Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1968, Qupperneq 80

82
hreysti og hvernig hún er í umgengni. Allir vita hvað er átt
við þegar sagt er að þessi kýr hafi verið farsæl. Það er æði-
margt, þegar að er gáð, sem kúaskýrslan getur skýrt fyrir
bóndanum, og sem betur fer hafa mjög margir bændur átt-
að sig á því, og verður það ekki frekar tínt til, en aðeins
drepið á eitt veigamikið atriði til viðbótar.
Þegar kúaskýrslan kemur úr uppgjöri á bóndinn að gefa
sér góðan tíma til þess að vega og meta þær niðurstöður sem
þar blasa við. Þá kemur fyrst til greina afköst einstakra kúa
og síðan heildarniðurstöður. Jú, gott og vel. Það er innlegg
í samlag sem skiptir meginmáli, — en hver er forsendan.
Það er alltaf svo, að einstakar kýr eiga mismunandi þátt í
útkomunni. Það má sjá hvað kjarnfóðurgjöfin er mikil og
athuga hvört hún hafi gefið það sem til var ætlast. Hver
bóndi þarf að hugleiða út frá niðurstöðunum hvernig hon-
um hefur tekizt, og hvort ekki sé eitthvað sem betur gæti
farið, sem líklegt væri til þess að færa eitthvað í aðra hönd.
Þetta ætti að nægja til þess að sýna fram á, hvers virði kúa-
skýrslan getur verið í búi bóndans. Hún er ekki fánýtt
pappírsgagn heldur óhjákvæmilegur þáttur í vel reknu kúa-
búi.
Hlutverk kúaskýrslunnar varðandi kynbótastarfið er auð-
skilið, og þó þar blasi við nokkuð önnur hlið, er tilgangur-
inn óneitanlega sá sami, það er að bæta kúastofninn — gera
hann hæfari og kostameiri, bændunum sjálfum til hags-
bóta. Kúaskýrslan er með öðrum orðum sú heimild, sem
sækja verður í fróðleik, í kynbótastarfinu.
Þegar litið er á það, sem að framan er sagt, má ljóst vera,
að uppistaðan í nautgriparæktarfélagsskapnum er skýrslu-
haldið. Það ætti að vera kappsmál hvers bónda, sem rekur
kúabú, að vera virkur í þessu félagsstarfi, sem fyrst og fremst
hefur það að stefnumarki að bæta hans hag. Með því að vera
virkur í félagsstarfinu, kemur margt í ljós, sem gefur verk-
efninu tilgang — eykur víðsýni og þekkingu.
Skýrsluhaldið með uppgjöri eins og það er nú, er dálítið
þungt í vöfum og þess er eflaust skammt að bíða að það taki
breytingum í viðráðanlegra form, en sú breyting má þó ekki