Dagblaðið Vísir - DV - 11.11.2000, Side 18

18
LAUGARDAGUR 11. NÓVEMBER 2000
Helgarblað
Will Smith:
Aftur í
Ali-
ham
Nýlega var greint frá því aö hinn
geðþekki Will Smith sæti með hend-
ur í skauti eftir að framleiðendur
myndar um hetjuna Muhammad Ali
settu hana í salt. Nú getur Will hins
vegar haldið áfram að æfa kroppinn
því framleiðendurnir eru komnir af
stað aftur. Ástæðan er sú að Will
samþykkti að lækka laun sín um-
talsvert, auk þess sem hann lækkaði
hlutdeild sína í gróðanum.
Forvitnilegt verður að sjá hvern-
ig Will tekur á goðinu Ali, sem af
mörgum Ameríkönum er álitinn
einn af stórmennum 20. aldarinnar.
Með liminn
undir hnífinn
- lengingaraðgerðir umdeildar og taldar árangurslausar
Það eru ekki mjög mörg ár síðan
að Eggert Þorleifsson leikari og
söngvari raulaði sig inn í hjörtu
þjóðarinnar með lagstúfnum Lítil
tippi lengjast mest. Sá kveðskapur
hefur áreiðanlega verið mörgum
karlmanninum uppörvun og hug-
hreysting því margir karlar rogast
með þungar áhyggjur af því að
sverð þeirra sé of stutt og á þessu
sviði dugir skammt að stíga feti
framar.
Með ýmsum frumstæðum þjóð-
um hafa tíðkast aðferðir sem ætlað
er að lengja lim karlmanna og hafa
einkum falist í því að hengja mis-
jafnlega þunga hluti í jafnaldrann.
Eitthvað fer tvennum sögum af ár-
angri slíkra aðgerða, að minnsta
kosti hafa þær aldrei náð út-
breiðslu á Vesturlöndum.
Vestræn læknavísindi luma á
tvenns konar aðgerðum til þess að
breyta ásýnd venjulegs getnaðar-
lims og er annarri þeirra ætlað að
lengja gripinn en hin skal auka um-
mál hans. Báðar eru þessar aðgerð-
ir umdeildar í meira lagi.
Undir hnífinn
Lengingaraðgerðin felst í því að
skorið er á sinar sem halda limnum
í nær uppréttri stöðu út frá líkam-
anum við fulla reisn. Við þetta síg-
ur limurinn framar og virðist
lengri, aö minnsta kosti í hvíldar-
stöðu. Það er sérkennileg tilviljun
að frumkvöðull aðgerða af þessu
tagi var doktor Long nokkur, sem
starfaði í Kína mestalla starfsævi
sína. Eftir að Long græddi lim aftur
á mann sem hundur hafði bitið til
skaða árið 1984 varð honum ljóst að
með svipuðum aðferðum mætti
lengja lim karlmanna sem væru
ósáttir við lengd sína.
Verr af staö farið en heima
setið
Vestanhafs er það einkum doktor
R.H. Stubbs sem hefur verið frum-
kvöðull slikra aðgerða. Hann
kynnti sér störf doktor Long í Kína
og hefur síðan stundað slíkar að-
gerðir í Toronto í Kanada. í The
Canadian Journal of Plastic Sur-
gery má lesa úttekt hans á afdrifum
300 karlmanna sem hann fram-
kvæmdi slíka aðgerð á.
Meðalaldur þessara 300 manna
var 37 ár og meðallengd lims 12.5
cm í fullri reisn eða á bilinu 7.5 til
16 sm. Helstu ástæður þess að þeir
sóttust eftir aðgerð voru sagðar
„búningsklefafælni" og óþægilegar
athugasemdir frá konum.
42 þáttakendur voru mældir með
skipulegum hætti á tíu mánaða
tímabili eftir aðgerðina. 41 mældist
með lengri lim, á bilinu frá 0.5 til 6
cm en einn mældist með 1 cm
styttri lim eftir aðgerð en fyrir.
Teygingu var beitt eftir aðgerð til
þess að auka líkur á árangri. Þá er
beitt líkum aðferðum og hinir frum-
stæðu þjóðflokkar kunna skil á því
lítil lóð eru hengd á liminn og kem-
ur fram að það er talið auka við
lengd hans. Sumir nota lóðin í allt
að sex mánuði eftir aðgerð.
Er sverð þitt of stutt?
Margir karlmerm bera í brjósti þungar áhyggjur af því aö limur þeirra sé
of stuttur. Þaö er hægt aö grípa til ýmissa ráöa til aö bæta úr því.
Hallgrímur Helgason
Bush, Gore, Gore, Bush...
Hailgrímur
Helgason
skrifar
Evrópan er að gíra sig uppí kosn-
inganótt sem reyndar er ennþá
kvöld handan hafsins. Bandaríkin
að kjósa forseta. Hvað kemur það
Evrópu við? Sífellt meir, virðist
vera. Við erum öll að verða banda-
rikari með hverju árinu. Velgengni
Wall Street er okkur í efnahag. Jim
Carrey stendur íslenskum börnum
nær en pabbar þeirra sem þau hitta
þriðju hverju helgi. í raun erum við
bara fylki númer 53 og uppúr. Fáum
að hafa okkar eigin fána og babbla
þessi fáránlegu tungumál okkar,
bara uppá sportið. En öll erum við á
áhrifasvæði Bandaríkjanna. Öll
erum við undir Clinton.
Fyrir Evrópumanni eru forseta-
kosningar i Bandaríkjunum eins og
fréttir af nýjum Rómarkeisara voru
Asterix og félögum hans í Norm-
andie. Þær skipta engu máli en
samt öllu máli.
Við sitjum nokkrir félagar á veit-
ingahúsinu Chez Clement viö Bou-
levard Montparnasse í París. Fyrir
utan æða leigubílarnir með geð-
stirðum bensíngjöfum og á hverju
borði er hvískrað Gore Bush, Bush
Gore. Bráðum koma fyrstu tölur.
Franskur leikari rís úr sæti og seg-
ir: „í raun ættum við að vera með
kosningarétt í Bandaríkjunum. For-
seti þeirra hefur meiri áhrif á okk-
ar líf en landa sinna. Utanríkispóli-
tíkin er það eina sem hann fær einn
að ráða.“ Oui, pourqoi pas?
í leigubíl á leiðinni útí Boulogne-
skóg þar sem islenski sendiráðsbú-
staðurinn stendur í fallegu rjóðri:
Ég, Bjarni Hinriksson, Þorfinnur
„heiman úr héraði", engin viðbrögð
úr herbúðunum í Nashville og
Austin, og alls enginn Guðni
ÁgústssorT að „bíða eftir næstu
hræru“. Bara þetta ofmetna frétta-
par: Hin húðstrekkta Judy
Woodruff og hinn , jákvætt mismun-
aði“ Bernie Shaw. En samt ekkert
annað í boði. Frönsku stöðvarnar
eru enn að fagna því að Lyon hafi
komist áfram í Evrópukeppninni.
Bush, Gore, Gore, Bush, Bush,
Gore, Gore, Bush. Þannig líður nótt-
in.
Það munar ekki einu sinni einu
atkvæði á nöfnum þeirra;
hvortveggja eins atkvæðis orð.
Á fimmta tímanum yfirgef ég
samkvæmið og tek ég leigubíl yfir í
hinn enda Parísar. Bílstjórinn er
svartur eins og nóttin en sólskins-
bjartur i tali, með sömu rödd og
Youssuf N’Dour og jafn illa upplýst-
ur og Concorde-torgið um næsta for-
seta Bandaríkjanna; hann er að
hlusta á eitthvað France Infó-
manískt prógramm um trúbadorinn
„Jessör" sem fór til Kamerún í leit
að sínum rótum og gerðist þar
götumalari. Bara verst að göturnar
í Kinshasa eru ekki malbikaðar. Við
hlustum á mannlífið í afrískri hafn-
arborg á meðan við þræðum þröng-
stræti og mannlaus torg í leit að
næsta forseta Bandaríkjanna en
hvergi er neinn sjáanlegur. París
sefur eins og kona sem er alveg
sama um allt.
Hótelið mitt er einnota bygging
nærri Bercy og ég læt loga í CNN-
arninum á meðan ég sef í tvo tíma.
Þegar ég fer niður í morgunmat er
staðan jöfn. Þegar ég kem aftur
uppá herbergi er Bush búinn að
vinna. í leigubíinum á leið útá flug-
völl er Gore ifættur við að tapa. Á
Tegel-velli í Berlín segir síminn að
munurinn sé 1000 atkvæði. Á Gast-
hausinu segir allt annað sjónvarp
mér eitthvað allt annað. Leigubíl-
stjórinn útí Pankow segir að þeir
ætli að telja aftur í Flórída.
Um kvöldið kemur í ljós að kjör-
seðillinn í Flórída var „gallaður",
sérlega hannaður af Jebba Bush-
bróður til þess að villa um fyrir
fólki og láta það kjósa Buchanan i
stað Gore. Maður fer hjá sér. Evr-
ópa roðnar. Bandarikin eru enn
hálfgert bananalýðveldi. Vanþróað
lýðræðisriki þar sem aðeins helm-
ingur þegnanna kýs sér konung og
skyldmenni frambjóðenda geta
höndlað með úrslit kosninga.
Kannski var þetta rétt hjá
franska leikaranum á Mont-
parnasse. Kannski ættum við Evr-
ópumenn frekar að sjá um það að
velja forseta Bandaríkjanna.
Ómarsson og Árni Snævarr. Ég segi
að Gore vinni. þeir segja „Bush“ og
um leið sé ég að á götunni stendur
„Bus“ svo það hlýtur að ganga eftir.
Við erum á leið í ekta góða íslenska
kosningavöku þó ekki sé gervi-
hnattadiskurinn svo öflugur að
Ólafur Sigurðsson náist í gegnum
hann.
Sendiráðsbústaðurinn er vel
tækjum búinn en hið glæsilega nýja
Bang&Olufsen sjónvarpstæki er ein-
um of „avanserað" fyrir óbreytta en
þó þaulrýnda sjónvarpsmenn: Okk-
ur tekst ekki að kveikja á því. Því
auðveldara sem tæknin gerir okkur
lífið, því erfiðara og flóknara verður
það fyrir okkur. Viö gefumst upp. í
staðinn fyrir æsandi kosningasjón-
varp horfum við á Erró. Portrett af
Loðvíki fjórtánda. Að sjálfsögðu er
fyrir löngu búið að hanna alla takka
burt af þessu danska sjónvarpstæki
en „snertiflötinn" finnum við ekki.
Við þreifum á tækinu þartil þjófa-
vamarkerfið fer i gang. O jæja. Það
er þá eitthvaö sem virkar hér. Á
innan við 5 mínútum birtist
þeldökkur Securitas-maður (eins og
innifalinn í B&O-hönnuninni; þú
ýtir á þennan takka og þá kemur
maður til að kveikja á tækinu) en
honum tekst heldur ekki að kveikja
á tækinu. Við erum komnir á það
helst að kveikja í tækinu þegar
bróðir sendiherrans hrópar úr eld-
húsinu: „Eg fann sjónvarp!”
það tekur okkur hins vegar 7
mínútur að finna eldhúsið.
Við eyðum nóttinni fyrir framan
vinnukonusjónvarpið: lítinn
Phillips-skjá frá því fyrir iðnblind-
ingu. CNN sökkar feitt. Ömurlegt
kosningasjónvarp og alger von-
brigði. Engar beinar sendingar