Dagblaðið Vísir - DV - 03.03.2001, Blaðsíða 11

LAUGARDAGUR 3. MARS 2001
11
DV
Skoðun
Samba með visk
takt við aðra og einn þeirra fékk
þann heiður að dansa við sjálfan
danskennarann. Sú góða kona sá
raunar til þess að skipta ört þannig
að laus sveinn gat enn hert á sprett-
inum næst þegar boðið var upp eða
treyst á lukku sína í dömufríi.
Ósanngjarn samanburður
Ég gat ekki annað en dáðst að
danshópnum. Sveinar jafnt sem
meyjar voru með sporin á hreinu
þótt ört væri skipt milli suður-am-
erisku dansanna. Eiginkona mín
sagði ekki neitt en horfði út undan
sér á mig. Ég fann að hún bar mig
saman við krakkana. Það er þó
ósanngjarn samanburður því ég
náði aðeins bronsmerkinu í dansi,
sjö ára gamall. Kúnstin var ekki
tekin alvarlega þá og hefur ekki ver-
ið haldið við, svo sem vert væri.
Þetta hefur auðvitað komið mér í
koll þótt ég hafi huggað mig við það
að vera skrattakornið ekki verri en
hver meðaljón á balli. Þá hefur það
stundum nýst mér sem afsökun á
slíkum samkomum að fara fram á
hjartastyrkjandi tíl þess að ná lip-
urð í ganglimi og slætti í handleggi,
að hætti Ragga Bjarna.
Danskennarinn nær vel til barn-
anna og heldur uppi góðum aga.
Ungsveinar eru því ekki með neinn
fíflagang í tímum eins og stundum
hendir þá. Hver piltur tók því hald,
eins og danskennarinn kallaöi það,
og horfði fram hjá vanga stúlkunn-
ar um leið og fyrsta danssporið var
stigið. Ekki mátti horfa niður á
tærnar til þess að glöggva sig á
gangi mála. Þannig svifu pörin um
danssalinn líkt og smækkaðar út-
gáfur af keppnispörum þeim sem
sjást stundum í sjónvarpinu. Nokk-
ur munur var að visu á klæðaburði.
Stelpurnar voru vel til hafðar, og
það glitti á eyrnalokka hjá einni, en
siffonkjólarnir bíða betri tíma sem
og hvítu skyrturnar og dökku fötin
strákanna. Þá voru allir á sokkun-
um samkvæmt skóla-
„Sjáðu taktinn og kraftinn i
krökkunum. Þeir eru ófeimnir og
dansa eins og englar. Það er sama
hvort það er vals, ræll, rúmba,
tangó eða tískudansar. Þetta er eitt
það besta sem kennt er í skólanum."
Við sátum saman á sal, foreldrar og
systkini dansaranna, og konan min
hvíslaði þessu að mér. Dóttir okkar
á tólfta ári dansaði þar með bekkjar-
félögum sínum. Auðséð var að
stúlkurnar í bekknum voru að kom-
ast á það stig að vaxa upp fyrir
Heilinn í mér virkaði
ekki og því síður lappirn-
ar í sokkunum. Ég horfði
ýmist á danskennarann
eða dóttur mína, gersam-
lega taktlaus, og þvœldist
fyrir útskriftarneman-
um.
dansa á góðum skóm en sokkunum.
Kona mín er forhertari og var á
skónum og sama gilti um margar
mæður í hópnum. Þær töldu sig
vaxnar upp úr öllum skólareglum.
Það voru því ekki aðeins tærnar á
börnunum sem voru í hættu heldur
mínar líka. Meiri vandi var þó
dansinn sjálfur. Útilokað var að við
kæmum aftur upp í enska valsinum
því hann var notaður síðast. Lík-
urnar á ræl, polka, tangó eða djæf,
svo ekki sé minnst á cha cha cha,
voru því yfirgnæfandi. Ég gat varla
treyst á þá lukku að danskennarinn
prófaði okkur í samba.
Úr takti
Því meiri varð gleði mín, þar sem
ég hafði tekið svokallað hald á dótt-
ur minni og beið örlaganna, er
danskennarinn bað okkur að dansa
samba. Ég tók grunnsporið sam-
stundis og svo hratt að dansneminn,
dóttir mín, fylgdi varia. Enginn
annar dansaði og danskennarinn
horfði á mig í forundran. Stúlkan
sendi föður sínum augnaráð sem
ekki varð misskilið en móðirin
glotti, langþreytt á vitlausum takti
manns síns. „Við ætlum að dansa
samba með visk,“ sagði danskenn-
arinn með nokkurri sveiflu og
horfði hvorki á aðra foreldra né
nemendur heldur einungis á mig.
Konan sú virtist ekki kannast við
grunnsporin úr Skátaheimilinu við
Snorrabraut.
„Með visk?“ var komið fram á
varir mér þegar danskennarinn
stillti sér upp fyrir framan okkur og
sýndi sporin. Þau voru eins fjarri
minni sömbu og hugsast gat, nánast
með tvöföldum hælkrók, fram og til
hliðar. Heilinn á mér virkaði ekki
og því síður lappirnar í sokkunum.
Ég horfði ýmist á danskennarann
eða dóttur mína, gersamlega
taktlaus og þvældist fyrir
útskriftarnemanum. Barn-
ið tók bæði að sér hið
meinta hald og stjórn
alla. Konan min var hætt
að glotta og hló upphátt.
Sært stolt og sárar tær
í þessari stöðu hefði
einn tvöfaldur hjálpað,
mýkt mig og auðveldað
viskinn. Það var þó
* borin von á þessu
grunnskólaballi. Ég
.beit því á vörina og
kláraði dansinn, lét
jafnvel ekki á neinu
bera þótt kona nokk-
ur í útiskóm, með son
sinn í haldi, stigi á
tærnar á mér. Stoltið
var særðara en svo að
sársaukinn næði til
tánna.
„Þetta er allt í lagi,
pabbi minn,“ sagði
stelpan þegar hún
leiddi föður sinn til
sætis. Það hefur alltaf
verið kært með okkur
og pabbastelpan sá að
fulllangt var gengið.
„Það er hægt að gera
svo margt annað en
dansa,“ sagði hún
fullorðinslega.
Ég verð .að hugga
mig við það.
.0^,;
hefð. Kuldaskórnir og stígvélin voru
geymd í anddyrinu.
Allt á sokkaleistunum
Agi danskennarans nær ekki að-
eins til nemendanna. Það vissi ég af
fyrri brons- og silfursýningum að
foreldrarnir komast ekki upp með
það að sitja aðgerðalausir úti í sal.
Þeir skulu, hvort sem þeim líkar
betur eða verr, út á dansgólfið líka.
Þegar silfurpeningarnir voru af-
hentir í fyrra eða árið þar áður var
heppnin með mér. Það eina sem ég
man úr dansnámi mínu hjá Her-
manni Ragnari í Skátaheimilinu við
Snorrabraut er grunnspor í enskum
valsi auk sambaspora. Þá beið dótt-
ir min spennt eftir pabba sínum og
vonaði það besta eins og ég. Við
sluppum með skrekkinn því dans-
kennarinn valdi enskan vals. Ég
tróð stúlkunni því ekki um tær og
gat kinnroðalaust leitt hana til sæt-
is eftir dansinn.
Nú stóð ég enn í sömu dansspor-
um. Pabbarnir dönsuðu við dætum-
ar og mömmurnar við synina. Mitt
var því að dansa við stúlkuna þótt
móðirin stigi sporin með líkt og aðr-
ir foreldrar í aukahlutverki. Gull-
stúlkan okkar var orðin þetta eldri
en á silfurprófínu og á viðkvæmari
aldri þannig að nú reið á að standa
sig. Vandi minn var tvíþættur.
Ég var á sokkunum því ég er
hlýðinn líkt og skólabörnin.
Það er hins vegar betra að
Jónas
Haraldsson
aðstoðar-
ritstjórí
drengina. Þær stjórnuðu því frekar
dansinum en þeir. Náttúran ræður
þvi svo að strákarnir lengjast, þótt
síðar verði, en það breytir þó ekki
því að stúlkumar munu áfram stýra
dansinum í þeirra lífi.
Við höfum áður fylgst með svona
danssýningum í skólanum. Þá voru
tekin brons- og silfurstig en hér var
komið að sjálfu gullinu, útskrift úr
dansnámi grunnskólans. Krakkarn-
ir voru því spenntir, ekki síður en
foreldrarnir. Nú átti að sýna það
sem i þeim bjó. Danskennarinn
fylgdi hefðum og stillti dansherrun-
um upp öðrum megin í salnum og
dömunum hinum megin. Oft er það
svo í dansi að dömumar eru áhuga-
samari um fótamenntina og því
fleiri en herrarnir. Þarna var þessu
öfugt farið. Skóla-
sveinar
dansæfingun-
um voru fleiri
en meyjarnar.
Þeir stilltu sér
því beinlínis
upp eins og
sprett-
hlauparar
þegar
kom að
því að
bjóða upp.
Strákarnir
sem náðu
ekki í dansfé-
laga tóku því
af karl-
mennsku og
hreyfðu sig í
Skoðanir annarra
Rauökálshótanir
„Fyrir fimm árum hótaði Lars
Bang, þáverandi flutningabílstjóri, að
aka tveggja hæða langferðabil með 40
rauðkálshausa á efri hæðinni inn í
Knippelsbrú til að sýna hversu hættu-
leg þessi lága brú er inni í miðri höf-
uðborginni. Bang gerði ekki alvöru úr
hótun sinni, en eftir hið hörmulega
slys, þar sem tveir létu lífið og nærri
tugur manna slasaðist illa, vildi mað-
ur óska þess að hann hefði gert það. í
staðinn varð það kátt fólk sem lenti i
þessu stórslysi án nokkurrar viðvör-
unar. Hvorki áralöng stöðug gagnrýni
borgaranna á aðstæður við Knippels-
brú, sem er aðeins 3,1 metra há, né
tvö fyrri slys hafa leitt til betri merk-
inga við brúna.“
Úr forystugrein Politiken 1. mars.
Vandamálið Saddam
„Kaldhæðni
stöðunnar hefur
ekki farið fram hjá
neinum. Tíu árum
eftir uppgjöf her-
sveita Saddams
Husseins úti á
víöavangi, hefur sá
sem sigraði hann
þá, Colin Powell hershöfðingi, sem
nú er orðinn utanríkisráðherra
Bandaríkjanna, viðurkennt að hann
eigi ekki annarra kosta völ en að
endurskoða refsiaðgerðirnar sem
settar voru á leiðtoga íraka, sem
heldur áfram að lýsa yfir sigri sín-
um. Þessi endurkoma á Bagdad-reit-
inn her það með sér að vera uppgjör
mffli Bush-ættarinnar, við völd í
Washington árið 2001 rétt eins og
árið 1991, og ættar Husseins en eng-
inn bilbugur er á harðstjórn hans
eftir tíu ára átök. Einkum þetta er
það gjald sem Vesturlönd hafa orðið
að greiða fyrir ómarkvissa stefnu
sína. Hún hefur í raun aldrei kveð-
ið upp úr um það hvort ganga ætti
endanlega frá Saddam eða hvort,
þvert á mótti, ætti að þyrma honum
af ótta við að íranar högnuðust á
óstöðugleika í þessum heimshluta."
Úr forystugrein Libération 1.
mars.
Landbúnaður í kreppu
„Eftir útbreiðslu kúariðu í hverju
landinu á fætur öðru, sjúkdóms sem
menn geta smitast af, breiðist nú
gin- og klaufaveiki hratt út í Bret-
landi. Það veldur óróa og allt að
skelfingu annars staðar í Evrópu,
jafnvel þó að menn fái ekki veikina.
Bretar hafa ekki bara aflýst veðreið-
um heldur einnig íþróttakeppnum
til að koma í veg fyrir fjöldasam-
komur á svæðum sem eru í hættu.
Það er rétt af okkur í Noregi að
grípa strax til viðamikilla aðgerða
og það er ekki einum degi of
snemmt. Gin- og klaufaveiki gæti
eyðffagt mikilvægan hluta landbún-
aðar okkar á mjög stuttum tíma.
Tvær ástæður eru fyrir kreppunni í
landbúnaðinum í Evrópu. ífyrsta
lagi vantreysta menn matnum sem
er afurð landbúnaðar er verður
stöðugt meira iðnvæddur. í öðru
lagi er sameiginleg landbúnaðar-
stefna Evrópusambandsins undir
miklum þrýstingi. Mörg ESB-land-
anna hafa mótmælt nýjum tillögum
framkvæmdastjórnarinnar um að
slátra 1,2 milljónum nautgripa til
viðbótar þeim 2 milljónum sem bú-
ið var að taka ákvörðun um.“
Úr forystugrein Aftenposten 28.
febrúar.
Skuggar yffir Balkanskaga
„Margir óttast að ofbeldið í
Presovodalnum í suðurhluta Serbíu
breiðist út. Fregnir hafa borist af
skotbardögum albanskra uppreisn-
armanna og öryggissveita í
Makedóníu. Það var ekki fyrr en of-
beldið í Kosovo var orðin óumflýj-
anleg staðreynd sem umheimurinn
greip til diplómatískra aðgerða. Þá
var það orðið, eins og svo oft, allt of
seint. Það ætti að vera lítil hætta á
að það fari jafn illa á ný. Nú er lýð-
ræðislega kjörin stjórn við völd í
Belgrad. Vojislav Kostunica forseti
veit að hann þarf að vera samvinnu-
fús vffji hann nauðsynlega hjálp til
uppbyggingar."
Úr forystugrein Dagens Nyheter
1. mars.