Dagblaðið Vísir - DV - 02.09.2000, Blaðsíða 26

26
LAUGARDAGUR 2. SEPTEMBER 2000
Helgarblað
DV
Víðir Valgeirsson leitar sonar síns:
Málinu lýkur ekki
fyrr en Valgeir hvílir
í vígðri mold
Að kvöldi 18. júní 1994, þegar
þjóðin var enn að jafna sig eftir lýð-
veldishátíðina á Þingvöllum og far-
in að undirbúa Kvennahlaupið dag-
inn eftir, stóð Valgeir Víðisson, tæp-
lega þrítugur Reykvíkingur upp frá
sjónvarpinu og hálfteiknaðri mynd í
herbergi sínu á Laugavegi. Hann
hvarf út í nóttina og síðan hefur
ekkert til hans spurst. Faðir hans
hefur leitað hans stöðugt síðan,
sannfærður um að hann hafi orðið
fórnarlamb morðingja úr undir-
heimum Reykjavíkur en Valgeir
neytti fíkniefna og seldi þau.
Minningarathöfn um Valgeir fór
fram um síðustu helgi og nú er upp-
skátt að ný vitni hafa komið fram í
dagsljósið sem styðja kenningar Víð-
is, fóður Valgeirs. Lögreglan rannsak-
ar nú hvarf hans sem morðmál.
„Valgeir var mikill dugnaðarfork-
ur og mjög vinnusamur og afkasta-
mikill við allt sem hann tók sér fyrir
hendur. Hann var líkur mér í skap-
ferli, fljótur upp og fljótur niður en
við vorum góðir saman og gátum
alltaf talað saman og mér fannst af-
skaplega gott að vinna með honum,“
Þannig lýsir Vlðir Valgeirsson
frumburði sínum Valgeiri sem
fæddist í Reykjavík 11. júlí 1964.
Móðir Valgeirs, Jakobína Sigur-
björnsdóttir, og Víðir fluttu með
hann tveggja ára gamlan til Vest-
mannaeyja og þar óx Valgeir úr
grasi og var heimilisfastur þar til
1979 þegar foreldrar hans skildu og
Víðir faðir hans flutti til Reykjavík-
ur. Fljótlega kom Valgeir í humátt-
ina á eftir föður sínum til Reykja-
víkur og þeir áttu eftir að halda
saman heimili næstu árin, fyrst
með móður Víðis, ömmu Valgeirs
en síðan tveir einir.
Grár af lundalús
„Valgeir byrjaði að kinna og gella
í Vestmannaeyjum þegar hann var
mjög ungur, sennilega 11-12 ára
gamall, og hafði fljótlega jafnmikið
upp og mamma hans fyrir hálfan
daginn í frystihúsinu. Hann saltaði
kinnar og seldi upp á land. Hann
var svo ákafur að það þurfti eigin-
lega að halda aftur af honum.
Það sama var uppi á teningnum
þegar hann komst upp á lag með að
veiða lunda.
Hann byrjaði eins og flestir peyj-
ar á því að stela háf og fara í leyfis-
leysi en varð mjög harður veiðimað-
ur og gekk einu sinni utan úr Ysta-
kletti með 100 lunda á öxlunum, að-
eins 13-14 ára gamall. Mamma hans
varð alveg æf því hann var auðvitað
grár af lundalús."
Valgeir flutti til Reykjavíkur með
föður sínum 15 ára, hann lenti fljót-
lega upp á kant við skólayfirvöld,
var staðinn að óknyttum og af ótta
við afskipti lögreglunnar fór hann
aftur heim til Vestmannaeyja og fór
að vinna en kom fljótlega aftur til
Reykjavíkur. Þetta upprof á skóla-
göngu hans varð til þess að hann
lauk aldrei skyldunámi.
Hætt kominn á Helgunni
Víðir var vélstjóri á ýmsum bát-
um frá Vestmannaeyjum og fór síð-
an í skólann og tók 1000 hestafla
réttindi og hefur alla tið stundað
sjómennsku. Þeir feðgarnir voru
saman til sjós I nokkur skipti, bæði
á Jóni Halldórssyni RE og Helgu II
RE og likaði vel aö vera saman.
„Sjómennskan átti vel við Val-
geir. Hann var aldrei sjóveikur og
var harðduglegur að vinna.“
Valgeir var reyndar hætt kominn
eitt sinn á Helgu II þegar verið var
að taka ís um borð í Reykjavíkur-
höfn. Hann var við annan mann
uppi á bílnum við að moka ísnum
þegar gaflinn gaf sig skyndilega og
íshlassið steyptist yflr síðuna á
skipinu og í sjóinn milli skips og
bryggju og báðir mennirnir með.
„Ég var niðri á millidekki með
skipstjóranum og heyrði bara hljóð-
in S Valgeiri og vissi strax að eitt-
hvað alvarlegt var að. Ég bað skip-
stjórann að fara upp i brú en þaut
sjálfur upp. Þá hékk Valgeir á flng-
urgómunum utan á skipinu en hinn
strákurinn var í sjónum undir sex
tonnum af Ss.“
Allt fór vel að lokum og saman
björguðu þeir manninum úr sjónum
Víðir Valgeirsson hefur leitað sonar síns S sex ár og alltaf verið sannfærður um að hann hafi verið myrtur.
Nú hillir undir að rannsóknin komist á skrið þar sem komiö hafa ný vitni sem styðja þessar grunsemdir. Víðir segir
aö málinu veröi ekki lokiö fyrr en réttlætið hefur náö fram að ganga og morðingjar sonar hans hafa veriö dæmdir.
Bréf Guðrúnar Jónu:
Undarlegar aðferðir RLR
Guðrún Jóna ípsen, stjúpmóðir
Valgeirs Viðissonar, tók virkan
þátt S leitinni að honum ásamt
allri fjölskyldunni. Guðrún lést
1999 eftir snarpt dauðastrið við
krabbamein. Hún lét eftir sig bréf-
ið sem hér birtist þar sem hún lýs-
ir skoðunum sínum á vinnubrögð-
um lögreglunnar við rannsókn
málsins.
„í júní 1994 týndist sonur sam-
býlismanns míns, Valgeir Víðis-
son, á mjög dularfullan hátt. Hann
hvarf sporlaust af heimili sínu rétt
fyrir miðnætti og hefur ekki sést
síðan. Eftir að fullvíst var að hann
var í raun og sann horfinn hófst
umsvifamikil leit að honum, jafnt
á landi sem á sjó. Leitað var í
nokkurn tíma en eftir að leit lauk
tók lögreglan að vinna úr þeim
upplýsingum sem þeim annað-
hvort bárust eða voru beinlínis
færðar upp í hendurnar á þeim.
Brátt hættu þeir þó allri vinnu við
málið og veit ég það fyrir víst að
þegar fólk hringdi inn með upplýs-
ingar um málið, jafnvel upplýsing-
ar þar sem staðir þar sem lík Val-
geirs gæti verið að flnna, voru
teknir fram, var því sagt aö lög-
reglan gæti ekki hlaupið eftir öll-
um þeim vísbendingum sem þeir
fengu og stungu þar með málinu
djúpt ofan í skúffu.
Þegar svona framkoma er skoð-
uö hlýtur þessi spurning að
vakna: Getur fólk horfið sporlaust,
jafnvel af völdum annarra, án þess
að rannsóknarlögreglan rannsaki
málið af vandvirkni, stingi því
bara undir stól án þess að rann-
saka það nokkuð frekar? Getur
það verið að fólk fái að komast
upp með morð hér á íslandi?
Sá grunur hefur auðvitað vakn-
að hjá okkur sem nálægt málinu
stöndum að það sé ekki rannsakað
vegna þess að Valgeir hafi verið
viðriðinn eiturlyf. Málið hlýtur að
vera öllu alvarlegra ef svo er þar
sem það hlýtur að þýða að lögregl-
an sé því nær fegin að slíkir menn
séu drepnir, teknir af lífi án dóms
og laga.
Að lokum er rétt að athuga að
allir eiga rétt á því að leyfa látnum
ástvinum sínum að njóta friðar, að
þeir séu grafnir í vígðri gröf. Líka
þeir sem hafa lent upp á kant við
lögin. Þeir eru jú líka manneskjur
með sama rétt og við hin.
Guðrún Jóna ípsen
Sólvallagötu 17
101 Reykjavík
sem var orðinn kaldur og hrakinn
og búinn að drekka mikinn sjó.
Valgeir vann ýmis störf til sjós og
lands. Hann afgreiddi í Rúmfatala-
gemum, var háseti til sjós, vann í
akkorði við beitingar og fleira.
„Hann var ekki hár i loftinu þeg-
ar hann var farinn að elta mig í
beitingaskúrinn í Eyjum. Ég setti þá
undir hann stamp og lét hann
hjálpa mér að greiða línuna og
grípa í að beita. Hann var ótrúlega
handfljótur og röskur þó hann væri
ekki nema 10-11 ára.“
Beitingar eru akkorðsvinna og
lágmarkið er 8 balar á dag en vanir
menn hreinsa sig af 11-12. Víðir seg-
ir að þegar Valgeir var eitt sinn að
beita suður í Sandgerði hafl hann
beitt sextán bala á dag og lætin i
honum hafí verið svo mikil að hann
var hafður i sérstökum klefa við
vinnuna.
Líf í skugga eíturlyfja
En yfir lífi Valgeirs hvíldi alltaf
skuggi þar sem hann ánetjaðist ung-
ur fíkniefnaneyslu og losnaði ekki
úr klóm hennar fyrr en yflr lauk.
Hann neytti amfetamíns og kókaíns
árum saman og var einnig flæktur 'í
innflutning, sölu og dreifingu á efn-
unum og hlaut dóma fyrir slík af-
brot.
„Mér skilst að hann hafi fyrst
kynnst fíkniefnum sem unglingur
um borð í dönsku flutningaskipi i
Vestmannaeyjum. Við ræddum
þessi mál stundum því auðvitað
vildi ég að hann hætti þessu. Hann
reif sig upp stundum í nokkra mán-
uði i senn og vann þá eins og fork-
ur en svo sótti alltaf í sama farið aft-
ur. Ég fór einu sinni út til Hollands
til að leita að honum þegar hann
hafði verið þar nokkuð lengi án
þess að láta vita af sér. Mér tókst
samt ekki að fá hann með mér
heim.“
Valgeir reyndi einu sinni að fara
í meðferð til að losna úr flkniefna-
neyslu. Hún varði ekki lengi.
„Hann útskrifaði sjálfan sig eftir
nokkra daga og sagðist vilja gera
þetta sjálfur.“
Maðkatínsla gefur meira en
dópsala
Valgeir var í sambúð frá 1985 til
1992 en þegar hann hvarf var hann