Dagblaðið Vísir - DV - 11.05.2002, Page 34

3-4-
Helqcirblcið H>'Vr
LAUGARDAGU R
. MAÍ 2002
Dansinn eiAlífið
Hlín Diego hefur dansað frá þi/íhún man
eftir sér og haft það að atuinnu frá þi/í 1998.
Árið 2000 gekk hún til liðs i/ið íslenska
dansflokkinn og ídag dansar hún sittsíð-
asta hlutverk hjá íslenska dansflokknum í
bili, Sölku Völku, ísamnefndu verki Auðar
Bjarnadóttur.
FYRIR RÚMU ÁRI UPPLIFÐI ÉG í fyrsta sinn sýn-
ingu hjá íslenska dansflokknum. Þá voru sýnd verk
eftir Jo Strömgren og Rui Horta. Ég nota sögnina upp-
lifði fremur en sá því þetta var upplifun sem opnaði
nýjar víddir. Sérlega er verk Horta, Pocket Ocean, eft-
irminnilegt. Þar notaöi hann vatn á litlum hluta
sviðsins og endurspeglaði langur og mjór vatnsflötur-
inn ljósi upp á tjald sem var innst á sviðinu. Dansar-
arnir dönsuðu í kringum þennan flöt og stukku yfir
hann þar til einn steig út í vatnið og gáraði það. Þetta
litla skref út í vatnið er eftirminnilegt enda heyrði ég
síðar af gömlum manni sem stundi einmitt á þessu
augnabliki verksins og sagöi: jahá, svona er að deyja.
Það er ekkert vatn í Sölku Völku Auðar Bjarnadótt-
ur en nóg af tilfinningum. Líkt og María Ellingsen
gerði í leikgerð sinni sem sýnd var i Hafn-
arfjarðarleikhúsinu fyrir
nokkrum misserum
hefur Auður ein-
beitt sér
Völku enda spuming hvernig
verkalýðsbaráttusagan eigi mikinn hljóm-
grunn í byrjun nýrrar aldar auk þess sem ástin
fær hjá fáum jafnfallega túlkun og hjá dönsurum.
„Happy-ending“
Hlín Diego dansar titilhlutverk Sölku Völku. Það er
nóg að gera hjá henni, verkið tekur rúma klukkustund i
flutningi og er Hlín dansandi 95% af þeim tíma. Ég
mælti mér mót við hana eftir rennsli á miðvikudag.
Borgarleikhúsið er stórt hús og í því miklir rangalar. Ég
er um tíma sannfærður um að ég sé villtur og líður eins
og persónu í sögu eftir Kafka: gráir veggir umlykja mig
og á þeim ótal dyr, allar lokaðar og með torkennilegum
númerum. En guð hefur líklega bara verið að stæla
Kafka þegar hann sendi mig inn í Borgarleikhúsið í leit
að Hlín því hann gefst fljótlega upp á kafkaísku sögunni
og býr til amerískan „happy-ending“ því mitt í örvænt-
ingunni birtist Hlín í einum dyrunum. Við kynnum okk-
ur og ég bíð smástund meðan Hlín fer úr gervi Sölku. Þá
skondrum við inn í lítinn fundarsal þar sem við setjumst
við stórt borð. Hlin setur annan fótinn upp á borðhorn-
ið. Hún virðist afslöppuð en þreytt; æfingatímabilið búið
að vera langt og strangt.
Sterka konan
Ég spyr hana hvort hún hafi þekkt Sölku áður en hún
byrjaði á þessu verkefni. „Nei," segir hún. „Við fengum
öll það verkefni aö lesa bókina áður en æfingar hófust
svo við myndum þekkja söguna."
Hvernig leist þér á að fara að dansa Sölku?
„Vel, ég bjóst strax við því að þetta myndi verða erfitt
þvi við vinnum.ekki mikið á þennan hátt. Salka er hálf-
gerður söguballett og þá eru það ekki bara einhver spor
heldur mikil tjáning. En það er auðvitað skemmtilegt að
fá að takast á við það.“
Við lestur bókarinnar fannst mér Salka stundum
brussuleg. Þú ert ekki mikil brussa.
„Nei, það er svolítið erfitt að láta dansara vera
brussulega," svarar Hlín og hlær, „70% sögunnar gerist
þegar Salka er lítil stelpa og verkið endar þegar hún er
nýorðin kona. Hún kemur með mömmu sinni í þorp þar
sem Salka vill ekki vera. Salka er allt annað en feimin,
kannski frökk en áreiðanlega ákveðin og barnsleg. Hún
gengur í gegnum hræðilega hluti; afneitun móðurinnar
vegna Steinþórs og tekur við það stórt skref i átt að því
að verða fullorðin."
Þetta er ansi mikil saga.
„Þetta er rosalega stór saga. Auður ákvað að taka
þessa hluti fyrir og mér finnst hún hafa gert rétt í þvi.“
Þú dansaðir Elsu í samnefndu verki Láru Stefánsdótt-
ur sem hlotið hefur fullt af verðlaunum. Þar er líka saga.
„Það er saga um sterka konu.“
Þú ert í hlutverkum sterkra kvenna.
„Já, það er oft þannig að ef maður fær hlutverk sem
gengur vel þá festist maður hálf í því. En sagan í Elsu er
samspil konu og manns.“
Eins og fjölskylda
Það er mikil nánd í dansinum. Það hlýtur að ríkja
sérstakur andi í danshópnum.
„Þetta er bara eins og fjölskylda. Stundum er það
bara tíu saman á hverjum
einasta degi. Þá er mjög mik-
ilvægt að vera góður hópur og
ég held við séum það.“
Það er varla mikið svigrúm fyrir
geðsveiflur?
„Það á sér alveg stað,“ segir
Hlín og brosir. „Auðvitað. En
þetta er okkar starf og við
reynum að vera eins fagleg og
við getum.“
En hvenær byrjaðirðu að
dansa?
„Ég fór af alvöru út í dansinn
þegar ég var sextán ára og ákvað
að fara í nám til Svíþjóðar."
En fram að því?
„Ég var mikið í öllu, djassballett,
afró og fleiru. Var alltaf í Kramhús-
inu. Síðan fór ég í Listdansskólann
þar sem ég var í ballett. Frá þvi ég
var lítil hafði ég alltaf meiri áhuga á
modern og djassi en það mátti ekki
þá; var ekki í tisku. Þá var íslenski
dansflokkurinn klassískur. Ég var
alltaf óþekka stelpan sem gerði það
sem mátti ekki. Ég ætlaði aldrei að
verða ballerina."
Það er oft ekki stór ákvörðun að hefja
nám en þetta er svolítið annars eðlis því
það eru ekki miklir atvinnumöguleikar
hér heima, ekki nema tíu dansarar í Is-
lenska dansflokknum. Var þetta erfið
ákvörðun?
„Það var ekki erfið ákvörðun fyrir
mig. Ég sótti um i skóla sem heitir Ball-
et Akademie í hálfgerðu djóki. Um sum-
arið fór ég út og fór í nokkra tima. Þá
ætlaði ég að taka ákvörðun um hvort ég
héldi áfram eða færi heim aftur og í
menntaskóla. Ég fór i inntökupróf i Ball-
et Akademie og varð fyrsti dansarinn
sem komst beint inn á lokaár skólans. Þá
hugsaði ég að það væri ekki hægt að
hætta við því ég myndi útskrifast sem at-
vinnudansari eftir eins árs nám, aðeins
sautján ára. Sænski ballettskólinn er líka
mjög virtur og þar er hægt að taka stúd
entspróf með dansinum. Ég var þvi í
fjögur ár við dansnám i Svíþjóð.
Svo vann ég bæði á eigin vegum og
í hálft ár var ég með samning hjá
Óperunni í Malmö. Eftir sex ár í Svíþjóð
ákvað ég að koma heim. Þá var engin laus
staða hjá ÍD. Ég fékk hins vegar styrk frá Sví-
þjóð sem borgaði launin mín í hálft ár. Eftir
það kom ég inn í dansflokkinn og hef dansað
stanslaust síðan."
Á leið úr landi
Svo ertu að flytja úr landi.
„Já, til Austurríkis," segir Hlín. „Það verður
mikið að gera í sumar. Fyrst fer ég til Finnlands
með Elsu á stóra danshátíð. Eftir það fer ég til
Sviss þar sem ég verð í tvær vikur á danshöfunda-
námskeiði. Þar eru sjö efnilegustu danshöfundar
heimsins og tuttugu manna danshópur. Viö verð-
um tvær frá íslandi í hópnum, ég og Hildur Óttars-
dóttir.
Síðan liggur leiðin til Innsbruck þar sem Jochen
Ulrich ræður ríkjum en fyrsta verkefni mitt hjá ís-
lenska dansflokknum var einmitt í verki hans. Þar er
ég með árssamning.“
Hvernig er daglegt líf hjá dansara?
„Já, daglegt líf. Dansinn er lífið. Ef mér líður illa í
vinnunni þá líður mér illa heima. Vinnan skiptir mig
öllu máli; hún er númer eitt, tvö og þrjú. Og þannig
verður það að vera til að ná árangri."
Semurðu eitthvað?
„Nei, ég ætla að bíða með það. Núna er ég
dansari og finnst það mjög spennandi. Ég ætla
að dansa í kannski fimm ár í viðbót á fullu.“
Hvað verðurðu gömul eftir fimm ár?
„Alltof gömul! Nei, nei, þá verð ég 29 ára.“
Og komin á ellilaun?
„Nei, reyndar ekki. Lára Stefánsdóttir er
að verða fertug og lítur út fyrir að vera
rúmlega tvítug. Hún er ótrúlega heppin,
það eru ekki margir sem endast svo lengi.
Þegar maður er svo heppinn aö hafa mik-
ið að gera þá verður álagið á líkamann
mikið. Ég ætla því að vinna einhver ár í
viðbót eða svo lengi sem ég hef af þvi
ánægju og heilsu til.“
-sm
-Ég var rnikið í öllu, djassballett, afró og
fleiru. Var alltaf í Kramhúsinu. Síðan fór ég í
Listdansskólann þar sem ég var í ballett. Frá
því ég var lítil hafði ég alltaf meiri áhuga á
modcrn og djassi en það mátti ekki þá; var
ekki í tísku. Þá var íslenski dansflokkurinn
klassískur. Ég var alltaf óþekka stelpan sem
gerði það sem mátti ekki. Ég ætlaði aldrei að
verða ballerína."
DV-mvnd Hari