Dagblaðið Vísir - DV - 02.11.2002, Blaðsíða 40

44-
Helqarblctcf X>’V LAUGARDAGUR 2. NÓVEMBER 2002

Ég sagði ekkert
í níu mánuði
Forlagið gaf nýverið út bókina „Konur
með einn íútvíkkun fá enga samúð“. Bók-
inni er ritsgrt afFgrúnu Ingadóttur,
Svandísi Svavarsdóttur, Margréti Jóns-
dóttur og Sólegju Tómasdóttur og inni-
heldur hún sjötíu fæðingarsögur íslenskra
kvenna. Fftirfarandi er frásögn konu sem
hélt þungun sinni legndri íníu mánuði.
Það eru ekki margar konur sem vita upp á dag
( hvenær þær urðu ófrískar. Ég er með það alveg á
hreinu. Það var 1. júli 1989, mánuði fyrir sautjánda
afmælisdaginn minn. Ég veit þetta vegna þess að
þennan dag varð kærasti vinkonu minnar tvítugur
og við fórum af því tilefni í parti til hans og síðan á
ball. Á ballinu hitti ég kunningja hans og eftir ball-
ið fór ég með honum heim. Ég hafði nánast enga
reynslu af strákamálum og daginn eftir hotnaði ég
ekkert í sjálfri mér. Ég var nánast alltaf til fyrir-
myndar. Mamma sagði einhvern tíma við mig að
hún treysti mér meðan ég sýndi að ég væri trausts-
ins verð og ég tók þessi orð hennar alvarlega. Ég
hvorki fiktaði við reykingar né smakkaði áfengi
eins og margar vinkonur minar. Það er kannski
þess vegna sem ég átti svona erfitt með að segja frá
þvi að ég ætti von á barni.
Hvemig á ég að segja mömmu?
Sjálf áttaði ég mig mjög fljótt á ástandinu. Ég
hafði alltaf haft mjög reglulegar blæðingar en í
ágúst byrjaði ég ekki á túr. Ekki heldur í septem-
ber. Sjokkið var rosalegt. Ég var nýbyrjuð á öðru
ári i framhaldsskóla og planið var að fara í eitt ár
sem skiptinemi til útlanda að stúdentsprófi loknu
en ekki að hætta í skóla og gerast einstæð móðir. Ég
sökkti mér í lestur um meðgöngu, fæðingu og fóst-
ureyðingu í Heimilislækninum og tók einu ákvörð-
unina sem ég átti eftir að taka á meðgöngunni. Ég
ætlaði ekki að láta eyða fóstrinu.
Fyrst um sinn hugsaði ég mikið um hvernig ég
gæti sagt mömmu frá þessu og gerði til þess nokkr-
ar tilraunir en alltaf skorti mig kjark. Ég vissi vel
að ég gæti sagt mömmu allt enda vorum við mjög
nánar. Ég átti líka frábærar vinkonur og góðar syst-
ur en ef ég segði einum frá myndi boltinn rúlla af
stað og ég var ekki tilbúin til þess. Ekki strax að
minnsta kosti svo ég ákvað að segja ekkert. Ég sagði
ekkert í níu mánuði.
Ég ákvað að hugsa sem minnst um þetta og það
gekk ótrúlega vel, svona oftast. Eftir því sem á leið
varð það þó erfiðara og erfiðara og einhvern veginn
fannst mér orðið of seint að segja frá. Ég skammað-
ist mín alveg rosalega.
Meðgangan sjálf gekk í rauninni ótrúlega vel. Ég
fékk ekki morgunógleði þótt mér væri stundum
flökurt og ég fann ekki fyrir neinum kvillum. Ég
var samt stundum þreytt og orkulaus og lagði mig
alltaf um leið og ég var búin í skólanum. Þegar ég
var komin um fjóra mánuði á leið byrjaði ég með
strák. Ég sagði honum ekki heldur neitt, ætlaði
alltaf að gera það en eins og áður varð ekkert úr
því. Ég gat bara ekki sagt frá þessu. Ég var svo ung
og engan vegin tilbúin að takast á við þetta allt sam-
an.
Þið veltið því eflaust fyrir ykkur rétt eins og ég
hvernig 17 ára stelpa sem býr hjá foreldrum sínum
og er með strák getur gengið með barn í níu mán-
uði án þess aö segja nokkrum frá því. Óléttar konur
fara sjaldnast fram hjá neinum en þarna komst ég
að því hvers mannsheilinn er megnugur. Ég hálf-
partinn tók þá ákvörðun að vera ekki ólétt og að
hluta til gekk það upp hjá mér. Það er líka greini-
legt samband milli hugar og líkama því það sást
nánast ekkert á mér fyrr en nóttina sem ég átti, þá
blés kúlan út.
Feluleikurmn hluti af lífi mínu
Feluleikurinn varð stór hluti af lífi mínu og
ágerðist eftir því sem á leið. Ég var heppin því víð
og stór föt voru í tísku og hentuðu mér mjög vel. Ég
passaði líka vel upp á alla smáhluti. Vafði dömu-
bindum í klósettpappír og henti í ruslið mánaðar-
lega svo mamma myndi ekki fatta að ég væri ekki á
túr, skrópaði alltaf í leikfimi og fór aldrei í sund eða
neitt slíkt. Ég vildi alls ekki byrja á pillunni en lét
undan þrýstingi um það bil tveimur vikum áður en
ég fæddi, fór til heimilislæknisins sem lét mig,
kasólétta, fá lyfseðil fyrir getnaðarvörn. Ég passaði
svo bara upp á að henda alltaf einni pillu i ruslið
daglega. Þegar ég var komin átta mánuði á leið sótti
kærastinn minn mig i skólann og vildi endilega að
ég kæmi með sér í opinn prufutíma í líkamsrækt.
Ég fór en þaö var hræðileg tilfinning, sérstaklega í
búningsklefanum þar sem ég var að reyna að fara í
sturtu og klæða mig svo lítið bæri á því það voru
þarna stelpur sem ég kannaðist við. Ég þurfti líka
að passa vel upp á hrjóstin á mér, mikil mjólk lak
úr þeim, sérstaklega á nóttunni, svo bolirnir sem ég
svaf í urðu oft á tíðum rennblautir. Ég reyndi að
koma þeim í óhreina tauið svo lítið hæri á en
mamma sagði við mig eftir að sá stutti fæddist að
hún hefði sennilega sjálf verið í hálfgerðri afneitun
því hún tók eftir þessum bolum en spurði einskis.
Hún spurði mig samt nokkrum sinnum að því í lok
meðgöngunnar hvort ég væri ólétt en ég brást illa
við og sagðist bara hafa fitnað smá.
Ég passaði ekki mikið upp á matarræðið, drakk
kók og borðaði mikið nammi en ég hef oft hugsað
eftir á hvað það var gott að ég hvorki drakk né
reykti því ég hefði eflaust haldið því áfram þrátt
fyrir allt. Þegar ég var ein hugsaði ég samt oft um
litla einstaklinginn sem var að fæðast inni í mér og
ég var alveg klár á því að það væri strákur. Mér
fannst þægilegt að liggja uppi í rúmi og finna fyrir
spörkunum. Ég fór stundum inn í barnafataverslan-
ir og skoðaði lítil föt og einu sinni stoppaði ég fyrir
framan Landspitalann því ég vissi að ég þyrfti að
fara í sónar. Ég sneri við af ótta um að einhver sem
ég þekkti myndi sjá mig. Ég hugsaði líka oft um að
segja barnsföður mínum frá þessu og keyrði
nokkrum sinnum að heimili hans en hætti alltaf
við. Sem dæmi um þá miklu afneitun sem ég var í
pantaði ég mér ferð til Spánar með vinkonum mín-
um rétt áður en ég fæddi þótt ég vissi að þegar að
brottför kæmi væri ég móðir þriggja mánaða gam-
als barns.
Þetta reddast
Síðasti mánuðurinn var langerfiðastur andlega.
Ég vissi að það styttist í fæðinguna en vissi ekki
hvað ég átti að gera. Alls konar hugsanir brutust
um innra með mér, meðal annars að fara upp á fæð-
ingadeild, fæða barnið og stinga svo af. Ég hugsaði
líka um að gefa barnið en sú hugsun sem mestu réði
hjá mér var einfaldlega „þetta reddast“.
Svo kom auðvitað að því sem ég hafði óttast mest.
Það var miðvikudagurinn 25. mars 1990 og árshátíð
hjá skemmtistað sem ég vann á um helgar. Okkur
var boðið út að borða og ég var í stuttum svörtum
kjól og víðri svartri skyrtu yfir, svona til að fela. Ég
fann það þegar ég var að klæöa mig að eitthvað var
að gerast í maganum á mér og ég hugsaði „nei, ekki
núna“. Á matsölustaðnum fann ég fyrir nokkrum
sárum verkjum en ég harkaði af mér. Eftir matinn
var svo haldið á skemmtistaðinn þar sem halda átti
partí. Einhvern veginn tókst mér aö þrauka þar til
klukkan hálftvö en þá gafst ég upp enda byrjuð að
hafa hríðir. Ég sagði við kærastann að ég yrði að
fara heim því ég væri með svo mikla túrverki. Þeg-
ar hann kom heim um klukkutíma síðar var ég al-
veg að farast úr verkjum en ég sagði samt ekkert.
Auðvitað gafst ég upp á endanum, vakti hann og
sagði grátandi að ég væri ólétt og ég væri að eign-
ast barn núna. Hann fór hálfvankaður upp, vakti
foreldra mina og mamma kom hlaupandi niður.
Þegar ég sagði henni hvað var um að vera hringdi
hún á lækni sem kom strax. Mamma var alveg viss
um að ég væri að missa fóstur enda bara búin að
vera með strák i fimm mánuði. Læknirinn hringdi
á sjúkrabíl og fæðingardeildinni var gert viðvart
um komu mína. Mamma fór með mér í sjúkrabíln-
um og hún var skiljanlega hálfstjörf. Ég var líka í
sjokki og sagði grátandi við mömmu að ég vildi ekki
þetta barn. Mamma hálfhreytti í mig að það væri of
seint að segja það núna. Nú finnst henni voðalega
leiðinlegt að hafa verið svona hvöss við mig en auð-
vitað vissi hún ekki hvernig hún átti að bregðast
við, á leið á fæðingardeild í sjúkrabíl með yngsta
barnið sitt.
Þegar við komum á fæðingardeildina var tekið á
móti okkur með hraði og farið með mig á stofu sem
mér fannst fyllast af fólki. Ég geri mér ekki alveg
grein fyrir því hverjir voru þarna en mér leið eins
og það væri allt yfirfullt. Að sjálfsögðu var ákveðið
óöryggi í loftinu þar sem ekki voru til neinar upp-
lýsingar um meðgönguna, hvorki úr mæðraskoðun
né sónar. Það var því ekki vitað hvernig barnið
sneri eða hvort ég væri fullmeðgengin þótt ég væri
sjálf viss um að svo væri. Það var því allt tilbúið ef
ég þyrfti að fara i keisara eða ef bamið þyrfti að
fara á vökudeild.

HEKLA
Gott á bilathing.is
Laugavegi 170-174 • Sími 590 5000 • www.bilathing.is • bilathing@hekla.is
BÍLAÞING HEKLU
Númer eitt í notuðum bílum!