Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1968, Blaðsíða 53

55
stóð Guðmundur þar vinnuklæddur og var að vfirfara nála-
birgðir konu minnar. Kynleg þótti mér nálaskoðun þessi
en fékk brátt skýringu. Læknarnir ætluðu að vinna verk
Knútsens dýralæknis og sauma saman rifuna á spenanum
fyrir mig. Hoppaði þá hjarta mitt af gleði og áhyggjur dags-
ins hjöðnuðu og gleymdust. Nú stóð mér hjartanlega á sama
um alla dýralækna og ljósmæður landsins, því að hér þótt-
ist ég hafa fengið góðan liðskost. Læknistaska var engin með
í förinni, en læknir án tösku er, líkt og smiður án verkfæra,
ekki mjög mikils virði í sínu starfi, nema úr sé hægt að bæta,
þó á frumstæðan hátt sé, og það var þetta, sem Guðmundur
var að reyna. Hann valdi sér að lokum þrístrenda nál, eins
og þær, sem mæður okkar, sem nú erum miðaldra og eldri,
notuðu til þess að gera saumana á skinnskónum okkar, þeg-
ar við vorum unglingar. Þær eru sterkar og ganga vel í skinn.
Nálina þræddi hann með svörtum hörtvinna og tautaði um
leið, að þetta sæist vel á hvítum spenanum. Þetta gerði hann
þrátt fyrir andmæli konu minnar, sem sagðist vera vön að
hafa tvinnan með sama lit og efnið, sem hún saumaði. Því
næst sótthreinsaði hann nálina og tvinnann og síðan hélt
allur hópurinn til fjóss og aðgerðin hófst. Ekki var hún
erfiðislaus, en skemmtileg var hún, eða það fannst mér
a. m. k. Þarna flugu fyndnar setningar og frábærar athuga-
semdir og starfsgleðin var óþrjótandi. Kýrin var erfiður
sjúklingur, skynjaði ekki hinn góða tilgang þessa verknaðar,
braust um og sparkaði, sem sagt, gerði allt, sem kraftar
hennar leyfðu, til þess að torvelda aðgerðina. Hafði þá kona
mín orð á því, að þetta væri ómögulegt, munur væri að
framkvæma aðgerðir á fólki, það væri svo þægt. „Ja, þægt“,
sagði Guðmundur. „Ekki er það nú ævinlega“. Við þessi
ólæti í kúnni straukst tvinninn úr nálarauganu og gekk
Guðmundi illa að þræða aftur, enda ekki vel bjart í fjósinu.
Bauðst þá kona mín til að þræða og sagðist mundi vera van-
ari með nál en hann. Það kvað landlæknir með öllu óvíst,
Jrví að flesta daga færi Guðmundur Karl með nál. Svo fór,
að Guðmundur þræddi nálina og lank aðgerðinni, eftir
þeirri áætlun, sem hann í upphafi gerði. Spurði ég þá,