Dagblaðið Vísir - DV - 11.11.2000, Blaðsíða 30

Dagblaðið Vísir - DV - 11.11.2000, Blaðsíða 30
30 LAUGARDAGUR 11. NÓVEMBER 2000 Helgarblað_________________________________________________________________________________________________PV Fjárhagur Ingu Köhler var slæmur eftir andlát manns hennar: Ekkjan fann skammvinna hamingju Inga Köhler raulaði glaðlega á meðan hún tók til í íbúðinni. Hún var hamingjusöm og fann loksins fyrir öryggi á ný. Hún bar ekki leng- ur ein ábyrgð á börnunum sínum Qórum og fjárhagsmálin voru loks komin í lag. Fjárhagurinn hafði ver- ið lélegur frá þvi að eiginmaður hennar og faðir bamanna, Horst, hafði dáið úr lungnakrabba. Þau höfðu ekki haft nein auraráð. En nú var Stefan orðinn hluti af tilveru hennar. Henni hlýnaði um hjartarætur þegar hún hugsaði um daginn sem þau voru gefin saman. Hún hafði I langan tíma ekki getað ímyndað sér að hún yrði hamingjusöm á ný. En kraftaverkið hafði gerst. Það eina sem skyggði á gleðina var að ekki hafði gefist tími til að fara I brúð- kaupsferð og að hún hafði ekki sinn ástkæra Stefan hjá sér á hverjum degi. En hún hafði skilningsrík kinkað kolli þegar Stefan útskýrði fyrir henni að hann væri að flytja stóra flutningafyrirtækið sitt til Dússel- dorf og að flutningurinn krefðist alls þess tíma sem hann hefði. Á meðan Inga burstaði ítölsku fotin, sem hann hafði klæðst við brúðkaupið fyrir tveimur dögum, hugsaði hún um að þegar flutningunum væri lokið kæmi hann heim til hennar á hverj- um degi. Reikningur í jakkavasa Inga þreifaði í vasana áöur en hún hengdi fötin inn í klæðaskápinn. Það skrjáfaði i pappír í einum vasanna. Hún fann reikning og á honum las hún að greiða ætti fyrir jakkafötin, skyrtuna og beltið í siðasta lagi 3. september. Það er í dag, hugsaði Inga með sér. Hún velti fyrir sér hvers vegna í ósköpunum Stefan hefði fengið lán fyrir fatakaupunum. Hann óð í pen- ingum og gat keypt sér hvað sem hann vildi og greitt fyrir það með reiðufé. Horst með elsta barnið Fyrrverandi eiginmaöur Ingu lést af völdum lungnakrabbameins. Séntilmaöur fram í fingur- góma Eftir að Horst var látinn hafði Inga varið öllum tíma sínum með börnunum. Hún átti erfltt með að vinna bug á sorginni. En nokkrum mánuðum seinna tókst vinkonu hennar að lokka hana með sér í bæ- inn. „Þú verður að reyna að komast yf- ir þetta,“ hafði vinkonan sagt. „Þú þarft að hitta fólk. Það er ekki hægt að loka sig inni. Börnin þurfa lika á því að halda að karlmaður komi í húsið,“ bætti vinkonan við. Þau höfðu hist á veitingastað í Dússeldorf. Stefan Hölscher var heið- ursmaður. Hann var glæsilega klæddur, öruggur i fasi og séntilmað- ur fram í fingurgóma. En Inga féll ekki fyrir honum þetta kvöld. Hún taldi að hann hefði líklegast bara dansað við hana af því að ekki var um aðrar að velja. Hún var líka eldri en hann. Hann var aðeins 35 ára en hún var komin yfir fertugt. En þegar líða tók á nóttina sátu þau enn sam- an og spjölluðu. Vinkonan var farin heim og Stefan bauðst til að aka Ingu heim. Hann opnaði með tilþrifum dyrnar að glæsilegum Benz og var alls ekkert uppáþrengjandi þegar Inga útskýrði fyrir honum að hún gæti ekki boðið honum inn. „Bömin mín eru sofandi og barnapían líka. Hún gistir í nótt,“ útskýrði Inga. Þegar Stefan ók af stað í dýra bíln- um sínum reiknaði Inga því ekki með að hún sæi hann aftur. En snemma næsta morgun kom sendill með 40 rauðar rósir og flösku af dýru kampavíni. Á miða sem fylgdi stóð: „Gætir þú hugsað þér að snæða kvöldverð með mér á laugardeginum eftir tvær vikur þegar ég kem aftur til Dússeldorf? Ég ætla að leyfa mér að hringja til þín. Þinn Stefan.“ Eftirminnilegt kvöld Þetta varð eftirminnilegt kvöld fyrir Ingu. Hún snæddi kvöldverð á dýrum veitingastað sem hún hefði sjálf ekki haft efni á að snæða á. Stef- an var örlátur á þjórfé og þau áttu ánægjulega stund saman yfir kvöld- verðinum og í bílnum á leiðinni heim. Stefan sagði Ingu að vegna annríkis I stóra flutningafyrirtæk- inu hans gæti hann einungis tekið sér frí um aðra hverja helgi. Hann kvaðst vilja eyða fríunum sínum með henni ef hún vildi. Og það vildi hún gjarnan. Allt vorið og sumarið 1995 kom Stefan heim til Ingu á hálfsmánaðar- fresti. Hún þurfti engan umhugsun- arfrest þegar hann spurði hana í ágúst hvort hún vildi giftast honum. Hún elskaði Stefan sinn, börnunum geðjaðist vel að honum auk þess sem fjárhagsvandi hennar myndi leysast. Það voru aöeins nánustu vinir sem voru viðstaddir þegar Inga Köhler varð frú Hölscher þann 1. september þetta ár. Brúðkaupið var engu að síður veglegt. Fyrir utan ráðhúsið beið límúsína eftir brúð- hjónunum. Síðan var haldin vegleg brúðkaupsveisla á dýrum veitinga- stað. „Því miður getum við ekki farið í brúðkaupsferð strax. Ég hef víst van- metið alla vinnuna í sambandi við flutninginn á fyrirtækinu," sagði Dæmdur í fangelsi á ný Armur laganna náöi loks í Stefan Hölscher sem er til hægri á myndinni. Hann var dæmdur í fjögurra ára fangelsi fyrir svikin. Á meöan hamingjan varöi Inga Köhler haföi fundiö hamingjuna á ný. Henni var alveg sama þótt þau kæmust ekki strax í brúökauþsferö. Mikilvægast var aö þau höföu hvort annaö. Stefan á sunnudeginum, daginn eftir brúðkaupið, þegar hann var að búa sig undir að keyra til fyrirtækisins síns. Inga sagði að hann skyldi ekki hafa neitt samviskubit vegna þess. „Þú verður að komast yfir þetta,“ hafði vinkonan sagt. „Þú þarft að hitta fólk. Það er ekki hægt að loka sig inni. Börnin þurfa líka á því að halda að karlmaður komi í húsið,“ bætti vinkonan við. Þau hefðu hvort annað og það væri mikilvægast. Þetta sagði hún daginn eftir brúðkaupið. Hún varð hins veg- ar óróleg þegar hún fann reikning- inn í jakkavasanum. Hún ætlaði að hringja í manninn sinn en svo datt henni í hug að eðlileg skýring kynni að vera á þessu. Hún tók upp öskj- una með demantshringnum sem hún hafði fengið í brúðargjöf frá Stefan. Henni fannst hann allt of dýr til þess að ganga með hann á hverjum degi og geymdi hann þess vegna í öskj- unni. Henni brá ógurlega þegar hún opnaði kassann. Hringurinn var horfinn. Allt var horfið Inga varð tortryggin og opnaði skartgripaskrínið sitt. Það var tómt. Allir skartgripirnir hennar voru horfnir. Hún leitaði í skríninu sem hún geymdi fé fyrir neyðartilfelli. Það var líka tómt. Það var búið að stela öllum verðmætum hennar og það hafði enginn getað gert nema Stefan. Inga lyfti upp tólinu til að hringja í Stefan. Svo lagði hún það niður aft- ur. Hún vissi ekki hvaða simanúmer hann var með. Hann hafði alltaf hringt í hana. Svo rann upp fyrir henni ljós að hún þekkti ekki einu sinni nafnið á fyrirtækinu hans. Hún hafði aldrei spurt hann um það og hann hafði heldur ekki sagt frá því af fyrra bragði. Henni gramdist hversu einfóld hún hafði verið. Inga beið í nokkra daga eftir því að Stefan hringdi. En hann hringdi ekki og þá rann sannleikurinn upp fyrir henni. Hún hafði verið rænd og svikin af manninum sem hún hélt að hún ætti eftir að verja mörgum ham- ingjusömum árum með. Ingu fannst eins og tilveran væri hefði hrunið. í stað þess að fara í brúðkaupsferð hélt hún til lögreglunnar. Þar kærði hún eiginmann sinn fyrir svik og þjófnað. Tugmilljónasvik Það tók lögregluna ekki nema nokkrar mínútur að grafa upp sann- leikann um Stefan Hölscher á Net- inu. í ljós kom að hann var eftirlýst- ur af fangelsisyfirvöldum í Essen vegna þess að hann hafði ekki kom- ið úr helgarleyfi til fangelsisins þar sem hann afplánaði fjögurra ára fangelsisvist fyrir fjársvik. Hann hafði verið dæmdur árið 1993 fyrir tugmilljónasvik. Alls var um að ræða 31 afbrot. Vegna góðrar hegð- unar hafði hann fengið helgarleyfi á tveggja vikna fresti. Það var í þess- um helgarleyfum sem hann heim- sótti Ingu. Hún fékk enn meira áfall þegar reikningamir tóku að streyma til hennar. Stefan hafði hvorki greitt fyrir brúðkaupsveisluna né demants- hringinn. Og það var eins og jörðin hefði gleypt hann. Þrátt fyrir að hann væri eftirlýstur um allt Þýska- land var hann ekki handtekinn fyrr en eftir heilt ár. Hann hlaut nýjan dóm upp á fjögurra ára fangelsisvist. Úr fangelsinu sendi hann Ingu afsök- unarbréf og hét því að vera henni trúr eiginmaður þegar hann kæmi út. Inga svaraði ekki bréfinu. Systkinin voru þögul vitni Þau horfðu á þegar móðir þeirra var svívirt og myrt.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.