Dagblaðið Vísir - DV - 17.08.2002, Blaðsíða 18

H&lQarblað JZ>"V" LAUGARDAGUR IV. ÁGÚST 2002
I 8
Margir halda að
ég sé klikkaður
HEFURÐU EKKI YFIRLEITT skrifað þín hlutverk
sjálfur?
„Ég hef ekki beint skrifað þau. Ég byggi þau á til-
finningu minni. Ég finn persónuna, íklæðist henni og
verð persónan. Það sem hún segir og viðbrögð henn-
ar verða eðlileg eins og þegar fiðluleikari sem er að
spila; hann hugsar ekki um hverja nótu heldur hreyf-
ir sig með tónlistinni og spilar af tiifinningu. Ég
hugsa ekkert svo mikið um persónuna sem ég leik
heldur reyni ég að finna þær af tilfinningu. Þannig
byggöi ég persónuna í íslenska draumnum. Þar var
ekkert handrit að styðjast við og í rauninni var ég
þessi maður. Það sem ég segi í myndinni var eitthvað
sem mér hafði ekki dottið í hug og var ekki í handriti
enda voru flestar senurnar spunnar upp í hita leiks-
ins. í Maður eins og ég var líka margt sem varðar
karakterinn minn til í hita leiksins. Þannig finnst
mér gaman að vinna.“
Elíld ég, þannig séð
Má þá gera ráð fyrir því að Jón Gnarr sem kom fram
í útvarpsþáttum Tvíhöfða hafi ekki verið þú sjálfur?
„Mér finnst og hefur alltaf fundist gaman að vera
aðrar persónur, skoða annað fólk og vera það. Það
gerði ég oft í útvarpinu. Ég hef oft gefið mig út fyrir að
vera eitthvað sem ég er ekki. Mér finnst það gaman.
Það er skemmtilegt aö hafa öfgafullar skoðanir á ein-
hverju. Það er gaman að hafa skoðanir sem vekja við-
brögð fólks. Ég er mikið fyrir að viðra og halda uppi
skoðunum sem eru í gangi í þjóðfélaginu en fólk er
ekki tilbúið að viðurkenna að þaö hafi. Ég var með
stand-up í Borgarleikhúsinu í vetur og þar talaði ég
um lögregluna. Ég sagðist vilja að lögregla færi að bera
vopn og gengi alla leið og skyti einhvern til að sýna að
vopnin væru ekki upp á punt, þetta væri alvara og
komiö til að vera. Ef menn væru með læti þá yrðu þeir
skotnir á færi. Rökin voru þau að það væri töff og þá
færi fólk að taka mark á lögreglunni ólíkt því sem er í
dag. Það getur enginn tekið mark á lögreglunni í dag;
þeir eru í einhverjum þolgöllum frá Sjóklæðagerðinni
og með endurskinsmerki. Hver á að taka mark á
þannig lögreglumönnum? En ef þeir væru með byssur
og skytu fólk myndi fólk stoppa og hugsa: hei, það er
best að taka mark á löggunni. Þannig fá þeir virðingu
fólks og þá sérstaklega unglinga.
Að sjálfsögðu eru þetta ekki mínar persónulegu
skoöanir heldur blanda af fáránleika og kaldhæðni.
Með þessu er ég að skjóta á þá þróun að lögreglan í
Reykjavík er gagnrýnislaust i auknum mæli farin að
bera vopn. Ég bý í Vesturbænum og ég keyrði fram hjá
Hótel Sögu þegar Nato-fundurinn stóð yfir og þar stóðu
íslenskir lögreglumenn með hríðskotabyssur á móti
iþróttahúsi Hagaskóla. Það virtist enginn gera neina
athugasemd við þetta. Ég fór að hugsa um hvað þeir
hefðu gert ef ég hefði hlaupið með hníf í áttina að
þeim. Hefðu þeir skotið mig? Hefði einhver Einar úr
Grafarvoginum, sem líklega er frændi minn, notað
tækifærið og skotið mig?
Það er mjög árangursrík leið til að vekja fólk til um-
hugsunar að varpa fram öfgafullum skoðunum því þá
þarf fólk að finna mótsvar hjá sjálfu sér.
Ég notaði þetta mikið í Smásálinni í Tvíhöfða þegar
ég hringdi inn sem menn og konur með ofstækisfullar
skoðanir. Ég notaði útvarpið líka mikið til að þykjast
gera eitthvað sem ég gerði þó ekki. Ég fór einhvern
tíma niður í bæ og þóttist vera að athuga hvort fólk
skildi bílana sína eftir ólæsta og hvort það væru verð-
mæti í bílunum. Ég var alltaf í bílnum mínum og opn-
aði og lokaði dyrunum á honum. Þóttist ganga á milli
bíla. „Þessi er opinn,“ sagði ég, „það er ekkert hérna,
bara eitthvert klink, hirði það.“ Löggan kom strax og
hélt að þetta væri alvara; hélt að ég væri labbandi
niðri í bæ og færi inn í bíla. Á þennan hátt hef ég villt
á mér heimildir. Margir halda að ég sé klikkaður, gjör-
samlega stjórnlaus geðsjúklingur og til alls vís. Það er
auðvitað ímynd sem ég hef búið til af mér í útvarpinu
til að gera það spennandi. Það er ekki ég, þannig séð.“
Morðhótanir frá reiðum konum
Hvað er langt síðan þú byrjaðir að skemmta opin-
berlega?
„Það eru held ég fjögur ár.“
Hvernig tók fólk þessu gríni áður en þú varðst
þekktur?
„Allt gott og vel gefið fólk tók því vel. En svo eru
alltaf einhverjir bjánar sem taka svona löguðu illa.
Ég hef þó orðið lítið var við það. Sumir hafa verið
rosalega reiðir út í mig og gert mér upp skoðanir. Ég
hef fengið símtöl frá fólki sem hefur verið alveg brjál-
að út í mig. Ein kona hringdi í mig og sagöi að það
ætti að drepa mig. Ég hef fengið morðhótanir frá reið-
um konum en þannig er það bara.
Við gerðum í sjónvarpi og útvarpi mikið grin að
hommum og innflytjendum. Ég hef aldrei hitt homma
sem hefur verið foj út í mig en margt fólk, sérstaklega
konur, hefur verið mjög reitt fyrir hönd homma. Fólk
er áttavillt og ringlað og veit ekki við hvern það á að
vera reitt. Þá er gott að vera reiður út í mig. En ég
held að allt vel gefið fólk hafi verið ánægt með það
sem ég hef verið að gera.“
Þetta er sérkennileg staða, annars vegar tekur fólk
mark á þér og er reitt við þig og hins vegar tekur það
ekki mark á þér og hlær að þér. Er þetta ekki þreyt-
andi?
„Jújú, það hefur stundum veriö þreytandi. Ég hef
lent í því að ég hef verið að gera eitthvað en fólk trú-
ir því ekki, tekur ekki mark á því og það getur verið
óþægilegt. En reiða fólkið hefur ekki orðið mjög á
vegi mínum. Ég hef aðallega heyrt af þvi út undan
mér að sumum finnist ég ekki merkilegur pappír.“
Er það þá ekki aðallega fólk sem er ekki í þínum
markhóp?
„Ég veit ekki um neinn markhóp sem er ekki minn
markhópur nema þá helst fúllynt, forpokað, þröng-
sýnt fólk. En það er sá hópur sem ég vil helst ná til.
Það er mín helsta gleði að fá einhvern þröngsýnan
vitleysing til að skipta um skoðun, brosa eða bara
slaka á.“
Alltaf lilið á mig sem listamann
Markar hlutverkið í Maður eins og ég á einhvern
hátt tímamót fyrir þig?
„Já, svolítið. Ég er ekki fyndni gæinn í þessari
mynd; þetta er ekki saga þar sem ég er að rembast við
að vera fyndinn. Maðurinn sem ég leik er ekkert sér-
staklega fyndinn maður, það er frekar að aðstæður
hans séu kómískar. Ég er svo heppinn að með mér
eru að vinna ofsalega fyndnir menn. Sigurður Sigur-
jónsson leikur pabba minn, hann er fyndinn og leik-
ur skemmtilega týpu, og Þorsteinn Guðmundsson,
vinur minn, leikur vin minn í myndinni og er stór-
kostlegur. Þegar ég horfði á myndina vorkenndi ég
mér og það fannst mér frábært. Ég hef alltaf haft
áhuga á dramatískum leik. Mér hefur verið boðið að
leika í bíómyndum og ég undrast þessa þröngsýni
sem er ríkjandi. Menn vOja alltaf að ég leiki einhver
fífl, eitthvert hallaladdarí, bjánalegan puttaferðalang.
En ég nenni því ekki, það er svo mikið rugl. Ég hef
haft áhuga á dramatískum leik og þetta er fyrsta
dramatíska hlutverkiö mitt og það var gaman að
takast á við það.“
Líturðu þá ekki á þig sem listamann núna?
„Ég hef alltaf litið á mig sem listamann. Fyrir mér
er það að vera listamaður fólgið í því að hafa þörf til
að tjá sig á listrænan hátt og reyna að finna tilfinn-
ingum sínum og skoðunum farveg í einhvers konar
tjáningarformi. Síðan verða menn málarar, leikarar,
rithöfundar eða tónlistarmenn. Mér finnst ekki
skipta höfuðmáli hvaða listform listamaðurinn velur
sér til að tjá sig, það ber allt að sama brunni. Ef ég
hefði farið að mála þá gæti ég verið myndlistarmaður
og sleppt því að leika. Myndlist hefur alltaf verið mér
mjög hugleikin og innan skamms kem ég fram með
myndlist.
Ég hef skrifað mikið, ílest af því sem ég hef leikið
hef ég búið til sjálfur og þar af leiðandi er ég rithöf-
undur. Ég lít á mig sem fjöllistamann; ég held ég gæti
gert allt. Ég er að gefa út bók fyrir jólin og skrifa
mjög mikið sem ekki hefur birst.“
Hvernig bók er þetta?
„Þetta er eiginlega svona klósettbók. Hún heitir
Plebbabókin og er um íslenska plebba og hvað það er
sem gerir okkur að plebbum. Mér finnst hlutverk
listamannsins vera að vekja fólk. Fólk vill í eðli sínu
sofna, vill vera í friöi, hvíla sig og hafa engar áhyggj-
ur af veseni. Eina leiðin fyrir okkur til að hætta þvi
er að horfast í augu við vandann og takast á við hann.
Hlutverk listamanns er að vekja fólk af þessum þyrni-
rósarsvefni sem allir hvíla í - og ég lika. Maður lygn-
ir aftur augunum, er værðarlegur og horfir á Friends
og vill hafa það huggulegt. Okkar stærsta hlutverk í
lífinu er að takast á við vandamál og okkar stærsti
galli er að nennum því ekki, langar ekki til þess en
verðum samt að gera það, þurfum þess. Við reynum
að komast hjá því að horfa á aðalatriði málsins, frest-
um þeim, ýtum á undan okkur og komumst hjá þvi að
takast á við vandamál. Öll trúarbrögð ganga út á að
kenna okkur að skilja, vegna þess að ef við skiljum
ekki þá öðlumst við ekki frið í hjartanu.
Jesús kennir okkur þetta, Búdda líka og Kóraninn
hefur sama inntakið. Búdda sagði að lífið væri þján-
ing. Það er það. Þaö er algjör vítishola, þetta líf. Við
viljum ekki feisa það, okkur langar ekki til að það sé
svona slæmt. Við viljum frekar að það sé notalegt:
Friends, kakóbolli, utanlandsferðir og eitthvað
huggulegt. Af þessu ranga viðhorfi spretta síðan
vandamálin og því lengra em við göngum í að horfa
fram hjá þeim því meiri verður vandinn og óviðráð-
anlegri. Þetta er eins og reikningur sem maður vill
ekki borga og setur til hliðar. Fljótlega kemur annar
reikningur og dráttarvextirnir hlaðast upp. Eðli
vandamála er að þau hverfa ekki heldur vaxa þau og
magnast."
Hainingja í vítísholunni
Er þá hægt að vera hamingjusamur í þessari vít-
isholu sem lífið er?
„Já, það er hægt. Og það er ekki svo flókið. Mað-
ur skuldar milljón og á ekki milljón og flýr undan