Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1942, Page 18
402
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
eina og sömu skilarjett, latínu-
skólann í Reykjavík. — Þar voru
þeir svo dregnir í dilka.
★
RIÐ 1887 var Akureyri allt
öðruvísi en hún er nú. Þar
voru aðeins fáein hús, sem stóðu
undir brekkunni, í „Fjörunni"
og „Gilinu“. Á Torfunefinu voru
aðeins grútarbræðsluhúsin, og
þar varð maður að halda um nef-
ið og flýta sjer framhjá. Á Odd-
eyri voru örfá hús, Gránufje-
lagsverslunarhúsin, hús Snorra
Jónssonar trjesmiðs, og 4 eða 5
Önnur. Úti á miðri eyrinni var
hús frú Jensen, móður Theodórs
Jensen skólabróður míns og sam-
ferðamanns í þessari för. Á Ak-
ureyri hitti jeg auk hans, Mý-
vetningana Steingrím Jónsson
frá Gautlöndum, sem þá var
kominn í 6. bekk, og P. Helga
Hjálmarsson frá Ytri-Neslönd-
um, sem jeg hefi áður getið. Við
þessir 4 ætluðum nú að verða
samferða suður.
Það hækkaði á mjer brúnin er
jeg hitti þessa fjelaga mína, sem
allir voru eldri og reyndari en
jeg, Steingrímur var tæplega tví-
tugur, Helgi rúmlega tvítugur,
Theodór 17 ára og jeg 15 ára.
Ekki man jeg með vissu hvar jeg
gisti þessa nótt, en sennilega
hefir það verið í húsi madömu
Elínar Gunnarsen suður í Fjör-
unni. Hún hafði þar lítilsháttar
veitingar, og seldi gestum rúm
og annan greiða gegn vægu
gjaldi. Hún var líka frænka mín,
og mun jeg því hafa leitað til
hennar. Flest hús á Akureyri
voru þá tjörguð, aðeins örfá grá
eða gul á lit. Veitingahúsið hans
Jensens gamla var tvílitt, eldri
hlutinn tjargaður, en sá nýrri
gulur. Jensen vert var danskur,
mesti heiðursmaður, hreinn í við-
skiftum og Ijet sjer ant um gesti
sína. — Margir komu inn á
„Bauk“ til Jensens gamla, var
þar mikil bjór- og brennivíns-
lykt, því að oft vildi skvettast
út úr ölkollum og staupum, er
menn gerðust hýrgaðir. Ekki
man jeg hvort við fjelagar kom-
um inn á „Bauk“ í þetta sinn,
og ekkert brennivín höfðum
við í töskum okkar til ferðarinn-
ar. 1 þeim litlu hnakktöskum var
heldur ekki rúm fyrir annað en
plöggin okkar og lítilsháttar
nestisbita. Venjulega fengum við
mat þar sem við gistum, og
stundum skruppum við heim á
bæi um miðjan daginn til þess,
að fá okkur kaffisopa.
★
ÖSTUDAGINN 23. sept. var
úrkomulaust að mestu við
Eyjafjörð, en þyngdi í lofti æ
meir er á daginn leið. Ekki
þurfti jeg mörgum erindum af
að Ijúka á Akureyri, en þó gekk
seint fyrir okkur að komast af
stað, og var dagur að kveldi kom-
inn er við fjelagar riðum út yfir
miðja Oddeyrina að húsi frú
Jensen, en þar þurfti Theodór
að koma við, til þess að kveðja
móður sína. Hann var fósturson-
ur Þorgr. læknis Johnsen, og
kona læknisins móðursystir Theo
dórs. Þarna hjá frú Jensen biðu
eftir okkur 4 elstu dætur sjera
Arnljóts á Bægisá, og ætluðu
þær að verða okkur samferða
heim til sín, en þangað var ferð-
inni heitið um kvöldið. Þær voru'
náskyldar Mývetningunum, og
tel jeg ekki ósennilegt, að þeir
hafi eitthvað beðið eftir þeim,
meðan þær voru að Ijúka erind-
um sínum í kaupstaðnum, og að
við höfum vegna þess farið svo
seint af stað.
Frá Akureyri lá leiðin út með
sjónum, oft niður við flæðarmál
alla leið út að Glæsibæ, en þaðan
var farið upp á Moldhaugnaháls.
Myrkrið skall á strax er við vor-
um komin af stað, og man jeg
varla eftir slíku myrkri sem
þetta kvöld. Skýin voru kolsvört
og engin stjarna sást á lofti, og
dimmt til jarðarinnar af því að
snjólaust var.
Vegurinn var grýttur og götur
krókóttar, og gátum við því ekki
farið nema fremur hægt, en ef
við skruppum af baki, máttum
við ekki sleppa af hestunum, því
ella hefðum við ekki fundið þá
aftur nema af hendingu.
Eitthvað vorum við að reyna
að tala saman á leiðinni og voru
ungfrúrnar hinar skemtilegustu.
Fanst okkur því ekki svo mikið
til um, þótt við værum lengi á
leiðinni fram Hörgárdalinn, og
komið var fram yfir háttatíma
er við náðum loks að Bægisá.
Þetta var hljótt haustkvöld,
logn á undan illviðrinu, sem var
í aðsigi. Allar raddir voru þagn-
aðar, fuglarnir flognir, hjarðirn-
ar orðnar hagspakar, lækir og ár
niðri í grjóti.
Þó skýin væru þykk og þrútin,
heyrðist samt enginn veðurdyn-
ur, það var eins og allt stæði á
öndinni áður en illviðrið skall á.
Mjer hefir oft dottið það í hug
síðar, að það hefði mátt telja það
góðan fyrirboða fyrir ferðinni,
að við fengum þessar laglegu og
glöðu blómarósir til samfylgdar
er við hófum hana. Æskan var
líka að leggja af stað í ferð, en
skuggar fjellu á leiðina fyr en
varði, og á jeg þar einkum við,
að þrjár af þessum efnilegu
meyjum misstu heilsuna skömmu
síðar, og tvær dóu þegar í æsku.
Þegar við komum að Bægisá
var Arnljótur prestur á fótum
og hafði hann beðið eftir dætr-
um sínum. Fengum við þar hin-
ar bestu viðtökur. Sjera Arn-
ljótur var, eins og kúnnugt er,
hinn mesti gáfumaður, og höfð-
inglegur ásýndum. Ræddi hann
við okkur meðan verið var að
taka til mat og búa um rúm. Mig
minnir að hann talaði fremur
hægt og stillilega og gekk lengst
af um gólf í stofunni hjá okkur.
★
EGAR við vöknuðum daginn
eftir, laugardaginn 24. sept.,
var farið að rigna, og komið var
fram á dag, er við lögðum af
stað, því bæði höfðum við seint
sest að kvöldið áður, og svo vor-
um við ekki að flýta okkur út í
rigninguna.
öxnadalurinn var skuggalegur
þennan dag. Þokan lafði langt
niður eftir hlíðunum, og þegar
leið á daginn fóru lækirnir að
vaxa og kolmórauðar sprænur
steyptust niður snarbrattar hlíð-
arnar. Við komum snöggvast að
Bakkaseli, fremsta bænum. Þar
bjuggu þá roskin sómahjón, Jón-
as og Helga, sem voru foreldrar
Sigtryggs Vesturfaraagents og
Sigurðar sýslunefndarmanns á
Bakka í öxnadal, sem báðir voru