Dagblaðið Vísir - DV - 11.11.2000, Blaðsíða 32

32
LAUGARDAGUR 11. NÓVEMBER 2000
Helgarblað_________________________________________________________________________________________________PV
ir Guð
lesbía
Takk fyri
að ég er
Vegna nútíma klámmynda verða margir karlmenn
graðir við tilhugsunina um tvær lesbískar konur sam-
an. Eitt af hefðbundnum þemum klámklúbbanna:
„Lesbíumar Vanja & Tanja stíga á svið kl. 23.“ Stelp-
urnar eru gagnkynhneigðar og þama koma gagnkyn-
hneigðar og karllœgar hugmyndir um lesbíur fram.
Þetta er ógeðslegt.
Á nœstunni er vœntanleg frá
bókaútgáfunni Forlagió bókin Píku-
torfan sem er safn greina sœnskra
ungfemínista auk tvegga greina eftir
íslenskar stallsystur þeirra. Þessi
bók hefur meó sínum ögrandi titli og
tœpitungulausu skoóunum vakið
gríöarlegt umtal í Svíþjóö, Noregi og
Danmörku. Bókin hefur kallaö á
andsvör frá ungum karlmönnum og
bœöi hafa litiö dagsins Ijós bœkur
sem œtlaóar eru til stuönings mál-
staö femínista og bœkur sem beinlín-
is er att fram til andmœla þeim skoö-
unum sem koma fram í Pikutorf-
unni. Þaö eru stöllurnar Hugrún R.
Hjaltadóttir og Kristbjörg Kona
Kristjánsdóttir úr Bríeti, félagi
ungra femínista sem þýóa bókina.
Hér er gripió niöur í greinina Takk
fyrir Guö, aö ég er lesbía eftir Jenny
Svenberg.
„Jenny, hvemig vilt þú hafa þaö
heima hjá þér þegar þú veröur
stór?“ Það var systir mín sem er
fjórum árum eldri en ég, sem
spurði. Hún var alltaf óánægð með
hvernig var heima hjá okkur. Við
tókum of sjaldan til, fannst henni,
og við áttum skritna hluti. Heimatil-
búin húsgögn og kúkabrúnar og
appelsínugular hurðir. Maturinn
var samt verstur af öllu. Grænmeti.
Ég skipti mér ekkert af þvi hvemig
heimilið okkar leit út, systir mín sá
um það.
Við gengum eftir Storgatan í
Váxjö, einhvers staðar rétt hjá bak-
aríinu Askelyckan. Ég hlýt að hafa
verið yngri en sjö ára vegna þess að
ég var ekki byrjuð í skóla. Ég hugs-
aði lengi um spurninguna. Það
myndaðist smátt og smátt skýr
mynd í hausnum á mér: Stór björt
stofa þar sem hátt er td lofts. í
miðju herberginu er svartur flygill
af bestu tegund. Á veggnum hanga
fiðlur, selló og kontrabassar í röð
eftir stærð.
Ég ætlaði að fara að segja systur
minni frá þessu. Hún gekk þarna
við hliðina á mér með bros á vör og
hugsaði um sína eigin innréttingu.
Svarið dó á vörum mínum. Það var
eitthvað sem passaði ekki inn í stof-
una mína. Eitthvað sem ég gat ekki
sagt. Milli fallegu hljóðfæranna
gekk ...kona.
Ég skildi ekkert.
Einmitt þá fór stóra systir að
verða óþolinmóð.
„Halló ... segðu mér!“
Og ég sagði frá bjarta herberginu,
svarta flyglinum, fiðlunum á veggn-
um ...
og hávaxna sjarmerandi karlin-
um sem var með mikið skegg. Kon-
an sem gekk þama á milli hljóðfær-
anna gerði mig bæði hrædda og
undrandi. í mörg ár velti ég því fyr-
ir mér hvernig hún hefði komist
þama inn og hvað væri eiginlega að
mér. Ef manneskjan sem ég bjó með
væri kona, þá væri ég karl en það
gekk ekki upp.
Lesbíur borða lltlar stelpur
Gagnkynhneigð var það eina sem
ég skildi. Orðin lesbía og hommi
urðu ekki til í smálenska orðaforð-
anum mínum fyrr en löngu seinna.
Þá tengdi ég þau við eitthvað ógeðs-
legt. Við hættulegar, ógeðslegar
menneskjur sem bjuggu í dimmum
kjöllurum í stórborginni. Ég hélt að
stærsta ósk lesbískra kvenna væri
að smyrja litlar, sætar stelpur eins
og mig með hunangi og borða þær.
Eii hugsunin um stelpur hvarf
ekki. Ég man að nokkrum árum
seinna steig stelpa sem var einu ári
eldri en ég út úr skólabílnum. Ég
horfði á hana í gegnum bílgluggann.
Hún var alvarleg á svipinn. Hún var
svo falleg. En ég gat ekki talað um
það við neinn.
I staðinn fann ég mér einhvern
strák til að vera skotin í. Svo sagði
ég hlutina sem átti að segja og hag-
aði mér eins og stelpa átti að haga
sér.
„Vááá, hvað hann er ógeðslega
sætur!" „Getur þú ekki spurt hvort
ég eigi séns í hann, fyrir mig?
Geeerðu þaaað ...“ og svo framvegis.
Á sama tíma fannst mér hinar stelp-
urnar sem voru skotnar i strákum
leika í ömurlegu leikriti. Ég gat
ekki tekið þær alvarlega, því ég
skildi ekki hrifningu þeirra á strák-
um. Núna, svona eftir á, skil ég að
þeim var alvara.
Síðasta árið í gagnfræðaskóla og
árin í menntaskóla gengu út á að
sannfæra mig og alla í kringum mig
um að ég væri gagnkynhneigð. Al-
veg rosalega gagnkynhneigð. Ég lét
í ljós hatur mitt á samkynhneigð-
um, aðallega lesbium.
Og allan tímann var ég skíthrædd
um að það mundi komast upp um
mig.
Klámið hefur einkarétt á
kynferði kvenna
Ég varð skotin í nokkrum af
bestu vinkonum mínum en ég út-
skýrði það fyrir sjálfri mér sem
„óvenju nána vináttu". Ég fékk
þessa útskýringu að láni úr nýald-
arheimspeki og hélt því fram að ég
hlyti að hafa þekkt þær í fyrra lífi
og þess vegna vildi ég alltaf vera
svona nálægt þeim! Ég var auðvitað
gagnkynhneigð. Það gat einfaldlega
ekki verið öðruvísi. En samt var ég
alltaf öfundsjúk út í kærastana sem
fengu að kyssa þær.
Hefði ég séð mynd eins og Fuck-
ing Ámál þegar ég var fimmtán ára
hefði það veriö mikil hjálp. Mynd
sem „allir“ fóru á, mynd sem allir
elskuðu.
Ég og kærastan min, Jenny (já,
við heitum sama nafni) sáum
hana nokkrum vikum eftir frum-
sýninguna. Gagnrýnendur íjalla
sjaldan um samkynhneigð í bíó-
myndum, en þessi mynd var und-
antekning. Okkur fannst alveg
æðislegt að sjá tvær stelpur verða
ástfangnar hvor af annarri. Þar
sem lesbíur fá nánast aldrei tæki-
færi til að sjá sjálfar sig á hvíta
tjaldinu fórum við auðvitað að sjá
hana. Þetta er án efa besta og
fyndnasta bíóferð sem ég hef upp-
lifað.
Eitt atriðið í Fucking Ámál er
mjög mikilvægt. I smá stund fá
bíógestirnir að sjá Agnesi fróa
sér. Það sést allt of sjaldan í bíó.
Ég held að þetta atriði hafi skipt
sköpum fyrir margar stelpur, alls
konar stelpur, sem núna skamm-
ast sín minna fyrir kynferði sitt.
Annars hefur klámið einkarétt
á kynferði kvenna. Kynlíf er mælt
með tilliti til þess hversu hátt
konan stynur við endaþarmsmök
og hversu nálægt linsunni henni
tekst að troða sílíkonbrjóstunum.
Vegna nútíma klámmynda verða
margir karlmenn graðir við til-
Píkutorfan
Kápumynd hinnar umdeildu bókar Píkutorfan.
Greinarhöfundurinn
Jenny Svenberg.