Frjáls verslun - 01.12.1950, Blaðsíða 15

fór hækkandi og víða voru snarpar beygjur, en það
virtist engin áhrif hafa á kunnngja okkar, bílstjórann,
því ekið var alltaf með miklum og jöfnum hraða. Nú
var farið að halla af degi, en samt var langur spotti
eftir til höfuðborgarinnar. Maginn var farinn að segja
til sín, og vonaði ég því, að bráðlega yrði stoppað til
að snæða. Bíllinn þaut með ofsahraða inn í smáborg,
sem mér var sagt að héti Valles. Hér var borðað, og
tók ég vel til matar míns. Restaurante Don Miguel hét
staðurinn, þar sem við snæddum, lítill en snotur staður,
og þurftum við ekki að kvarta yfir því, að ekki væri
nóg borið á borð af hinum „typi:-:ka“ og bragðmikla
mat svo sem enchiladas með chile, frijolej, tortillas
og hvað þær nú heita allar tegundirnar.
Fyrir utan dyr veitingahússins stóð feit kerling og
seldi appelsínur, „Naranjas, naranjas, senor“, hróp-
aði hún, og ég keypti mér nokkur stykki til að taka
með mér í bílinn. „Af ávöxtum þeirra skuluð þér
þekkja þá,“ stendur skrifað í ritningunni, og gjarnan
vildi ég þekkja einhvern hér heima í dag, sem getur
selt mér appelsínur fyrir 7 aura stykkið, en það var
verðið, sem ég borgaði fyrir „la naranja“ í Valles,
eða nánar tiltekið 5 centavos, sem þá jafngiltu 7 aur-
um íslenzkum, svo maður gleymi nú einu sinni gengis-
lækkuninni.
La sonata del Luna.
Það var liðið nokkuð fram yfir miðnætti, þegar við
komum til smábæjar, sem er þekklur sem ferðamanna-
staður og liggur í mjög fögru umhverfi, umluktur tign-
arlegum pálmatrjám og risavöxnum kaktusjurtum. Ég
skal ekki fara út í að skýra það, hvernig nafn bæjarins
er framborið. Hann heitir blátt áfram Tamazunchale.
Þetta var síðasti staðurinn, sem við stoppuðum ó, þar
til komið var til Mexico City.
Strax og farið er frá Tamazunchale er á mikinn
bratla að sækja úr dalnum, þar sem bærinn stendur
um 150 metra yfir sjávarflöt og upp á 2500 metra há-
lendi. Bíllinn okkar virðist lítið hafa fyrir erfiðinu, og
auðséð er, að bílstjórinn þekkir orðið hverja beygju á
veginum, svo öruggur sýnist hann við stýrið.
Uti er tunglskin og stjörnubjartur himinn. Ég hef
engan áhuga á því að festa blund, því nú ökum við um
eitthvert það fegursta og tignarlegasta fjalllendi, sem
fyrir finnst á vestur hveli jarðar. Utsýnið tekur á sig
undraverðar myndir í tunglskininu — kyrrðin og hin
stórbrotna náltúrufegurð hefur svipuð áhrif á mann
og sæli maður í tónlistahöll og hlustaði hugfanginn á
einhvern ])íanósnillinginn túlka Tunglskinssónötuna af
hjartnæmum skilningi. Ég lield öðru hvoru, að mig sé
að dreyma, því ævintýradýrðin er svo sérkennileg, að
ég á bágt með að trúa því, að slíkt geti borið fyrir
mannlegt auga. Oðru hvoru skjótast keilumyndaðir
strákofar fram hjá, en þeir trufla ekkert þann róm-
antíska blæ, sem er yfir öllu umhverfinu í hinu bjarta
tunglskini. Þetta eru heimkynni hundruð þúsunda mexí-
kanskra Indíána, sem láta hverjum degi nægja sínar
þjáningar. Nú sofa þeir svefni hinna réttlátu og dreyma
um manjana á sama tima og við förum hratt yfir og
nálgumst höfuðborgina.
Distrito Federal.
Mexico, D. F. (Distrito Federal, þ. e. aðsetur lands-
stjórnar) eða Mexico City, eins og hún er oftar nefnd,
er borg andstæðnanna. Þar rísa nýtízku skýjakljúfar
við hlið kirkna í gotneskum stíl, sem byggðar voru á
16. öld. Þar standa tötralega klæddir betlarar með
útréttar hendur, þegar efnafólkið kemur prúðbúið úr
leikhúsum eða næturklúbbum. Þar er að finna einhver
glæsilegustu hótel og líflegustu næturskemmtistaði,
sem völ er á. Skuggahverfin eru víðfræg fyrir morð og
saurlifnað, enda varla hættandi á að heimsækja þau
nema vel færum og þá helzt vopnuðum mönnum. Breið
stræti, sem skiptast af röðum pálmatrjáa teygja sig
eftir borginni miðri, en f úthverfunum má sjá hinar
óþrifalegustu götur, sem hægt er að ímynda sér.
Borgin vex mjög ört og telur nú um 2 milljónir í-
búa. Er hún sannkölluð Paradís fyrir ferðamenn, og
á sér vart aðra líka hvað viðvíkur fegurð, rómantík
og lífsgleði, nema ef vera skyldi París. Ég átti því láni
að fagna að sjá Mexico City undir leiðsögn fyrrver-
andi skólabróður míns, sem þar býr. I mánuð skoðaði
ég borgina og nágrenni hennar. Ég mun seint gleyma
öllu því, sem fyrir augu bar og kom fyrir á meðan ég
dvaldi í Mexico City. Hljómleikarnir og listsýningin
í listahöll ríkisins, Palacio de Bellas Artes, nautaötin
í stóra leikvangnum á sunnudagseftirmiðdögum, þjóf-
urinn, sem læddist í vasa minn í strætisvagninum, en
var svo óheppinn að bíllinn skyldi snar stoppa, svo
alll komst upp —- þetta eru allt skemmtilegar endur-
minningar frá borginni, sem byggð var á jafn ótraust-
um grundvelli og síkjum og smá eyjum. Þótt undir-
staða borgarinnar sé farin að láta á sjá frá því að
Aztecar reistu sér þar fyrst byggð snemma á 14. öld,
þá er grundvöllur alls athafnalífs mexíkönsku þjóðar-
innar, sem stjórnast fró Mexico City, að komast í gott
horf eftir undirok erlendra þjóða og innbyrðis átök.
Mexíkanar eru glaðlynd þjóð og nægjusöm. Land
þeirra er fagurt og ríkt af verðmætum hráefnum. Þeir
hafa tekið tæknina í sínar hendur og horfa nú björt-
um og vongóðum augum fram í tímann. Þeir trúa á
land sitt, Mexíkó — el país de manjana.
FRJÁLSVERZLUN
175