Frjáls verslun - 01.12.1950, Blaðsíða 11

við stjórnina í Berlín,“ svaraði Huntziger, ,,og við
förum fram á, að okkur verði látnir sömu möguleik-
ar í té.“
Þjóðverjarnir ræddu þelta fram og aftur sín á milli.
..Er yfirleitt mögulegt að ná símasambandi við Bor-
d'eaux?“ sj)urði Keitel liðsforingja, sem sat við hlið
honum. Hann vissi það heldur ekki, því að þangað til
í dag hafði verið stríð, og veggur úr járni og stáli að-
skilið bæði löndin. En svo kom þaÖ í ljós við eftir-
grenslan, að með bráðabirgðalínu myndi vera hægt að
ná sambandi við
Bordeaux. Féllst
Keitel þá á að
leyfa Frökkunum
að síma. í tvo
klukkutíma var
setið við samn-
ingaborðið, en þá
tilkynnti hraðboði,
að búið væri að
koma á sambandi.
Jarðstrengur
hafði verið lagður
í gegnum skóginn
yfir rjóðrið og að
vagninum. Tal-
símatæki hafði svo
verið komið fvrir
í eldhúsi hins
gamla matarvagns.
.,Eftir fimm mín-
útur verður Bordeaux í símanum,“ tilkynnti liðsfor-
inginn. Þýzka nefndin fór úr vagninuny til þess að
Frakkarnir gætu úr eldhúsinu ótruflaðir talað við rík-
isstjórn sína. Mér var falið að hlusta á samtalið úr
vagni fréttaþjónustunnar.
Fyrst heyrði ég eitthvað, en skildi ekki, hvað talað
var. Loksins rann upp fvrir mér ljós. Það var þýzkur
hermaður, sem talaöi frönsku með Berlínarmálhreim:
,,Ici Comj)iégne!“ -— Hér er Compiégne!“ -— Svo kom
þögn. — Loks kom hann aftur og hafði nú náð sam-
bandi: „Mademoiselle, ég gef yður samband við frönsku
sendinefndina í Com])iégne-skóginum,“ sagði hann með
sterkum Berlínaráherzlum, en þó vel skiljqnlega. Hví-
líkar andstæður, hér djúpt. inni í frönskum skógi í
stórstríði var einhver að tala í síma við „macíemoiselle"
í Bordeaux, rétt eins og það væri hversdagslegur við-
burður. Nú eftir að nokkur ár eru liðin frá ófriðar-
lokum geta menn alls ekki gert sér í hugarlund, hversu
óraunverulegur þessi atburður kom mér þá fyrir sjónir.
í snatri setti ég hlustunartækin á höfuð mér, því
að nú var aftur horfið til raunveruleikans. „Já, hér tal-
ar Weygand hershöfðingi,“ heyrðist rödd yfirhershöfð-
ingjans í Bordeaux segja langt í burtu, en þó greini-
lega.
„Hér Huntziger,“ var svarað úr eldhúsi matarvagns-
ins, ,,ég tala við yður í vagninum," — dálítið hik á
röddinni —, „sem þér kannist við.“ Weygand hafði
nefnilega verið aðstoðarmaður Foch við vopnahlés-
samningana 1918 í sama vagni.
„Hafið þér skilmálana?“ hrópaði W evgand frá hinni
fjarliggjandi Bord'eaux. „Já,“ svaraði Huntziger. „Og
hvernig eru þeir?“ spurði W'eygand um hæl.
„Les conditions sont dures, mais il n’y a rien contre
l’honneur — skilmálarnir eru harðir, en í þeim er
ekkert, sem stríðir gegn heiðrinum,“ svaraði formaður
l'rönsku vopnahlésnefndarinnar.
A næstu klukkustundum fóru mörg svipuð símtöl
l'ram milli Comj)iégne og Bordeaux. Þess á milli var
haldið áfram við samningaborðið. Viðræðurnar dróg-
ust fram á kvöldið, en ýms tæknisleg vandamál voru
þó enn óleyst. Næsta morgun kl. 10 hófust samninga-
umleitanirnar að nýju og stóðu yfir mestan hluta dags-
ins. Keitel varð stöðugt órólegri, eftir því sem samn-
ingarnir drógust á langinn. Um sexleytið um eftirmið-
daginn gekk ég i fundarhléi yfir að tjaldi Frakkanna
með úrslitakosti frá Keitel. „Ef ekki liefur náðzt sam-
komulag innan einnar klukkustundar, verður samninga-
umleitununum slitið og frönsku samninganefndinni
fylgt yfir til frönsku víglínunnar.“ Þetta var liinn
stuttaralegi texti, sem ég var látinn lesa standandi yfir
Frökkunum, alveg eins og Henderson 3. september
1939 hafði lesið yfir okkur úrslitakosti Breta.
Frakkarnir komust í geðshræringu, á ný var símað til
Bordeaux og W'eygand svaraði. Var auðheyrt, að hann
kom af ráðuneytisfundi úr næsta herbergi. Að lokum
veitti franska ríkisstjórnin Huntziger umboð til þess
að undirrita vopnahléssamningana. Hann hafði ítrekað
og ákveðið beðið um þetta umboð, trúlega til þess að
tryggja sig gegn gagnrýni síðari tíma.
Klukkan 18,50 22. júní 1940 voru svo skilmálar
þýzk-frönsku vopnahléssamninganna undrritaðir af
Keitel og Huntziger í viðurvist nefndanna. Tár komu
fram í augu sumra Frakkanna.
Því næst kvöddu Frakkar. Eftir urðu aðeins Keitel,
Huntziger og ég. „Eg vil ekki láta hjá líða,“ sagði
Keitel við Huntziger, „sem hermaður að láta í ljósi
samúð mína á þessari erfiðu stundu fyrir yður sem
Frakka. Það ætti þó að vera yður sársaukaléttir, að
vera fullvissir um, að frönsku hermennirnir hafa bar-
izt af hreysti. Það vil ég staðfesta.“ Þögulir stóðu
svo Þjóðverjinn og Frakkinn andspænis hvor öðrum.
Báðir með tár í augum. „Þér, herra hershöfðingi,“
sagði Keitel, hafið í þessum erfiðu samningum með
virðugleik gætt hagsmuna ættjarðar yðar.“ Síðan
rétti hann IJuntziger höndina.
Ég fylgdi hinum franska hershöfðingja síðan að
vagninum og var síðasti Þjóðverjinn, sem kvaddi hann
og frönsku nefndina. Framkoma Frakkanna á þessum
óskaplega erfiðu tímamótum hafði haft djúpsett álirif
á mig.
IIUNTZIGEB,
FRJÁLSVERZLUN
171