skráð hafði verið um hvarf
Maríu Foxton og þá fannst honum
hann vera viss um að hann væri á
réttri leið. Hann hafði heyrt um
Maríu og áhuga hennar á tónlist. Og
heima hjá Maritt hafði hann séð
brotnar gammófónplötur.
„Komdu, Fred,“ kallaði hann til
Hodges. „Við förum aftur í þetta hús
sem ég var að segja þér frá. Það er
eitthvað grunsamlegt um að vera
þar. Það skyldi þó aldrei vera að
Marritt hefði verið að koma líki fyr-
ir í garðinum hjá sér?“
Pallurinn
Þeir Sagar og Hodges óku í skyndi
niður í Dover-stræti. Þegar þeir
börðu að dyrum á húsinu númer 44
opnaði Marritt sem fyrr. Enn varð
honum greinilega brugðið. Lög-
reglumennirnir tveir spurðu hvort
þeir mættu koma inn fyrir og ræða
við hann og sagði Marritt þeim að
þeir mættu það.
Þegar inn var komið gekk Sagar
beint fram í eldhús og að dyrum
sem þar voru en utan þeirra var
flísalagður pallur. Var dálítil mold á
tveimur flísanna, og leit helst út fyr-
ir að allmargar þeirra hefðu nýlega
verið teknar upp og lagðar aftur.
„Hvað er undir pallinum?" spurði
Sagar.
„Ekkert,“ svaraði Marritt. „Bara
möl og sandur."
Lögreglumennirnir fóru nú að
grafa. Þeir losuðu eina flísanna og
voru að því komnir að losa aðra þeg-
ar Marritt sagði skyndilega: „Ekki i
grafa dýpra. Það er lík þarna niðri.“ I
Örlögin Ijós :
Líkið reyndist vera af Maríu Fox-
ton. Hún hafði fengið höfuðhögg og
var með tuttugu og fimm hnifstung-
ur. Skýring Marritts á því sem gerst
hafði vakti furðu. Hann sagðist hafa
hitt Maríu á kránni og verið á leið
heim til sín með henni þegar þau
hefðu hitt sjómann sem héti Jósep.
Hann hefði slegist í hópinn með
þeim og þegar heim var komið
hefðu þau öll þrjú hlustað á lög um
tíma. Síðan sagðist Marritt hafa far-
ið að sofa en María og hinn maður-
inn hefðu setið frammi í stofu og
rætt saman. Skyndilega hefði heyrst
mikið óp og sagðist Marritt hafa far-
ið fram í stofu. Þá hefði Jósep stað-
ið yfir Maríu með blóðugan hníf og
sagt að hún væri dáin.
Marritt sagðist ekki geta sagt
neitt um Jósef annað en það að.
hann hefði verið á einhverju skipi
frá einu Eystrasaltslandanna. Hann
hefði flúið úr íbúðinni og í örvænt-
ingu sinni sagðist Marritt hafa graf-
ið líkið undir pallinum í garðinum.
Fyrir rétti [
Þeir Sagar og Hodges trúðu auð-
vitað ekki sögu Marritts. Og ekki
varð frásögnin trúverðugri þegar
tæknimenn lögreglunnar fundu
blóðugan hníf í íbúðinni og á hon-
um fingraför Marritts. Hann var
handtekinn og saksóknari gaf út
ákæru.
í sjálfu sér benti nær allt til þess
að Marritt væri morðinginn en hafi
einhver verið í vafa tók eitt vitn-
anna, Joyce Smith, hann allan af.
Hún bjó í húsi andspænis íbúð hins
ákærða og var saga hennar á þá leið
að umrædda nótt hefði hún vaknað
við óp. Hún hefði farið út í glugga og
þá séð Marrit standa í stofunni hjá
sér og slá einhvern með einhverju.
Kvaðst Joyce Smith engan annan '
hafa séð. Þótti ljóst að hún hefði séð
þegar Marritt var að ráða Maríu •
bana.
Marritt fékk ævilangt fangelsi.
Hann játaði þó aldrei að hafa orðið
Maríu Foxton að bana. í fangelsinu
sagði hann að einhvers staðar í
Eystrasaltslöndunum gengi morð-
inginn laus en hann sæti sjálfur
inni fyrir glæp sem hann hefði ekki
framið.
I