Dagblaðið Vísir - DV - 05.06.1999, Blaðsíða 18

18
tijþygarðshornið
LAUGARDAGUR 5. JÚNÍ 1999 T>V
Guðmundur Andri Thorsson
minnstu hræringar í geöi hans fá
alltof dramátískar viötökur. Þetta
var augljóst í kosningabaráttimni.
Þar var hann utan og ofan við allt
- komst upp með að neita að rök-
ræða við aðra stjómmálaforingja á
jafnréttisgrundvelli fram eftir
henni allri, en hélt sig í vernduðu
umhverfi halelújafunda. Og þegar
andstæðingarnir komust loks í
tæri við hann féllu þeir allir sem
eimj í þá gryíju að rökræða ekki
málefnalega við hann heldur var
sífellt verið að kvarta undan hon-
um, tala um hann, kveinka sér yfir
skapferli hans, stríðni hans og öðr-
um skapgerðareiginleikum. Þetta
var eins og aö horfa á einhvern
reyna að rökræða við náttúruafl:
segja rigningunni að fara. Fyrir
vikið fékk þjóðin þá tilfinningu að
þarna færi ekki maður eins og hin-
ir heldur fremur goðmagn - eða
fjall.
Ég spyr eins og barnið í ævin-
týrinu: hvers vegna eru allir svona
hræddir við Davíð Oddsson? Þetta
er nú einu sinni bara forsætisráð-
herra.
IHann var bara reiður. Slíkt
gerist. Og engin sérstök
ástæða til að reyna að skilja
þá reiði, það er ekki áhuga-
vert. Eins og fyrr var sagt:
reiðin ætti undir öllum eðli-
legum kringumstæðum að
vera hans eigið prívatböl.
Nema nú er atvinna Arnar
Bárðar Jónssonar og tilvera öll í
uppnámi út af því sem hann skrif-
aði í smásögu. Allt þetta mál sýnir
að hér ríkja ekki eðlilegar kring-
umstæður.
Það skelfilega við þetta mál allt
saman er ekki endilega reiði Dav-
íðs heldur viðbrögðin við henni.
Dyntir Davíðs Oddssonar fá of
mikið vægi í okkar þjóðfélagi,
Hvers vegna eru allir svona
hræddir?
Eftir frámunalegar raunir
innan íslensku þjóðkirkjunn-
ar fékk þjóðin grandvaran
biskup sem virtist geta sam-
einað í einni persónu það sem
ósamrýmanlegt hafði þótt um
langan aldur: að vera fulltrúi
Guðs og kunna að brosa; að
tala innblásinn af Guðs orði
og ná jafnframt eyrum fólks;
að keppa eftir réttlæti og
mannúð en láta ógert að dilla
öllum.
Þjóðin fagnaði nýjum bisk-
upi. En á undraskjótum tíma
hefur forsætisráðherra lands-
ins tekist með barnalegum
ofsa að spilla fyrir starfi hans
á Guðs vegum. Það má vera
Davíð Oddssyni umhugsunar-
efni að eftir allt sem á undan
var gengið í þjóðkirkjunni hef-
ur honum tekist - viljandi eða
óviljandi - að koma málum
svo fyrir að nýr biskup þarf að
eyða allri orku sinni í óvenju
bjánalegt mál - að svara fyrir
það hvemig Davíð líki eitt eða
annað, sem undir öllum eðli-
legum kringumstæður hlýtur
að vera prívatböl hins við-
kvæma ráðherra.
Vandséð er hvað forsætis-
ráðherra gengur til að þvælast
með þessum hætti fyrir bisk-
upi landsins. Einhver kynni ef
til vill að benda á sálma hans
í Morgunblaðinu á aðfangadag
jóla, sem birtir eru eins og þar sé
um að ræða mann af þeirri tegund
sem fyrr á öldinni voru kallaðir
þjóðskáld - og þá væri hægt að
velta vöngum yfir því að í ráðherr-
anum blundi sú þrá að vera ekki
einungis ótíndur veraldlegur leið-
togi þjóðarinnar heldur vilji hann
jafnframt og um leið gerast andleg-
ur leiðtogi hennar, og sjái ofsjón-
um yfir valdi biskups þess vegna,
en svo langsóttar skýringar eru
naumast við hæfi. Þetta er bara
forsætisráðherra.
******
Hann var bara reiður. Starfs-
manni kirkjunnar varð það sem sé
á að skrifa smásögu um það hvern-
ig fjárglæframaður og loddari hef-
ur ráðamenn landsins, ráðherra
jafnt sem borgarstjóra, að ginning-
arfiflum, og birtist mynd með þar
sem greina mátti Davíð Oddsson.
Eftirmálin eru kunn. Meira að
segja Morgunblaðið sem svo vant
er að virðingu sinni alla jafnan að
ekki má anda á það án þess að inn-
4
anbúðarmenn þar hefji upp
kveinstafi um kalda stríðið
bað forsætisráöherrann afi-
sökunar á myndinni gersam-
lega að ósekju - og hefur þó
um árabil birt af stakri gleöi
og ánægju myndir eftir
mann frá Vestmannaeyjum
sem sýna stjórnmálamenn
sem fyllibyttur, drullusokka
eða fábjána, en allar konur
sem rata inn á þessar mynd-
ir sökum starfa sinna eru án
undantekninga sýndar sem
hórur. Þetta mun vera hug-
mynd blaðsins um hvaö sé
fyndið, en þegar Davíð Odds-
son er sýndur á jakkafötun-
um - og meira að segja
greiddur - hnígur blaðið í
duftið yfirkomið af auðmýkt
og djúpri iðrun.
Og teiknarinn: hlýtur hann
ekki að vera fluttur til Ástr-
alíu?
dagur í lífi
Gísli Marteinn Baldursson fréttamaður:
Gat ekki leynt vonbrigðunum
Gísli Marteinn Baldursson, fréttamaður Ríkissjónvarpsins, vakti athygli fyrir vasklega fram-
göngu í Jerúsalem þegar Söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva var haldin þar um síð-
ustu helgi. Hann segir frá þessum eftirminnilega degi í lífi allra íslendinga.
Laugardagur 29. maí 1999
Dagurinn rann upp bjartur og
fagur, eins og flestir dagar eru i Jer-
úsalem, þar sem ég var staddur til
að flytja fréttir af, og kynna, Evró-
vison-söngkeppnina um kvöldið.
Eftir sturtu og aðrar skylduæfingar
í herbergi mínu á Crowne Plaza
hótelinu gekk ég að lyftunum til
þess að koma mér niður í morgun-
verðarsalinn. Ég taldi mig stálhepp-
inn þegar lyfta opnaðist fyrir fram-
an mig, áður en ég kallaði á hana.
Eitthvað virtist mér þó lyftan hafa
misreiknað sig á næstu hæð fyrir
neðan, því þar opnaði hún sig upp á
gátt með mig um borð, án þess að
neinn væri að bíða. Þegar þetta end-
urtók sig á næstu hæðum fóru að
renna á mig tvær grímur, ekki síst
í ljósi þess að fólk sem beið á gang-
inum lét sem það sæi ekki mína
lyftu, nema þá helst til að brosa að
mér. Þegar ég loks náði niður í mat-
sal, eftir að hafa stöðvast á átján
hæðum, fékk ég að vita að á laugar-
degi, Sabbath, mættu gyðingar ekki
ýta á takka. Ein lyfta er því gerð að
sérstakri Sabbath-lyftu, sem
stöðvast á öllum hæðum.
Tölvan var ekki
sprengja
Eftir að hafa gætt mér á ótrúleg-
um kræsingum hótelsins fór ég í
tónleikahöllina þar sem keppnin
yrði haldin um kvöldið. Það var
enginn hægðarleikur að komast í
gegnum öryggisgæsluna við inn-
ganginn. Iðulega þurfti ég að sýna
að tölvan mín virkaði sem tölva, en
ekki sprengja. í aðstöðu frétta-
manna hóf ég að leggja lokahönd á
textann sem ég ætlaði að flytja um
kvöldið. Fjöldi blaðamanna var
þarna og mikið slúðrað og gasprað
um einstaka keppendur, og menn
skiptust á sögum. Um klukkan þrjú
hófst svo lokaæfingin. Hún tókst
vel, og íslenska atriðinu, með
Selmu í fylkingarbrjósti, var mjög
fagnað. Eftir æfmguna settist ég inn
á hótelherbergið mitt og hamraði
inn á tölvuna upplýsingar sem ég
hafði viðað að mér
um keppendur alla
vikuna á( blaða-
mannafundum og i
persónulegum
samtölum. Ég
hringdi líka í vin
minn, sr. Guðna
Ólafsson, prófast í
Miðfirði, sem
hjálpaði mér að
segja frá stuttu
biblíusögunum
sem ísraelarnir
sýndu á milli lag-
anna. Rúnar Freyr,
fornvinur minn,
leit til mín, og við
vorum sammála
um að Selma væri
afslöppuð og vel
stemmd. Þar sem
við sátum inni á
hótelherbergi
heyrðum við
glymja frammi á
gangi söng malt-
versku stúlknanna
þriggja, sem stóðu
þar og æfðu atriðið
sitt, enda ekki
seinna vænna. Þeim
hafði ekki gengið vel á æfingum, og
nú átti sem sagt að bjarga því sem
bjargað varð. Það er hins vegar
ekki hægt að segja að þær hafi ver-
ið rismiklar þarna frammi á gangi
með raksápu, hárbursta og kók-
flösku í stað hljóðnema, og með
frosið bros af taugaspennu. Við
Rúnar og Karl Pétur herbergisfélagi
minn sannfærðum þær hins vegar
um að þær væru hreint stórkostleg-
ar og óskuðum þeim góðs gengis.
Heillaóskir ríkisstjórn-
arinnar
Þegar ég var loksins sestur með
heymartólin og hljóðnemann fyrir
framan mig uppi i rjáfri tónleika-
salarins við hlið starfsbræðra
minna alls staðar að úr Evrópu, gat
ég vart beðið eftir að keppnin hæf-
ist. Ég var viss um að með þetta at-
riði yrði árangur íslands góður. Og
það varð raunin, ísland var á toppn-
um lengst af, og í baráttu um topp-
sætið þar til Bosnía-Herzegóvína
gaf Svíum 12 stig og okkur ekkert.
Ég gat ekki leynt vonbrigðum mín-
um, en eftir að hafa jafnað mig á
þeim, blasti við glæsilegur árangur
Selmu og hinna allra. Við gengum
þvi stolt saman inn á hótelið þar
sem við lyftum glösum fyrir ár-
angrinum. Blaðamenn og aðrir
keppendur héldu áfram að taka
myndir af Selmu og hún tók þeim
öllum vel, eins og hún hafði gert
alla vikuna. Ríkisstjórn íslands, út-
varpsráð og ótal fleiri sendu heilla-
óskir sínar út og eftir ánægjulegt
kvöld með hinum frábæra íslenska
hópi fórum við að sofa, en sá svefn
varð ekki langur, því það síðasta
sem við gerðum var að biðja hótel-
starfsmenn um að vekja okkur eftir
klukkustund.