Dagblaðið Vísir - DV - 02.11.2002, Blaðsíða 20

20
H e lcja rb lað I>‘Vr LAUG ARDAGU R 2. NÓVEMBER 2002

Tek mig ekki alvarlega
Kristín Helqo Gunnarsdóttir rithöfundur
gaf nqverið út bókina Gallsteinar Gissa afa.
Hún sagði blaðamanni DV frá bókinni,
hverniq varðveita skal barnið ísér og gndis-
legu lífi rithöfundarins.
„Viltu sjá gallsteina?“ spyr Kristín Helga mig þeg-
ar ég hef komið mér fyrir við eldhúsborðið. Áður en
mér gefst tími til að svara er hún farin inn í stofu og
kemur aftur með litla glerkrukku. „Sjáðu!“ segir hún
og bendir á innihald krukkunnar. í henni eru nokkr-
ir gallsteinar og einn þeirra er á stærð við súkkulaði-
kúlu. „Einkasystir fékk gallsteinakast fyrir svo sem
tveimur árum,“ segir Kristín Helga en bætir við að
þetta séu reyndar ekki gallsteinamir úr henni. Krist-
ín Helga var viðstödd gallsteinaaðgerð fyrir stuttu og
fékk steinana gefins að aðgerð lokinni. „Dóttir mín
var sjö ára gömul og hafði mikinn áhuga á steinum.
Hún varö þvi mjög forvitin um gallsteinakast systur
minnar og ætlaði sér að komast yfir þá og bæta þeim
í safnið. Gallsteinarnir voru hins vegar fljótlega fjar-
lægðir úr systur minni og hent. Sú stutta varð vitan-
lega mjög súr og spurði hana hvort hún hefði ekki vit-
að að hún væri að safna steinum. Síðan keyrðum við
heim og dóttir mín var greinilega í uppnámi. Ég
spurði hana hvað væri eiginlega merkilegt við gall-
steina og þá sagði hún: „Þeir gætu t.d. verið óska-
steinar."
„Annað sem ýtti við mér var fyrirlestur með Hugó
Þórissyni sálfræðingi sem ég fór á,“ heldur Kristín
Helga áfram. „Á námskeiðinu sagði Hugo að við vær-
um alltaf aö segja börnunum okkar að fara. Við segj-
um þeim að fara að bursta tennurnar, fara í skólann,
fara í fótin og þar fram eftir götunum. Hann sendi
mig heim hugsandi því ég hafði tileinkað mér þetta
tilskipunarkerfi í mörg ár. Þetta tvennt, þ.e. gallstein-
arnir og námskeiðið, er kveikjan að sögunni.
Bið fólk um að slaka á
Nýja bókin heitir Gallsteinar afa Gissa og fjallar
um systkinin Torfa og Grímu sem búa á heimili þar
sem allir eiga annríkt. Foreldrarnir eru uppteknir af
lífsgæðakapphlaupinu og unglingurinn á heimilinu
gerir þeim lífið leitt. Dag einn fara þau á sjúkrahúsið
til að hitta Gissa afa sinn sem liggur þar eftir gall-
steinaaðgerð. Þau fá að eiga gallsteinana sem reynast
vera óskasteinar. Þau óska sér að foreldrarnir veiti
þeim meiri athygli og að bróðir þeirra eða unglinga-
skrímslið hverfi. Óskir þeirra verða að veruleika en
brátt renna á systkinin tvær grímur þegar þau sjá af-
leiðingarnar.
Ég spyr hvort hin gömlu sannindi að enginn veit
hvað átt hefur fyrr en misst hefur sé boðskapur bók-
arinnar. „Ég veit það ekki,“ svarar Kristín Helga eft-
ir smáumhugsun en bætir síðan við, ákveðin: „Ef það
er einhver boðskapur í þessari bók frá minni hendi
þá er ég liklega að mælast til að fólk staldri við og
njóti lífsins og slappi af. Það eru mörg börn sem lifa
við mikið áreiti í dag. Foreldrarnir vinna mikið og
heimilið þarf að ganga eins og smurð vél. Síðan kem-
ur fólk dauðþreytt heim eftir vinnu og byrjar ekki aö
slaka á fyrr en eftir níu. Ég er kannski að biðja fólk
um að toga sjálft sig niður, það er allt í lagi þó að
maður geri ekki allt og sé ekki alls staðar."
„En börnin virðast að lokum ekki vilja fá ósk sina
uppfyllta," segi ég.
„Nei, það er alveg rétt,“ svarar Kristín. „Börn geta
ráðið of miklu og þar með borið of mikla ábyrgð.
Stundum setjum við of mikið upp í hendurnar á þeim
og þeim finnst það ekkert ofboðslega gott. Þú vilja aga
en öllu má auðvitað ofgera. Þetta er alltaf spurning
um hinn gullna meðalveg."
Markiniðið að sameina tvo heima
Kristín Helga á sjálf þrjár stelpur og ég spyr því
hvort hún sæki fyrirmyndir og andrúmsloft heimilis-
ins í sina eigin fjölskyldu. Ég kemst brátt að því að
fjölskylda rithöfundarins á ekki margt sameiginlegt
með fjölskyldunni í bókinni. „Litla skottiö sem átti
hugmyndina að bókinni er kannski að vissu leyti fyr-
irmynd en síðan gerist þetta nú að mesti leyti i höfð-
inu á þér,“ segir Kristín Helga. „Ég kemst i ákveðið
hugarástand þegar ég skrifa. Ég hef varðveitt barnið
í mér og ef ég gerði það ekki þá yrði ég bara leiðin-
leg. Það er mottó hjá mér að gefa mér alltaf góðan
tíma til að leika mér og umfram allt reyni ég að taka
sjálfa mig ekki of alvarlega. Kannski festist ég í for-
tiðinni og hef aldrei komist áfram?“ spyr Kristín
sjálfa sig og hlær. „Að öllu gríni slepptu þá held ég að
„Að öllu gríni slepptu þá
held ég að við höfum öll gott
af því að snúast aðeins í
kringum okkur sjálf rétt eins
og krakkar gera," segir Krist-
ín Helga um invndina.
DV-mynd ÞÖK
við höfum öll gott af því aö snúast aðeins í kringum
okkur sjálf rétt eins og krakkar gera.“
„Áttu þér eitthvert markmið þegar þú skrifar?“
spyr ég.
„Að lesa barnabók er félagsleg upplifun, ólíkt því
þegar þú lest svokallaða „fullorðins“bók. Barnabókin
er annað hvort lesin af barninu eða foreldrinu og þau
upplifa söguna saman. Markmið mitt er að láta þann
fullorðna halda áfram að lesa eftir að barnið er sofn-
að. Þá er ég búin að finna barnið í hinum fullorðna
og þar með hef ég náð tilgangi mínum. í þessu ljósi
má kannski segja að bækurnar mínar séu fjölskyldu-
bækur en ekki eingöngu barnabækur," segir Kristín
Helga og bætir við að bækurnar um Harry Potter hafi
haft slík áhrif á hana sjálfa. „Ég hafði jafngaman að
þeim bókum eins og bömin mín og þar með tókst rit-
höfundinum að sameina tvo heirna."
Stöð 2 gekk án niín
Kristín Helga hafði verið fréttamaður í tíu ár á
Stöö 2 þegar hún hætti fyrir fimm árum. Hún vann
mikið og fannst aldrei að hún gæti eytt nægum tíma
með sínum eigin börnum. „Það er lítið mál að búa til
börn, ganga með þau og fæða þau í heiminn en að
koma þeim til manns er allt annað mál,“ segir Krist-
in Helga. „Þegar ég fékk ákúrur frá vinnuveitanda
mínum á Stöð 2 fyrir að ég væri of mikið frá vegna
veikinda bamanna minna hugsaði ég með mér að nú
væri kominn tími til að hætta. Ef einhver þarf á mér
að halda eru það börnin mín, ekki vinnustaðurinn
sem gæti gengið hvort sem ég væri þarna eða ekki.“
„í dag vinn ég heima hjá mér sem er yndislegt,"
heldur hún áfram. „Maðurinn minn er með verk-
fræðistofu í gamla bilskúrnum okkar og við hittum
börnin okkar í hverju hádegi. Þetta var draumurinn
okkar en þetta eru forréttindi og ekki nærri því allir
sem geta leyft sér þetta. Þess vegna er kannski kom-
inn tími til að auglýsa eftir sterkari fjölskyldupólitík
á íslandi. Við verðum að móta samfélag okkar þannig
að hægt sé aö lifa á einum tekjum. Báðir foreldrar
verða að geta haft þann valkost að vera heima með
börnunum eða skipt meö sér störfum þannig að þau
séu bæði í hálfu starfl. Þessu ættu pólitíkusar að
beita sér af krafti fyrir. Börn eru okkar dýrmætasta
fjárfesting og margfalt arðbærari en ál og raforka."
-JKÁ