Frjáls verslun - 01.07.1970, Síða 32

30
Að starfi: Einkaritarar
frja'ls verzlun
Fjölbreytt og skemmtilegt starf
með ívafi af ánauð og áhyggjum
Sum störf hafa yfir sér ævin-
týrablæ. Um þau hafa spunn-
izt margar skringilegar sögur,
kímnisögur og kersknisögur.
Hver kannast ekki við skrítluna
um einkaritarann og forstjór-
ann? Þessi skáldskapur er
kannski iðkaður af minna
raunsæi en margur annar. Og
það var ekki til þess að leita
að skrítlum, sem FV fór á stúf-
ána til þess að hitta að rnáli
einkaritara þeirra manna, sem
stjórna einhverju mesta ævin-
týri íslenzks athafnalífs.
Á yfirlætislausum skrifstof-
um Flugfélags íslands í Bænda-
höllinni, situr Guðrún Kristins-
dóttir, einkaritara Arnar John-
sen, forstjóra, innst á gangin
um, á skrifstofu, framan við
kontór forstjórans. Skrifborðið
ber þess greinileg merki, að
hún hefur nóg að starfa. Það
eru ólíklegustu verkefni, sem
geta beðið einkaritarans, þegar
til vinnu er komið að morgni.
Og það þarf að halda vel á
spöðunum, ef öllu á að vera
lokið fyrir kvöldið.
FV: Hvað telur þú hentug-
ustu menntun fyrir einkarit-
ara?
Guðrún: Starfið er alltaf
bezti skólinn. Ég lauk verzlun-
arprófi og fór síðar á einkarit-
araskóla í Englandi. Ég reikna
með að verzlunarmenntunin sé
orðin mun fullkomnari núna,
heldur en þegar ég var þar.
Auk þess sem farið er að halda
hér námskeið í hraðritun, vél-
ritun og ýmsu öðru, sem nauð-
synlegt er fyrir einkaritara að
kunna.
Þetta hefur allt breyzt svo
mikið, síðan ég byrjaði hérna
hjá Flugfélaginu 1952. Þá var
flogið einu sinni í viku milli
landa. Nú eru 14 ferðir til út-
landa á viku. Fyrirtækið hefur
vaxið svo gífurlega og óneitan-
lega hefur maður fylgzt með
því af lífi og sál. Starfið hefur
skapað mann að talsverðu leyti.
FV: Er einkaritari ekki bund-
inn þagnarskyldu. Nú hlýtur
hann að öðlast margs konar
vitneskju um mikilvæg og við-
kvæm málefni fyrirtækisins.
Vitneskju, sem ekki er fyrir
alla?
Guðrún: Vissulega er margt,
sem fer um okkar hendur, alls
ekki þannig vaxið að það megi
hrópa það á torg. Ýmislegt af
því sér kannski aldrei dagsins
ljós einu sinni. Við erum að
vísu ekki eiðsvarin eins og
klerkar. Hins vegar er ekki tii
þess ætlazt að við séum að
blaðra um margt, sem við kom-
umst óneitanlega að. Enda er
stundum lagt að manni, þegar
stórar spurningar liggja í loft-
inu og sagt sem svo: „Ja, þú
hlýtur að vita það,“ og þá er
eins gott að kunna að þegja.
FV: Það er sem sagt eitt af
boðorðum einkaritarans að
kunna að þegja?
Guðrún: Já, eitt af fyrstu boð-
orðunum.
FV: Hverfa áhyggjurnar af
starfinu um leið og þú hallar
aftur skrifstofuhurðinni, eða
berðu eitthvað af þeim heim
með þér.
Guðrún: Ojá, stundum ber
maður eitthvað af þeim heim
með sér. Það getur ekki farið
hjá því, þegar fyrirtæki vex
svona ört, að maður finni sjálf-
ur eitthvað af vaxtarverkjun-
um. Starfsdagurinn er stund-
um langur og hefur oft verið
það. En stundum er þetta ósköp
rólegt. Það er fjölbreytt að því
leyti að minnsta kosti.
FV: Og í hverju er starfið
helzt fólgið?
Guðrún: Ég annast öll bréfa-
skrif, sem fara frá forstjóra.
Auk þess annast ég símaþjón-
ustu fyrir hann. Ég hef stund-
um verið kölluð varðhundur-
inn. Oft er það þannig, að hann
vill ekki láta trufla sig, til
dæmis þegar hann er með menn
inni hjá sér, eða er að sinna
mikilvægum verkefnum. Þá
verður maður að vísa fólki
kurteislega frá. Þannig mæðir
óneitanlega nokkuð af þeirri
ánauð, sem forstjórastarfinu
fylgir, á einkaritaranum.
FV: En hefur þig aldrei
dreymt um að setjast í sæti
forstjórans?
Guðrún: Nei, því fer fjarri.
Það hefur aldrei hvarflað að
mér. Ég hef aldrei verið svo
framgjörn.
FV: Er eitthvað til í skrítlun-
um, sem frægar eru um sam-
band forstjóra og einkaritar
ans?
Guðrún: Ég hef ekki orðið
vör við það í mínu starfi. Ég ef-
ast ekki um að Örn hlær hátt
og snjallt, þegar hann les þetta.
FV: Hvað gerirðu helzt til
þess að hvíla þig frá starfinu
— í frístundunum?
Guðrún: Ferðalög verða ó-
sjálfrátt ofarlega á baugi, þegar
maður vinnur hjá svona fyrir-
tæki. Maður fær þetta einhvern
veginn inn í blóðið. Nú, ég fer
mikið í sund og svo spila ég
golf. — Ég geri það til þess að
vera úti, annars færi maður
aldrei út fyrir dyr.
FV: Hvers vegna golf?
Guðrún: Það gekk einu sinni
yfir einhver golfalda hjá Flug-
félaginu. Það var fenginn kenn-
ari og allir fóru að hamast í
golfi. Ég hef haldið því áfram
síðan. Það er orðið mjög mikið
um það að konur spili golf. Ég
hugsa að þær séu oft engu færri
en karlmennirnir á vellinum
uppi í Grafarholti, hjá Golffé-
lagi Reykjavíkur.
FV: Og þú ert sjálfsagt búin
að ferðast á öllum leiðum Flug-
félagsins?