Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 03.03.1959, Qupperneq 28

108
Þetta er rétt og öllum augljóst nú, en svo var varla fyrir
hálfri öld, en heldur er nú skel siðmenningarinnar þunn
og skilningur á heilbrigðisháttum takmarkaður, er það dylst
flestum, að garðyrkja, ræktun skrúðgarða um hýbýli til
skjóls og fegrunar og ræktun fjölbreyttra matjurta, er líka
talandi vottur um siðmenningu og að ræktun matjurta,
grænmetis og berjarunna er, auk þess að vera siðmenning,
verulegt atriði í heilbrigðum lifnaðarháttum þjóðarinnar.
Garðrækt er og verður því talandi vottur um siðmenningu
og holla ræktunarmenningu, og það'er ekki mjög lofsvert,
þótt við hyljum okkur þunnum hjúpi siðmenningarinnar í
framgöngu, ef við erum hreinir villimenn í athöfnum.
Bændur og ráðunautar hafa engan tíma til að sinna garð-
yrkju, hvort heldur sem hún verður nú skilgreind sem dútl,
siðmenning eða eitthvað annað. Þannig hugsa flestir, og
svo gefur hún ekkert í aðra hönd er sjálfsagt viðhorf margra.
Fyrri ástæðuna er ekki auðvelt að hrekja. Að sjálfsögðu
eru því taikmörk sett, hvað mikið verður afrekað á afmörk-
uðurn tíma. Aðeins má benda á það, að frændur okkar í
Skandinavíu eru líka aðþrengdir hvað tímann áhrærir, þar
er einnig hörgull á vinnuafli í landbúnaðinum og verðlag
landbúnaðarvara líklega oftast til muna óhagstæðara en hér,
samt gera þeir skrúðgarða um híbýli sín og leggja stund á
fjölbreytta garðyrkju margir hverjir, að minnsta kosti til
heimilisnota. Sannleikurinn er sá, að garðyrkja er það við-
fangsefni, er nýtir bezt þær stundir og þann vinnukraft
heimila, er ef til vill nýtist ekki á annan hátt. Þar geta allir
lagt hönd að verki án tillits til kyns eða aldurs.
Síðari mótbáran er þó enn þá léttvægari. Hún er alveg
hliðstæð því, þegar framleiðsla atvinnuveganna er einungis
metin eftir því hve mikið þeir leggja til útflutningsins, en
auðvitað er sú framleiðsla alveg eins verðmæt, sem sparar
innflutning.
Sama er að segja um garðyrkjuna. Fyrst og fremst er hún
til heimilisþarfa og sparar þá heimilunum kaup á sömu eða