Frjáls verslun - 01.12.1950, Blaðsíða 14

laust við, að ég saknaði borgarinnar og lífsgleðinn-
ar, sem einkenndi hana. Upp í huga mér skaut La
Plaza, stóra torgið í hjarta borgarinnar, þar sem unga
fólkið fjölmennti á síðkvöldum til að sýna sig og sjá
aðra. Ungu senjoríturnar gengu tvær, þrjár og fjórar
saman og leiddust. Stefndu þær allar í sömu átt. Pilt-
arnir gengu hinsvegar á móti kvennaskaranum svo þeir
gætu mætt senjorítunum augliti til auglitis. Þetta var
allra skemmtilegasti „rúntur“, og ekki spillti það fyrir
rómantíkinni, að hljómsveit spilaði öðru hvoru
skemmtileg lög til ánægju fyrir rúntdýrkendurna.
Annars er þetta ekki neitt sérkenni fyrir Monterrey,
því að hver einasta borg í Mexíkó, stór og smá, á sitt
Plaza, sem er og verður miðdepill allrar rómantíkar
yngri kynslóðarinnar.
Palacio de Bellas
Artes í Mexico City,
i»ar sem bæði lista-
safnið og- óperan eru
til húsa.
Dómkirkjan í Taxco
er ein af fegurstu
kirkjum Mexikó.
fyrir mér landslagið, sem mér fannst stöðugt verða
fegurra. Oðru hvoru ókum við um smáþorp, sem mér
virtust vera svo til eingöngu byggð Indíánum. Asnarn-
ir voru algeng samgöngutæki á þessum slóðum, sem
fóru sér að engu óðslega og báru á baki sér hálfsofandi
peóns (kotbændur) með stóra sombreros á höfðinu,
sarajres (værðarvoðir) slegnar yfir herðarnar og sand-
ala á fótunum. Er þetta „typiskur“ klæðnaður hins
mexíkanska peóns.
Un Burro con un Peón.
Stórar appelsínuekrur þekja stór svæði beggja megin
þjóðvegarins fyrir norðan Monterrey. Við þutum fram
hjá ávaxtatrjánum, sem ég gaf hýrt auga annað veifið.
Ferðafélagar mínir, sem allir voru mexíkanskir eins
og fyrri daginn, virtu þau hinsvegar ekki viðlits, enda
áreiðanlega vanir þessari sjón. Bíllinn fór hratt yfir,
því nú hafði ég tekið mér far með hraðferð til höfuð-
borgarinnar, Mexico City. Fararkosturinn var þægileg-
ur og tók aðeins 10 farþega. Vegalengdin frá Monterr-
ey til höfuðborgarinnar er um 1000 km., og þar sem
ég hafði ákveðið að fara þetta í einum áfanga, kaus
ég þægilegt farartæki, þó ég þyrfti að eyða í það
nokkrum pesos til viðbótar því, sem það hefði kost-
að mig að ferðast með venjulegum langferðabíl. Land-
ið fór hækkandi eftir því, sem við fjarlægðumst Mont-
errey meir, og hitabeltisgróður fór að gera vart við
sig. Bíllinn okkar þaut áfram, og farþegarnir höfðu
hljótt um sig. Var engu líkara en að menn væru feimn-
ir við að hefja samræður. Ég gaf ferðafélögum mínum
lítinn gaum, því ég hafði nóg að gera með að virða
Naranjas, Senor.
Við ókum nú inn í Victoría, sem er all stór borg um
250 km. frá Monterrey. Hér stoppaði bíllinn og tók
benzín. Bílstjórinn tilkynnti okkur, að viðstaðan myndi
verða um 15 mínútur, sem menn gætu notað lil þess
að fá sér eitthvað snarl, ef þeir óskuðu. Ég fór inn á
smá veitingakrá, sem var við benzínstöðina og bað
um „una serveza“, en það mun vera einn bjór, laus-
lega þýtt á íslenzku „Qué hermoso dia!“ heyrði ég að
sagt er við hliðina á mér, en þar var þá kominn einn
af ferðafélögum mínum og var að ávarpa mig. Ég
samsinnti því, að þetta væri skínandi dagur, en mér
þætti samt full heitt. Við töluðum þarna saman stund-
arkorn um veðrið, ferðalagið, Mexíkó og ísland á með-
an við tæmdum „dos botellos de Carta Blanca“.
Áður en varði vorum við komnir af stað og ókum
greitt suður á bóginn í áttina til Mexico City. Ég tók
eftir því, að nú vorum við komnir með nýjan bílstjóra,
og höfðu bersýnilega farið fram vaktaskipti í Victoría.
Sá nýkomni virtist ekkert standa að baki þeim, sem
við skildum eftir, hvað ökuhæfileika snerti. Vegurinn
174
FRJÁLSVERZLUN