Frjáls verslun - 01.12.1950, Blaðsíða 31

guðanna bænum, þú verður þó að minnsta kosti hjá
mér, yfirgefðu mig ekki h'ka.
Svo flýtti hún sér til mín, lagði báðar hendur um
hálsinn á mér og grúfði tárvott andlitið að brjósti
mínu. Ég var eins og festur upp á þráð. Aldrei hafði
nokkur kona staðið mér svona nærri. En ég stillti mig
og huggaði hana og hughreysti eftir því sem ég gat,
hún þurfti líka sannarlega á því að halda. Skömmu
seinna komst þú heim. Þú tókst ekkert eftir geðshrær-
ingu minni, sjálfur komst þú með heitar kinnar og
höfug augu af ástafundi. Frá þessu kvöldi fann ég, að
ég var breyttur maður, breyttur svo að mér stóð stugg-
ur af sjálfum mér. Þegar ég fann mjúka handleggi
hennar vefjast að hálsi mínum, kenndi ilmsins úr hári
hennar — þá var það, að hin bjarta stjarna steig niður
af himni sínum og frammi fyrir mér stóð kona, yndis-
leg, elskandi kona. Ég kallaði sjálfan mig fant og
flagara, og til þess að hressa samvizkuna ofurlítið, tók
ég mér fyrir hendur að skilja þig og hjákonu þína. lil
allrar hamingju átti ég yfir dálitlu fé að ráða. Hún
gerði sig ánægðan með upphæðina, sem ég bauð henni,
og —
— Hver fjandinn, sagði nú gamli hermaðurinn, öld-
ungis undrandi. Svo að það var þá þér að þakka. þetta
átakanlega bréf, sem Bjanka sendi mér að skilnaði —
þar sem hún lýsti yfir því, að hún væri neydd til þess
að segja skilið við mig — þótt hjartað í brjósti sér
myndi springa af harmi?
•— Já, víst var það mér að þakka — eða kenna, sagði
vinur hans. En hlustaðu nú á, ég hef meira að segja
þér. Ég hélt, að ég gæti keypt mér frið með þessum
peningum, en frið fékk ég ekki að heldur. Trylltar
hugsanir stríddu á mig. Ég .sökkti mér niður í vinnu
— það var einmitt um þetta leyti, sem ég samdi uppi-
stöðuna í bókinni minni um ódauðleik hugsjónarinn-
ar — en samt átti ég í stöðugri baráttu við sjálfan
mig. Þannig leið árið, og enn kom gamlárskvöld. Og
enn sátum við hér saman, hún og ég. í þetta skipti
varst þú heima, en þú svafst á legubekk í næsta her-
bergi. Þú varst þreyttur eftir miðdegisverðinn. Og ég
sat þarna við hlið henni og horfði á fölt andlit henn-
ar og endurminningarnar réðust að mér, svo að ég
fékk enga rönd við reist. Ég varð enn einu sinni að
finna höfuð hennar hallast að brjósti mínu, enn einu
sinni varð ég að kyssa liana — og því næst — gera
enda á öllu, ef svo vildi verkast. Augu okkar mættust
.snöggvast. Mér fannst ég geta lesið í augnaráði henn-
ar dulda samúð, svar við tilfinningum mínum. Ég gat
ekki lengur haft stjórn á mér, ég féll á hné fyrir henni
og grúfði andlitið í kjöltu hennar.
Svona leið ofurlítil stund. Þá fann ég að hún lagði
svala hönd sína á höfuð mér og hún tók til máls á
þessa leið:
—- Vertu staðfastur, kæri vinur, vertu staðfastur —
bregztu ekki trausti mannsins, sem sefur svo ugglaus í
næsta herbergi.
Ég spratt á fætur og horfði ruglaður í kringum mig.
Hún tók bók, sem lá á borðinu, og fékk mér hana. Ég
skildi, við hvað hún átti, ég fletti upp í bókinni af
handa hófi og byrjaði að lesa upphátt. Ekki veit ég,
hvað það var, sem ég las, stafirnir dönsuðu fyrir aug-
um mér. En ólguna í sálu minni tók nú að lægja, smátt
og smátt, og þegar klukkan sló tólf og þú komst inn,
svefnugur, til þess að bjóða okkur gleðilegt nýár, þá
var eins og stund freistninnar væri horfin óralangt
aftur í tímann, til löngu liðinna daga.
Frá þessum degi varð ég rólegri. Ég vissi, að hún
endurgalt ekki ást mína og ég átti ekki annars af henni
að vænta en samúðar. Árin liðu, börnin ykkar uxu
upp og giftust, og við eltumst öll saman þrjú. Þú
hættir allri óreglu, gleymdir öðrum konum og helg-
aðir líf þitt einni, eins og ég. Það var óhugsandi, að
ég gæti nokkru sinni hætt að elska hana, en ást mín til
hennar breyttist. Allar jarðneskar óskir og þrár dvín-
uðu, en milli okkar tókst og styrktist andlegt sam-
band. Þú hlóst oft að því, þegar við vorum að rök-
ræða um lífið og tilveruna. En ef þú hefðir vitað hvað
sálir okkar mættust innilega á slíkum stundum, þá
myndir þú hafa orðið afbrýðissamur. En nú er hún
dáin, og vel getur svo farið, að við förum báðir sömu
1‘eið og hún áður en þetta nýja ár er liðið að lokum.
Það eru því seinustu forvöð, Franz, fyrir mig, að létta
af mér þessu leyndarmáli og segja við þig: Franz, ég
hef einu sinni syndgað gegn þér — fyrirgefðu mér.
Hann rétti hönd sína biðjandi i áttina til vinar
síns, en hann svaraði og hnaut í honum: Hvaða vit-
leysa, það er ekkert að fyrirgefa. Þetta, sem þú varst
núna að segja mér, vissi ég allt fyrir langa löngu. Hún
sagði mér það sjálf fyrir fjörutíu árum síðan. Og nú
skal ég segja þér það, hvers vegna ég var á hælunum á
öðrum konum fram á elli aldur — það var vegna þess,
að hún sagði mér þá, að þú værir eini maðurinn, sem
hún hefði nokkru sinni á ævinni elskað.
Vinur hans horfði þegjandi á hann, og klukkan á
veggnum bak við þá sló hásum rómi. Það var komið
miðnætti.
Fyrirtækið hafði gamlan karl fyrir sendil, sem þótti
æði gott í staupinu. Einu sinni sagði skrifstofustjórinn
við hann:
— Ef þér hættuð að drekka, Jóhannes, mynduð þér
bráðum verða bókari hjá okkur.
-— Uss, þegar ég er fullur finnst mér ég vera for-
stjóri, svaraði Jóhannes.
Sá mdSur skyldi aldrei gerast verzlunarmaður. sem
ekki getur liaft stjórn á skapsmunum sínum.
CHESTERFIELD.
FRJÁLS VERZLUN
191