Frjáls verslun - 01.12.1961, Blaðsíða 44

Guðmundur Gíslason Hagalín:
Hundar og menn
„Þá lét Drottinn Guð hann fara burt úr aldin-
garðinum Eden til að yrkja jörðina, sem hann var
tekinn af. Og hann rak manninn burt og setti ker-
úbana fyrir austan Eden-garð og loga hins svipanda
sverðs til að geyma vegarins að lífsins tré.“
Þannig endar syndafallssagan í Heilagri Ritn-
ingu, en gömul austurlenzk sögn greinir frá því,
að meðan Adam hafi verið í Paradis, hafi öll dýrin,
sem Guð hafði skapað, verið þessum föður mann-
kynsins blíð og auðsveip, en þegar hann hafi verið
kominn í ónáð hjá skapara sínum, hafi viðhorf
þeirra breytzt. Þau hafi orðið honum fráhverf.
Hann hafi svo tyllt sér niður og setið ærið stúrinn.
Ekki er þess getið, hvar Eva var, en ekki þarf að
teljast ólíklegt, að þeim hafi orðið eitthvað sundur-
meðan Guðlaug færði sig í sætið við hliðina á mér.
Það var farið að rökkva, en þó ekki aldimmt.
Ég opnaði hurðina og Bergljót kom út úr bifreið-
inni.
Hún tók í hendina á mér: Þetta var gott og
skemmtilegt kvöld, sagði hún. Þakka þér fyrir,
góði. Þetta getur allt lagast hjá þér, — hjá ykkur
öllum.
Svo hljóp hún inn í húsið.
Og ég fór inn í bifreiðina til Guðlaugar.
Við sögum ekki orð er við ókum heim í kvöld-
kyrrðinni. En ég var alveg viss um það hvað hún
var að hugsa.
Er við komum að húsdyrunum hjá henni og ég
hafði stöðvað vagninn sneri ég mér að henni.
Guðlaug!
Já.
Gætirðu hugsað þér að verða konan mín?
Ég elska þig, sagði hún afar lágt.
Ég hugsaði sem svo, að ég hefði víst átt að byrja
með því að segja þessi þrjú orð við hana, en héðan
af gerði það ekkert til.
orða, því að Adam kenndi Evu um og Eva aftur
höggorminum, þegar Drottinn krafði þau sagna.
Mætti vel vera, að Adam hefði sagt sem svo:
„Það var ekki dónaleg frammistaða hjá þér að
fara að tæla mig til að éta þetta epli!“
„Hvað er þetta, maður?“ kynni Eva að hafa
svarað. „Ekki neyddi ég því upp á þig, sagði bara
svona í grannleysi, af því ég hélt þig langaði í:
„Vilt þú kannski smakka, Adam?“ þú þurftir ekk-
ert að þiggja það.“
„Þegiðu bara og skammastu þín!“ hefur svo ef
til vill skroppið út úr Adam.
Og þá er ekkert vísara, en Eva hafi sett í sig
gutt og rokið eitthvað burt, kannski hugsað sér
svona undir niðri, að þau gætu varla verið einu
manneskjurnar á jörðinni — og ef það væri rétt til
getið, væri ekki ómögulegt, að hún gæti lægt rost-
ann í Adam. . . . Nema svo mikið er víst, að Adam
sat stúrinn og einmana. Þá var það, að hann heyrði
hratt en mjúkt fótatak, hefur auðvitað hvarflað að
honum, að þar mundi Eva komin, enda líklega að
litlu að hverfa hjá henni, ef hans nyti ekki við.
Og Adam lét eins og hann heyrði ekki, að neinn
væri að koma. En allt í einu fann hann, að eitthvað
mjúkt og hlýtt straukst um vangann á honum.
Þá leit hann við og sá standa fyrir framan sig eitt
af dýrunum úr Eden, skepnu, sem honum hafði
þótt þar heldur lítilfjörleg samanborin við ljónið
og tígrisdýrið og fílinn, svo ekki sé nú nefndur
hvalurinn, sem annað veifið kom upp á yfirborð
Edensfljótsins og blés í loft upp háum vatns- og
gufustrók, sem Paradísarsólin gyllti fagurlega. Dýr-
ið var sú skepna, sem Guð hafði að sköpun lok-
inni kallað hund, og nú hafði Adam hlotið vin og
félaga, sem bæði reyndist honum þarfur sakir þess,
að eftir tilkomu hans var hann ekki eins háður
duttlungum Evu, sem mun fljótlega hafa fundið,
að þarna var kominn keppinautur um hylli Adams,
og eins ómetanleg hjálparhella við dýraveiðar.
40
FRJALS VERZLUN