Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1968, Qupperneq 46

Enginn skilji orð mín hér að framan svo, að ég hafi van-
trú á rannsóknum á kali og telji þær lítils verðar, fjarri fer
því. Tilgangur minn er að vekja athygli á nokkrum einföld-
um sannindum:
Að — mjög mikill hluti þeirra nýræktartúna, sem rækt-
uð hafa verið undanfarið og nú eru ræktuð, er illa ræktað-
Lélegir ræktunarhættir og alrangir „bjóða kalinu heim“,
hvenær sem eitthvað á bjátar um tíðarfar og kalhættu að
vetri og vori til.
Að — sumt það sem miður fer í ræktunarháttum er svo
augljóst og bersýnilegt, að auðvelt ætti að vera að breyta
þar um til batnaðar og það án tafar, án þess að bíða eftir
niðurstöðum af rannsóknum á kali og öðrum rannsóknum.
Að — engar rannsóknir á kali geta leyst bændur undan
þeirri miklu nauðsyn að stórbæta þá ræktunarháttu sem nú
tíðkast mest, eða réttara sagt að gjörbreyta þeim.
Að — kröfur um rannsóknir á kali og fleiru mega ekki
svæfa umbótavilja og viðleitni bændanna og tefja umbæt-
urnar, svo sem nú virðist bóla á.
Að — allar rannsóknir taka sinn tíma. Áríðandi er, að ár-
angur kalrannsókna og annarra rannsókna komist fljótt og
vel í gagnið, þegar hann er fenginn, en hitt er engu síður
áríðandi að halda ekki að sér höndum meðan beðið er eftir
slíkum árangri.
Að — það eru ekki til og verða aldrei fundin nein töfra-
ráð né tækni, sem geta komið í stað pekkingar og kunnáttu
við ræktun jarðar. Tæknin gerir fært að auka afköstin á
margan hátt, gerir sumt auðvelt sem áður var ókleift, en
hún gerir engum bónda fært að strika yfir lögmál þess lífs
sem jarðvegurinn þarf að ala, til þess að hann gefi mikla
og góða uppskeru.
Að — vel reektuð tún, í þess orðs sönnu merkingu, eru
bezta vörnin gegn kalhættunni og öðrum áföllum á töðu-
túnum þegar harðnar í ári, þótt sú vörn og engin vörn, sé
með öllu örugg þegar mest á reynir og harðast verður ná-
býli bænda við íshafið.
Að — rannsóknir á kali, og eigi síður rannsóknir á jarð-