Frjáls verslun - 01.12.1950, Blaðsíða 13

Frá skemmtigarðin-
inum Xochimilco í
hjarta Mexico City.
Saludos Amigos.
Ég hafði ekki hugsað mér að standa lengi við í
Monterrey. Þegar ég kvaddi ferðafélaga minn, Jesús
Mario, lét ég á mér skilja, að viðstaða mín í borginni
yrði ekki nema tveir til þrír dagar. En þetta fór á
annan veg, því ég eyddi þar hálfum mánuði í bezta
yfirlæti. Hitti ég nokkra skólafélaga mína, eem tóku
mér opnum örmum og gerðu dvölina ógleymanlega.
Einn þeirra, José Garza Botello, bauð mér að búa á
heimili sínu, og var ég þar eins og heimagangur allan
tímann, sem ég stóð við í Monterrey. Hef ég sjaldan
fyrir hitt gestrisnara heimili en þeirra hjónanna Senor
og Senora Garza Botello.
Monterrey er mesta verzlunar- og iðnaðarmiðstöð
norðurhluta Mexíkó. Er þar mikill kemískur iðnaður,
svo og vefnaðar- og leður iðnaður að ógleymdri öl-
framleiðslunni, en í borginni er hin fræga Cuauhtémoc
ölgerð, sem er sú stærsta í allri Mexíkó og þótt víðar
væri leitað. Einn daginn gafst mér kostur á að skoða
heimkynni ölgerðarinnar, og eru þau engin smá smíði.
Kynnisferðir eru farnar um verksmiðjuna tvisvar á
dag með túrista og aðra þá, sem áhuga hafa á því að
skoða mannvirkin, og eru þessar ferðir farnar undir
leiðsögn starfsmanna fyrirtækisins. Við vorum í fulla
tvo tíma á ferðalagi um ölgerðina, og að lokinni kynn-
isferð var öllum hópnum boðið upp á að drekka eins
mikið af Carta Blanca (hvíta bréfið), en 6vo heitir
kunnasta bjórtegundin, sem framleidd er af verksmiðj-
unni. Sýndist mér flestir taka vel til drykkjar síns, enda
var heitt í veðri og menn mjög þurfandi að fá sér ein-
hverja hressingu. Bragðaðist bjórinn hið bezta, og
ekki gat ég gert að því að liugsa til Egils okkar
„sterka“ heima á Fróni, en hræddur er ég um, að
fornmaðurinn hefði orðið undir í viðureign við Senor
Cuauhtémoc, ef keppt hefði verið um stvrkleika.
Adiós, Monterrey.
Monterrey var nú horfin sjónum mér, og var ekki
Borgin Taxco
er Mekka
listamannsins
Sofðu rótt.
Sessunautur minn, sá dökki, var hinn ræðnasti. Ég
komsl að því, að hann var fæddur í Texas, en hafði
flutzt ungur til Mexíkó og var nú mexíkanskur þegn.
Jesús Mario sagðist hann heila, og ég man nafnið svo
vel vegna þe=s, að mér fannst það nokkuð óvenjulegt.
Hann stundaði læknisfræði við Collegio de Medico í
Mexico City og var á leiðinni þangað eftir að hafa
eitt orlofi sínu með því að heimsækja kunningja í
Bandaríkjunum. Jesús Mario virtist vera greindur ná-
ungi, og vissi hann deili á mörgum hlutum. Ekki var
hann samt fróður um ísland og íslenzk málefni og
vildi blanda því saman við írland. Við ræddum um
alla heima og geima, og m. a. fræddi hann mig um
margt viðvíkjandi Mexíkó og gaf mér ýms góð ráð,
sem seinna komu mér að haldi á ferðalagi mínu um
landið.
Við nálguðumst nú óðum Monterrey, og hafði ferðin
gengið ágætlega fram að þessu. Vinur okkar, bílstjór-
inn, átti í mesta stríði við sjálfan sig vegna þess hve
svefn sótti mikið á hann. Allt í einu snar stoppaði bíll-
inn, og farþegarnir hentust til í sætunum. Ég heyrði
bílstjórann bölva rösklega og varð um leið litið út
um gluggann. Sá ég þá hvar Indíáni var ríðandi á
asna rétt fyrir framan bílinn út á miðjum vegi, og
virtist hvorki asninn né Indíáninn fara sér að neinu
óðslega. Munaði minnstu, að við hefðum keyrt á þá
félagana, og ekki ósennilegt, að ökuþórinn okkar hafi
hrokkið upp við vondan draum, þegar hann skyndi-
lega tók eftir þeim. Hann glaðvaknaði við þetta at-
vik, og svefnhöfginn lét hann nú alveg í friði það sem
eftir var leiðarinnar til Monterrey.
FRJÁLSVERZLUN
173