Dagblaðið Vísir - DV - 16.11.2002, Blaðsíða 11

LAUGARDAGUR 16. NÓVEMBER 2002
11
Skoðun
n
Bílskúrseigandinn
Það er kalsamt verk að skafa rúð-
ur bíls að morgni. Raunar er maður
aldrei undir það leiðindaverk búinn
þótt það bíði manns dag eftir dag.
Það hefur verið héla á bílrúðum
undanfarna daga og allur gangur á
þessu nauðsynlega hreinsunar-
starfi. Sköfur vilja nefnilega týnast
og því fara margir haustdagar í
undarlegustu reddingar. Ég nýti því
stundum pappírssnifsi sem ég finn í
bílnum og reyni að ná því mesta. Sé
hart á dugar ekki annað en draga
upp annaðhvort debet- eða kredit-
kortið og beita því á klakann. Gull-
kort nýtast einna best. Fari segul-
rendur hins vegar að gefa sig dugar
ekki annaö en fara á bensínstöð og
splæsa í sköfu, helst fleiri en eina.
En ekki er nóg að skafa. Það verð-
ur líka að losa þurrkublöðin.
Gúmmíið er þeirrar náttúru að það
frýs ótrúlega fast við glerið í fram-
rúðu bílsins. Meðan þolinmæðin
endist reyni ég að losa þau með lagi,
smeygja einhverju undir, t.d. kredit-
korti, og losa þannig. Það dugar
stundum og stundum ekki. Hafi
blöðin verið verulega blaut þegar
þau frusu dugar ekkert annað en
rifa gúmmíð upp. Þá ræður lukkan
ein hve mikið verður eftir af því á
rúðunni. Stundum nægir því ekki
að fjárfesta í sköfum á bensínstöð-
inni, það verður að splæsa í ný
þurrkublöð líka og horfa um leið
blíðlega framan í bensínkarlana í
þeirri von að þeir festi þau á. Það er
ákveðin kúnst að setja þurrkublöð á
þótt teikningin á pakkanum virðist
sáraeinfóld. Það versta er að bens-
ínkarlamir setja rúðublöð orðalaust
á fyrir konur sem koma á stöðina,
skipta um ljósaperur, athuga olíuna
og fleira smálegt með bros á vör.
Þetta er ekki jafn sjálfsagt ef við-
skiptavinurinn er karlkyns. Bens-
ínkarlamir ganga út frá því að kyn-
bræðumir hafi alist upp á bílaverk-
stæðum með smuminguna upp fyr-
ir haus. Það er mikill misskilning-
ur, að minnsta kosti í mínu tilviki.
Ég læt það vera að opna vélarhlífar
bíla. Það sem leynist í vélarrúmi
bíla og undir þeim er mér latína.
Dekkjaverkstæði
Þegar ég er að skafa á morgnana
tek ég eftir því að nágrannar mínir
koma vatnsgreiddir og fallegir út
frá morgunverðarborðunum, nikka
til min í kveðjuskyni og fara beint í
bílskúra sina. Þaðan bakka þeir
gljáfægðum og heitum vögnum sín-
um. Þar þarf hvorki að skafa rúður
né slíta upp þurrkur. Þetta þykir
mér sárt að horfa upp á, einkum
vegna þess að ég á bílskúr líka, heit-
an og finan. Vandinn er bara sá að
hann er fullur, svo fullur af dóti að
útilokað er að koma bíl inn i hann.
Auðvitað öfunda ég nágranna
mína af aðstöðunni en velti þvi jafn-
framt fyrir mér, um leið og ég reyni
að ná því mesta af framrúðunni,
hvernig þeim tekst að halda skúr-
um sínum svo skipulögðum. í mín-
um ægir öllu saman, dekkjum, felg-
um, verkfærum en einkum hús-
gögnum. Að sönnu er ekki óeðlilegt
að dekk séu í bílskúrum, felgur og
verkfæri. Slíkt á raunar að vera
þar. Á heimilinu eru þrír bílar.
Undir þá þarf bæði sumar- og vetr-
ardekk svo að jafnaði má reikna
með tólf dekkjum í skúmum. í
mínu tilfelli er vandinn sá að þau
eru miklu fleiri. Þeir sem fluttir eru
að heiman, eldri afkvæmi okkar
hjóna, halda nefnilega að sjálfsagt
sé aö pabbi geymi dekkin þeirra í
skúmum. Bílskúrinn minn er því
að hluta eins og dekkjaverkstæði,
skipulagið er bara ekki það sama.
Sum dekkin þekkir enginn svo þau
eru bara þarna, kannski af bíl sem
seldur var fyrir þremur eða fimm
árum. Enginn tekur sig þó til og
Þegar ég er að skafa á
morgnana tek ég eftir því
að nágrannar mínir
koma vatnsgreiddir og
fallegir út frá morgun-
verðarborðunum, nikka
til mín í kveðjuskyni og
fara beint í bílskúra
sína. Þaðan bakka þeir
gljáfœgðum og heitum
vögnum sínum. Þar þarf
hvorki að skafa rúður né
slíta upp þurrkur.
hendir þeim. Þá sjaldan að ég geng
fram að nokkurri hörku i hreinsun
slíkra muna bregst það ekki að
meintur eigandi kemur daginn eftir
og ætlar að nota. Sá telur jafnframt
að mikil verðmæti hafi farið for-
görðum.
Húsgagnasafn
Dekkin em þó smámvmir einir
miðað við húsgögnin. Það er með
ólíkindum hve miklu af húsgögnum
er hægt að koma í einn bílskúr. í
mínum skúr safnast fyrir gömlu
húsgögnin okkar. Konan vill síður
henda góðum húsgögnum þótt hún
telji þau ekki lengur húsum hæf.
Þau er alltaf hægt að gefa einhverj-
um þótt síðar verði, segir hún. Þess
vegna eram við meö sófa, tvo hæg-
indastóla og sófaborð í skúmum.
Þess utan em tvö skrifborð í skúm-
um og til þess að gera nýlegt borð-
stofuborð. Konunni þótti fulllangar
á því lappimar þegar það var kom-
ið inn til okkar. Hún treysti manni
sínum ekki til þess að saga jafnt
neðan af þeim. Við fengum okkur
nýtt, lægra til hnésins.
Látum það vera þótt þama væri
aðeins búslóð okkar hjóna. Svo er
ekki. Bömin okkar blessuð, á ýms-
mn aldri, eiga sínar mublur líka í
bílskúrnum. Dótið safnast þar, einn
hlutur í senn, en í tímans rás verð-
ur það ærið safn. Húsgögnin eiga
ekki lengur við í herbergjunum en
gott gæti verið að eiga þau í skúm-
um. Það merkilega er að þau sem
flytjast að heiman taka ekki með sér
gamla dótið. Bömin kaupa sér nýtt
á nýjum stöðum en slá létt á öxlina
á pabba gamla þegar hann lætur
draslið fara í taugamar á sér, æ
pabbi, geymdu þetta fyrir okkur. Þú
hefur miklu betra pláss. Ekki eigum
við bílskúr, halda þau áfram, og
setja upp andlitið svo engilfrítt að
undankomu verður ekki auðið.
Hillusamstæður
Skrýtnast er þó þegar þau brott-
fluttu verða leið á dótinu heima hjá
sér. Þá hvarflar ekki að þeim að
henda því og enn síður að koma þvi
fyrir í geymslum heima hjá sér. Þau
renna í bílskúrshlað með kermmar
fullar, slá enn kumpánlega á öxlina
á pabba og segja: Megum við ekki
geyma þetta hjá þér, elsku pabbi
minn, bara rétt á meðan við erum
að hugsa okkur um. Það þarf ekki
að vera svo lengi, halda þau áfram
þegar þau sjá svipinn á foður sin-
um. Pabbinn tekur við dótinu þótt
hann viti jafn vel og afkvæmin að
þau gleyma því um leið og þau
renna burt með tómar kerrurnar.
Þess vegna em aukabúslóðir í bíl-
skúmum mínum, sófasett, borð og
gamlar hiilusamstæður. Þær fara
mest í taugamar á mér enda lúnar
margar hverjar. í vonleysi þess sem
er með allt of mikið af dóti í bíl-
skúmum freistast maður til að setja
dót í gamlar hillusamstæður. Þar er
um að ræða gamalt postulín, pin-
umar hvitu sem einu sinni vora
vinsælar, þjóðbúningadúkkur og
hnífapör sem ekki þykja lengur fin.
Reki maður sig í lúna hillusam-
stæðu, fulla af gömlu postulíni, ger-
ist bara eitt. Hún dettur í gólfið með
brambolti, eða það sem líklegra er
vegna þrengslanna i bílskúmum,
yfir gamalt sófasett. Það telst ekki
til skemmtunar að leita að brotnum
pínum á gólfinu eða milli sessa i
sófasettunum.
Málning, teppi og hjól
Svo era það málningarafgangam-
ir. Þeir era að visu flestir frá okkur
hjónunum, dósir sem bera vitni um
fyrri tíma litasmekk, hörðnuð máln-
ing í dósum sem enginn hendir. Við
þetta bætast málningarafgangar frá
krökkunum, dósir sem þau vita,
eins og ég, að aldrei verður vitjað
um. Þetta, að viðbættum hörðum
penslum og málningarrúllum fyllir
hillur og gólf.
Ógleymd em reiðhjólin. Það er
svo merkilegt að þau eru fleiri en
bömin. Gamla reiðhjólið fór sem
sagt ekki á haugana þegar það fór
úr tísku. Eins og aUt annað endaði
það, með því nýja, í bílskúmum
mínum. Reiðhjól eru sérlega leiðin-
leg i bílskúrum, raðast illa. Það
gera líka skíðin, sem einnig eru
miklu fleiri en heimilisfólkið, skaut-
amir, hjólaskautamir og hlaupa-
hjólin.
Furðuleg er líka teppageymslan.
Hver ætti svo sem að nýta aftur
teppi sem tekið hefur verið af gólfi,
svo ekki sé nú minnst á allar mott-
umar? Teppin í skúmum minum
hef ég ekki talið en þau með öðru
valda því aö bíllinn minn, sem skúr-
inn ætti að hýsa, stendur úti í öllum
veðrum.
Æðruleysi skafarans
Bílskúrinn minn er fullur, kjaft-
fullur af dóti. Því verður ekki
breytt. Ég því held áfram að skafa,
kalinn á fingrum, þótt ég veifi ná-
grönnum mínum þegar þeir renna
hjá í heitu bílunum sinum. Ég sé þá
léttklædda hagræða sér undir stýri.
Ég sætti mig við þetta, kappklædd-
ur í morgunfrostinu, í þeirri full-
vissu að ég held hita á gömlu hús-
gögnunum, málningardósunum og
reiðhjólunum í bílskúmum mínum.
Maður veit svo sem aldrei
hvenær not verður fyrir góssið að
nýju.