Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 03.03.1959, Qupperneq 37

117
höfundarins, og virtist mér hún mjög sannfærandi og hitt-
in. Bókin hefur tvær hliðar, önnur er hin fræðilega og hefði
vissulega mátt koma henni fyrir í all miklu minna rúmi og
satt að segja fæ ég ekki skilið, hvers vegna le&málssíðurnar
eru auðar nærri til hálfs og notað er hálfgert barnabókalet-
ur. Finnst mér slík fordild og bruðl með vandaðan pappír,
hæfa illa vísindalegri ritgerð, en bókin er öðrum þræði
skrautútgáfa og það er ihin meginhliðin. Myndirnar eru
prýðilegar og ná ágætlega tilgangi sínum. Svo vel hefur sam-
anburður á fjalabrotunum frá Flatatungu og erlendra lista-
verka af dómsdeginum tekizt, að ósjálfrátt hvarflaði að mér,
að hög hönd og hugkvæmur listamaður gæti endurskapað
skurðinn allan frá Flatatungu, svo að litlu skeikaði frá hinu
upphaflega. Stílinn má ráða af fjalabrotum þeim, er varð-
veitzt hafa, og nothæfar fyrirmyndir virðist ekki skorta. Dr.
Selma færir rök að því, að myndirnar frá Flatatungu séu
gerðar á síðari hluta elleftu aldar og virðist draga af því þá
ályktun, að hlutdeild Þórðar hreðu í byggingu Flatatungu-
skálans sé skröksaga, en svo þarf alls ekki að vera. Myndirn-
ar þurfa alls ekki að vera ristar samtímis byggingu skálans.
Gætu verið gerðar löngu síðar, t. d. í sambandi við um-
byggingu eða endurbætur á skálanum.
Frá Hafnarstjórn til lýðveldis, eftir Jón Krabbe, las ég
með nokkurri eftirvæntingu, því bókin hefur verið mikið
rædd og lofsamlega. Mér finnst bókin athyglisverð en ekki
skemmtileg. Frásögnin ber vott samvizkusemi og hófsemi,
en skortir ímyndunarafl og verður þar af leiðandi dauf af-
lestrar. Dómur höfundar um samtímamenn sína virðist hóf-
samur og réttmætur. Bókin hefur því sögulegt gildi.
Islenzk fyndni XXIII, safnað af Gunnari Sigurðssyni,
stingur allmjög í stúf við bók Jóns Krabbe og er skemmti-
leg tilbreyting. Ég fæ bókina alltaf í jólagjöf og les hana
samstundis. Heyrt hef ég um hvert nýtt hefti af ritinu, að
það væri það lélegasta, og þar sem heftin eru orðin 23 ætti
þetta að vera orðið næsta bágborið. Sannleikurinn mun þó