Frjáls verslun - 01.09.1973, Qupperneq 68

Þráinn Jónsson á Egilsstöðum
„Hef ekki minnimáttarkennd gagnvart
Reykjavíkurvaldinu svokallaða
— og er lítið upp á það kominn”
„Það verður allt að pening-
um, sem hann Þráinn kemur
nálægt“, segir almannarómur
á Héraði og raunar er Þráinn
Jónsson á Egilsstöðum öðrum
kunnur um allan f jórðunginn
fyrir atorkusemi og sérstakan
dugnað. Það er næstum ör-
uggt, að farþegar, sem til Eg-
ilsstaðaflugvallar koma hitti
hann fyrir þar fyrstan staðar-
manna, stórvaxinn og svip-
mikinn, þar sem hann er að
afgreiða í veitingasölu flug-
stöðvarinnar.
Handan Lagarfljóts er svo
grillskálinn Vegaveitingar, sem
Þráinn á og veitir forstöðu. FV
átti við hann stutt spjall yfir
kaffibolla þar síðla kvölds fyrir
skömmu, þegar athafnamaður-
inn var um stund laus frá erli
hinna daglegu starfa.
— Það var 1963, sem við
hjónin fluttumst hingað til Eg-
ilsstaða eftir að við hættum bú-
skap í Hróarstungunni, þar sem
ég er fæddur, sagði hann. Kon-
an mín er húsmæðrakennari að
mennt og kenndi um skeið á
Hallormsstað þar sem við bjugg-
um fyrst eftir að við brugðum
búi, en þá gegndi ég jafnframt
lögregluþjónsstörfum hér á Eg-
ilsstöðum. Það stóð þó ekki
nema part úr ári eða þangað til
ég leigði aðstöðu í Ásbíói, sem
var samkomustaður hér, og hóf
þar veitinga- og skemmtanahald.
Enginn framkvæmdastjóri var
fyrir húsinu þá og reksturinn
hafði gengið illa, svo að forráða-
mennirnir leigðu út alla aðstöðu
nema bíóið. Þarna vann ég svo í
hálft fjórða ár, seldi ferðamönn-
um og kostgöngurum mat og
stóð svo líka fyrir balli þegar
ástæða þótti til. Síldarævintýrið
hér fyrir austan var þá í há-
marki og komu menn hingað í
hópum neðan af fjörðum í land-
legum til að sækja hjá mér dans-
leiki. Þá var virkilega gaman
að lifa.
Samtímis þessu fór ég svo að
selja öl, sælgæti og tóbak í
gömlu flugstöðinni hér á flug-
vellinum, sem var heldur bág-
borin á alla lund. En þegar nýja
*—-
flugstöðvarhúsið kom í gagnið
varð stórbreyting á og núna sel
ég þar alls kyns veitingar, þar
á meðal smurt brauð og smá-
rétti og svo minjagripi handa
ferðafólkinu.
Þegar ég var í Ásbíó átti ég
jeppa og síðan keypti ég fólks-
bíl. Smám saman kom það í ljós,
að menn vantaði bíl til að kom-
ast hér um sveitir og niður á
firði, svo að ég tók upp á því að
leigja bíla. Varð þetta vísirinn
að bílaleigu, sem ég rek hér nú,
með sex bílum í sumar, bæði
Land Rover-jeppum og Volks-
wagen. Bílaleigan hefur þróazt
smám saman með árunum og
segja má, að ég hafi bætt við
mig einum nýjum bíl á hverju
sumri undanfarið en sel svo
alltaf eitthvað af þeim á haust-
in.
— Það má segja, að þú „lifir
á ferÖainönnum“ eins og sagt
var um Svisslendingana forð-
urn. Hverjum breytingum
finnst þár ferðamennskan hér
á Héraði hafa tekið síðan þú
fórst að fást við þessa þjón-
ustustarfsemi?
— Fjöldinn hefur stórlega
vaxið og nú í sumar hafa verið
tvær flugferðir frá Reykjavík
daglega. Sem dæmi um umferð-
ina get ég nefnt, að í júlí fóru
þar um 2939 farþegar í áætl-
unarflugi. Þá er ótalinn sá mikli
fjöldi, bæði innlendra og er-
lendra ferðamanna, sem hingað
kemur landveg. Þar er aukning-
in afar áberandi. Sumarleyfis-
fólk er hér mikið á ferðinni í
júlí og ágúst og kemur mikið í
einkabílum. Með opnun hring-
vegarins verða komur innlendra
gesta hingað að sjálfsögðu enn
tíðari. Fundahald ýmissa lands-
samtaka færist líka mjög í vöxt
hér á Héraði og hafa margir,
Þráinn Jónsson, athafnamaður á Egilsstöðum, á veitingaskálann
Vegaveitingar við Lagarfljótsbrú.