Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 03.03.1959, Side 27

107
játuðu hreinlega vanmátt sinn í þessum efnum, en hér eru
bændurnir líklega sama sinnis og ráðunautarnir. Þeir líta
á garðyrkjuna, allt frá skrúðgarðarækt til matjurtaræktar,
sem auðvirðilegt og nauða ómerkilegt dútl.
Þegar svona er í pottinn búið þarf engan að undra, þótt
vaða megi arfann í nafla í kartöflu- og rófnagörðum, þótt
bændur haldi að fyrsta boðorðið í kartöflurækt sé að nota
áburð í fullkomnu óhófi og stórspilla þannig matgæðum
og geymsluþoli ikartaflanna, undirbúi garðana með jarðýt-
um, sem eyðileggja byggingu jarðvegsins og setji allt sitt
traust, hvað hirðinu áhrærir, á eiturefni, er krefjast ýtrustu
nákvæmni og nærgætni ef þau eiga ekki að vera lífshættu-
leg bæði garðjurtum og garðeigendum, sem fæstir eru slík-
um störfum vaxnir, og þá verður skiljanlegt, að enn kemur
mikið á markað árlega af gulrófum, sem eru iflætar vegna
bórskorts, þótt auðvelt sé úr að bæta með svo sem 20 kg af
bóraxi á ha, og alltaf megi sjá í búðargluggunum á sumrin
mikið af káli, sprungu, trosnuðu, gulu og gisnuðu, er ber
sorglegt vitni um vanþekkingu eða trassaskap þeirra, er það
rækta.
Af sömu ástæðum er það ofboð skiljanlegt, að við kjós-
um miklu heldur að kaupa og leggja okkur til munns fok-
dýrt, þurrkað eða niðursoðið grænmeti, heldur en að leggja
hönd að því að rækta sömu eða jafngóðar matjurtir sjálfir
með miklu minni tilkostnaði. Búhyggjan er stundum hlá-
leg hér hjá okfcur, eða er það ef til vill stórmennskan í okk-
ur, er telur dútlið okkur éfcki samboðið?
En erum við þá gersneyddir dútlinu? Er það ekki dútl
að þvo sér, raka sig, skera hár sitt og neglur og margs kon-
ar líkams- og útlitssnyrting, er við viðhöfum daglega. F.r
það efcki óþarfa dútl að sjóða mat og eta hann síðan af
þvegnum diskum með hníf og gaffli og öðrum tilfæringum?
Einhver mun svara því til, að um þetta sé allt öðru máli að
gegna, því þetta sé rnetiki um siðmenningu og nauðsynlega
heilbrigðishætti.