Dagblaðið Vísir - DV - 02.04.1996, Blaðsíða 14

i4 tilveran
ÞRIÐJUDAGUR 2. APRÍL 1996 3 M '
Elín Þóra Guð-
laugsdóttir
fékkst til að sýna
Tilverunni það
sem hún var
með við höndina
af því sem hún
hefur verið að
prjóna og
föndra á
Hjúkrunar-
heimilinu
Eir.
Fæddist með nálina
og síðan málum við ýmsa gifshluti,
fugla, platta, engla og margt og
margt. Þetta gefum við vinum og
vandamönnum og ég hef einnig að-
eins verið að selja það sem ég hef
prjónað.“
Elín segir að með aldrinum þreyt-
ist hún fyrr en hún segist staðráðin
að halda áfram að mála og fóndra á
meðan hún lifi. „Þetta gefur manni
svo óskaplega mikið að ég held
áfram á meðan ég get hreyft hend-
urnar," segir hún ákveðin.
Að sögn Elínar eru það fyrst og
fremst konurnar sem stunda þessi
fondurstörf en einn og einn karl-
maður slæðist þó með. Hún segir
andann meðal fólksins vera sérlega
góðan, sérstaklega hjá fólkinu sem
hittist þama á hverjum degi.
Aðspurð hvort páskahátíðin hafi
einhverja ■ sérstaka merkingu í
hennar huga segir hún það ekki
vera.
„Auðvitað hugleiðir maður hlut-
ina kannski á annan hátt yfir hátíð-
irnar og þessir dagar eru jú öðru-
vísi en aðrir dagar. Við erum vön
að fara í kirkju á skírdag og ætli
maður haldi þeirri hefð ekki við,“
segir Elín Þóra. -sv
„Við föndrum bæði fyrir
, jól og páska og ég hef afskap-
lega gaman af þessu. Mér líð-
ur einhvern veginn ekki vel
nema ég sé að gera eitthvað og
hef alla tíö verið með eitthvað á
prjónunum, í orðsins
fyllstu merkingu.
Ætli megi ekki segja að ég hafi
fæðst með nálina í höndunum," seg-
ir Elín Þóra Guðlaugsdóttir.
Elín er fædd vestur í Bolungar-
vík, var þar til átta ára aldurs, flutt-
ist þá yfir í Hnífsdal og var þar í tólf
ár. Þá lá leiöin til Reykjavíkur þar
sem hún hefur búið síðan. Elín Þóra
hefur verið á Eir síðan í mars 1993
og þótt hún sé orðin 87 ára gömul
hvarflar það ekki að nokkrum sem
hittir hana, svo hress er hún.
„Ég var að enda við
að vefja mér dósir
í höndunum
Hafdís Harðardóttir, leiðbeinandi á Eir:
„Við finnum vel hversu dagvistin
skiptir fólkið hér á heimilinu miklu
máli. Við höfum opið frá 1-5 alla
daga og fólk getur komið og farið
eins og það vill. Sumir vilja endi-
lega vera með en vilja frekar koma
stutt í einu og hvíla sig á milli. Hér
er reynt að baka einu sinni í viku,
vöfflur, pönnukökur eða slíkt, fólkið
fóndrar, málar, vefur og margt
fleira, nokkuð sem margir njóta
þess að mega hlakka til,“ segir Haf-
dís Harðardóttir, leiðbeinandi á
Hjúkrunarheimilinu Eir í Grafar-
vogi.
Tilveran heimsótti heimilið,
heyrði sagt að þar væri allt á fullu í
föndri fyrir páskana. Vöfflurnar
stóðu rjúkandi á borðinu og Hafdís
snerist í kringum fólkið. Hún hefur
lokið þremur árum í námi til iðju-
þjálfa í Bandaríkjunum, tók sér frí
eftir það en hefur sett stefnuna út
aftur til þess að klára það fjórða.
Frá mörgu að segja
„Iðjuþálfar þjálfa oft fólk í gegn-
um ýmiss konar svona vinnu en
enn fer engin eiginleg iðjuþjálfun
t?r 31
fn
Hafdís Harðardóttir segir starfið með gamla fólkinu vera afskaplega gefandi. Hér er hún ásamt Stefaníu Guðmunds-
dóttur (til hægri), Rannveigu Hafberg og Guðrúnu Þorbergsdóttur. DV-myndir GS
hér fram. Mér finnst starfið hér af-
skaplega gefandi. Ég hef starfað
mikið með gömlu fólki og mér
flnnst gott að starfa með gömlu
fólki. Það hefur frá svo mörgu að
segja og svo miklu að miðla til okk-
ar sem yngri erum.“
Hafdís segir fólkið spila bingó
einu sinni í viku og síðan sé stiginn
dans annað slagið. Hún segir fjöl-
breytni í starfinu vera fólkinu mik-
ils virði og það njóti þess að búa
eitthvað til og hafa eitthvað í hönd-
unum að sýsla við. Það geti t.d. búið
til ýmsar gjafir handa vinum og ætt-
ingjum.
„Við gefum okkur á stundum of
lítinn tíma til þess að sinna gamla
fólkinu. Það gerir ekki svo miklar
kröfur og lítið þarf til þess að gleðja
það. Heimsóknir til þess þurfa t.d.
ekki að vera langar, bara að fólk líti
inn og sýni því að það sé síður en
svo gleymt. Öll verðum við gömul
og við getum bara hugsað okkur
hvers við myndum sjálf óska í ell-
inni,“ segir Hafdís.
-sv
Er í góðum
félagsskap
- segir Magnús Tómasson
„Það hefur hingað til ekki þótt slæmt að
vera í félagsskap stúlknanna. Það þótti ekki
hér í eina tíð og ég get ekki ímyndað mér að
það hafi breyst," segir Magnús Tómasson, eini
karlmaðurinn í þeim hópi sem enn sat við
þegar DV leit inn í dagvistunina á Eir.
„Þetta styttir manni stundirnar og hér uni
ég hag mínum vel. Það þýðir heldur ekkert
annað en að láta sér líka þetta því maður er
svo gott sem kominn út úr öllu mannfélagi."
Magnús skreytti glös sér til ánægju, pensl-
aði af lagni og sagðist lítið gefa af þessu, mest
hefði hann bara inni á herbergi hjá sér til
skrauts.
Friðmey Halldórsdóttir, starfsstúlka á Eir, lítur
hér yfir verkið og ekki er annað að sjá en að
hún sé ánægð með Magnús.
Gefur allt sem hún býr til:
Hef meiri ánægiu
af því
segir Anna Árnadóttir
„Ég hef verið að búa ýmislegt til, t.d. dúka, og núna var
ég rétt að ljúka við slæðu. Ég nýt þess að koma saman'
með fólkinu og föndra svolítið en ég gef allt sem ég geri.
Ég hef meiri ánægju af því heldur en að punta sjálfa
mig með því,“ segir Anna Ámadóttir, íbúi á Hjúkrun-
arheimilinu Eir, í samtali við Tilveruna.
Anna segir föndrið skemmtilegt en viðurkennir að
hún hafi meira gaman af dansinum og bingóinu.
Hún segist ekki dansa sjálf en ánægjan sé engu
minni fyrir það.
„Páskarnir höfðu meiri merkingu í mínum
huga þegar ég var yngri. Þá miðaðist allt við að fá
frí á þessum dögum og gera eitthvað sérstakt. Nú
fæ ég ekkert frí,“ segir Anna og hlær. -sv
Anna Arnadóttir segist ekkert frí fá núna
um páskana. Hér er hún með slæðuna sem
hún hafði nýlokið við þegar Tilveran birtist
með myndavélina á lofti.