Búnaðarsamband Austurlands - 01.01.1958, Qupperneq 87

I

H
89
lífsgleði, því að engin upplyfting er betri, hollari og
skemmtilegri, en ferðalag á góðum hestum. Einmitt nú,
þegar við höfum vélarnar og svo þægilegt er með ræktun
og fljótlegt að afla heyjanna, þá er það miklu auðveldara
að afla góðs fóðurs fyrir sína góðu reiðhesta, en áður var,
því á hvert einasta heimili að hafa 2—3 góða hesta til gagns
og skemmtunar. Fyrst og frernst eru hestarnir nauðsynlegir
við smalamennskur, og getur verið undir mörgum kringum-
stæðum nauðsynlegt til þeirra að grípa, þegar ekki er leiði
fyrir bílinn eða jeppann, og getur þurft að ná fljótlega í
lækni, eða aðra aðstoð, en fyrst og fremst til skemmtunar og
til að halda uppi félagslífi í bæjum og sveitum.
Mér er það minnistætt frá því um og eftir síðustu alda-
mót, hvað glæsilegt hestamannalíf var hér á Héraði, þegar
stórhópar fóru ríðandi á gæðingum á samkomur, eða eitt-
hvað til fjalla eða fagurra staða til að sjá sig um, hvað fólkið
var ánægt, og hvað sú gleði var varanlegri og menn nutu
hennar lengur, en nú þegar menn koma stirðir og styfij-
andi út úr bílum og jafnvel bílveikir. Þá var oft gaman að
sjá stóra hópa fara eftir Lagarfljóti í góðu veðri, sjá gæð-
inga þrífa sprettinn á spegilsléttum ísnum, og sjá livað
hestarnir æstust við hvern sprettinn, eins og þeir fyndu, að
nú var þeirra að skemmta fólkinu. Oft heyrðist hófadynur
á kvöldin í tunglsljósinu, svo tók undir í fellum og klett-
um áður en hópurinn sást, þá voru glaðir menn á ferð á
góðum tíma, sem ræddu um hesta og gerðu samanburð á
þeim.
Ég er sannfærður um það, að unga fólkið tyldi betur í
sveitinni og yrði ánægðara með lífið, ef það ætti góða hesta
og vendist á að fara í ferðalög í smáhópum á hestum. Nú er
svo komið að rnargur unglingur hefur aldrei komið á hest-
bak. Hvað getur það gengið lengi?
Hér á Fljótsdalshéraði eru margar sagnir um góða hesta,
og austfirzkar sagnir segja okkur frá Innikrák á Eyvindará,
sem Gró systir Drop'augar á Arnlieiðarstöðum átti. Gró