Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1942, Page 25

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
409
sofuloftinu. Við börðum að dyr-
um, og einhver kom fram til okk-
ar, og ljetum við í ljós að okkur
langaði til að fá þarna gistingu
um nóttina. Okkur var þá sagt,
að þarna væru 12 skólapiltar og
stúdentar fyrir, svo að þröngt
mundi verða, en þó yrðum við að
koma inn, því að ekki væri í ann-
að hús að venda. örnólfsdalsá
væri ófær yfirferðar og hún væri
á leiðinni til næstu bæja. — Það
setti hroll að okkur við þessa til-
hugsun,'að enn væri ófær á fram-
undan, en hinsvegar hlökkuðum
við til að sjá og hitta fjelaga
okkar, og koma úr myrkrinu inn
í Ijósið.
Svo vorum við leiddir til bað-
stofu, er við höfðum farið úr
blautustu fötunum í bæjardyrun-
um, eða rjettara sagt þeim föt-
um, sem við gátum losað okkur
við, án þess þó að teljast of fá-
klæddir.
AÐ varð fagnaðarfundur, og
ekki minkaði háværðin í bað
stofunni. Hver þurfti sína sögu
að segja, margt hafði á dagana
drifið í þessari svaðilför. Þarna
voru piltar komnir austan úr
Múlasýslu, Helgi Sveinsson frá
Kirkjubæ, Kjartan Jónsson frá
Hofi, Kristján Kristjánsson ^síð-
ar læknir á Seyðisfirði). Þeir
voru búnir að vfera lengur en við
á ferðinni. Þá voru þar Skag-
firðingarnir Sigfús Jónsson, Hall
grímur Thorlacius, Friðrik Frið-
riksson, og Húnvetningar: Guð-
mundur Guðmundsson, Lúðvík
Knudsen, Blöndalsbræður Björn
og Ágúst, Sæmundur Bjarnhjeð-
insson og Halldór Júlíusson, og
var hann aðeins tæpra 10 ára,
og átti að dvelja hjá afa sínum,
Halldóri yfirkennara Friðriks-
syni, um veturinn. —
Þessir piltar höfðu allir, nema
þeir síðastnefndu, ætlað að
leggja suður Grímstunguheiði og
voru komnir fram í Vatnsdal, en
urðu að snúa aftur og fara suður
sveitir. Sátu þeir um kyrt á
Kornsá í hríðinni, og nutu þar
hinnar frábæru gestrisni og höfð-
ingsskapar sýslumannshjónanna.
Sama daginn, sem við lögðum
upp frá Tungunesi, fóru þeir frá
Kornsá, og höfðum við drjúgum
dregið á þá, með því að ná þeim
þarna, því að þeir voru nálega
heilli dagleið á undan okkur, er
hríðina birti upp. —
Það var þröngt í Norðtungu
þessa nótt, en ekki man jeg eftir
öðru en að við svæfum vel, þó
3 væru í flestum rúmum. Jeg vil
ekki gleyma að geta þess, að þó
að við værum fjörugir og hávær-
ir unglingarnir, þá dró húsbónd-
inn ekki úr glaðværðinni, þótt
gamall væri orðinn, gráhærður
og blindur. Jón bóndi Þórðarson
hafði gaman af ærslum okkar og
spaugi, og tók þátt í því eins og
hann væri einn í okkar hópi,
ungur að nýju. —
Um framhald þessarar ferða-
sögu þyrfti jeg reyndar ekki að
vera margorður, því að sjera
Friðrik Friðriksson hefir skrifað
hana í æfisögu sinni, sem út kom
í Óðni og síðar í sjerstakri bók:
Undirbúningsárin. En þó vil jeg
halda sögunni áfram, og lýsa því
helsta, sem við bar í ferðinni
næstu daga, og geymst hefir
mjer í minni, því að ekki var
þrautasaga okkar enn að lokum
komin.
OUNNUDAGINN 2. október
^ var stórrigning og ekki við-
lit að leggja strax af stað frá
Norðtungu, því að vatnið
streymdi úr loftinu eins og helt
væri úr fötum, og þótt gamli,
stóri torfbærinn væri farinn að
leka hjer og þar, ,,þá var þó lak-
ur skúti, að ekki væri betri en
úti“. Ekki amaðist fólkið við okk-
ur, og var þó annað en gaman
fyrir það, að sitja með okkur, 16
gráðuga gesti, auk margra heima
manna. En ekki sá neina ólund á
Jóni gamla yfir þessu. Hann
vildi hafa sem fjörugastar um-
ræður og hafði gaman af háværð-
inni í okkur strákunum. „Haldið
þið nú alþing, drengir“, sagði
hann, „og skal Steingrímur vera
forseti eins og faðir hans“. —
Við fengum kjötsúpu að borða
og nóg af kjöti, og leið okkur svo
vel sem unt var þarna í hlýrri
baðstofunni. Um hádegisbil var
lesinn húslestur og las Guðm. Guð
mundsson (síðar prestur í Gufu-
dal), en við sungum sálma fyrir
og eftir og þótti söngurinn mjög
góður, því að þarna voru margir
ágætis söngmenn, svo sem Blön-
dalsbræðurnir, Sigfús Jónsson,
Hallgrímur Thorlacius, Kristján
Kristjánsson o. fl. —
Að lestri loknum var farið að
hugsa til ferðar. Bæði var þá úr-
keman heldur minni, og líkindi
þóttu til að eitthvað væri farið
að draga úr örnólfsdalsá, svo
að yfir um hana yrði komist með
því að fara alllangan krók upp
með henni. Um kl. 2 e. h. lögð-
um við loks af stað, og var okkur
fylgt yfir ána. Hjeldum við síðan
niður með henni að sunnan ofan
Staf holtstungu rnar.
Nokkrir af okkur komu við á
Lundum og tafði það eitthvað
fyrir okkur, enda var farið að
bregða birtu er við komum að
Hvítá gegnt Langholti, en það-
an var þá ferjað yfir ána. Við
stóðum þar í hóp á bakkanum og
hrópuðum á ferju, en hversu
mikið og lengi, sem við grenjuð-
um og hrópuðum, sást enginn
koma frá Langholti. Annað hvort
hefir ekki heyrst nje sjest til
okkar, eða ófært hefir verið tal-
ið að ferja yfir ána í foráttu og
myrkri.
Að lokum urðum við þreyttir
að kalla, óhljóðunum slotaði, en
hvert átti nú allur þessi skari að
halda út í húmið? Okkur þótti
illt að §núa til baka upp í Tung-
urnar aftur, en rjeðum af að leita
skjóls þarna einhversstaðar á ár-
bakkanum.
Einhverjir af okkur vissu um
bæ þarna skammt frá, niður með
ánni, sem heitir Neðra-Nes, og
hjelt nú allur hópurinn þangað.
Þar voru lítil húsakynni en þrifa-
leg, og varð það úr, að við báð-
um að lofa okkur að hafast þarna
við í húsum, þangað til birti
næsta morgun. Þessu var tekið
vel af heimafólkinu, enda þótt
það hlyti að svipta það allri næt-
urhvíld og ró.
Litla stofan inn úr bæjardyr-
unum var þjettskipuð, þegar við
vorum komnir þar allir inn, og
jeg efast meira að segja um, að
við höfum getað komist þar fyrir
FRAMHALD Á BLS. 415.